Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Αντίο, "καλέ μου Άνθρωπε"...

Ακατέργαστα, η σκέψη μου γυρίζει
απόψε στον Θανάση Βέγγο

Όσο και να το περιμένεις, δεν μπορείς να το δεχτείς... Παγώνει στη σκέψη το αίμα σου... Έχεις την αίσθηση πως θα συμβεί ένα θαύμα και όλα θα γίνουν όπως πριν... Το δρομολόι είναι γραμμένο. Κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο που δεν το ανατρέπει κανένα θαύμα, κανένα παρακάλι για το αντίθετο...

Αλλά, να... πώς να στο πώ...
Είναι βαρυά η ατμόσφαιρα, από μόνη της και δεν θες άλλη στενοχώρια. Κυρίως όταν σου τη δίνει άθελά του ο "καλός σου Άνθρωπος"!
Ο Θανάσης Βέγγος, φίλε, ΕΙΝΑΙ ο "δικός μας Άνθρωπος"...
Χρόνια τώρα...

Σήμερα το πρωί, γύρω στις 8.26, μου στέλνει στο κινητό μύνημα ο συνεργάτης μου, ο Άρης Δήμου.
"Πέθανε το πρωί στις 7.10 ο Θ. Βέγγος", γράφει...
Δεν ξέρω για πόσο έμεινα άφωνος, χωρίς καμμία ...σκέψη.
Κενό... Πιο κενό από αυτό που έζησα νομίζω πως δεν υπάρχει...

Ο Θανάσης δεν είναι συγγενής μου για να νοιώσω έτσι και να το δικιολογήσω... Κι όμως, ήταν, είναι και θα είναι "ο καλός μου Άνθρώπος". Όπως είναι και δικός σου ...
Κι έχει ανάγκη, όσο ποτέ άλλωτε, αυτός ο τόπος από τέτοιες μορφές...
Ν΄ακουμπάς στη σκιά τους και να νοιώθεις σιγουριά. Ν΄αντέχεις τον δηθενισμό και την υποκουλτούρα. Νά αντέχεις το ψέμα, την αυταπάτη, την προδωσία...
Όταν "πατριώτης" σου τη φέρνει, να τρέχεις στη σκιά του Πατριώτη...
Βαρυά κουβέντα, όσο και η μεγάλη Απουσία...
Όμως έτσι είναι...

Καλοκαίρι, δε θυμάμαι πια χρονιά, τον πρωτοσυναντώ στο Δελφινάριο σε μια επιθεώρηση, έχοντας κοντά του μια άλλη σπουδαία μορφή... Τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο.
Πιτσιρίκι εγώ, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ν΄ανατρέψω τα στάνταρ μέσα μου που δεν ήθελαν να ..."βλέπω" τον Βέγγο με τίποτα...
Με κούραζε το τρέξιμό του, η ασταμάτητη κινησή του που με εκνεύριζε, το κεφάλι του που αρνιόταν να ευθυγραμμιστεί με το σώμα του...
Το βλέμα μου γύριζε όταν η τηλεόραση φιλοξενούσε το ασπρόμαυρο παίξιμό του...

Στον προαύλιο χώρο των ηθοποιών στο θέατρο, τον παρατηρούσα από πάνω μέχρι κάτω...
Δεν θυμάμαι πόσες ... "ακτινογραφίες" του έβγαλα με τα μάτια μου. Όπως, επίσης, δεν θυμάμαι να σου πω πως βρέθηκε η καρέκλα μου κοντά κοντά με τη δική του...
Τί αύρα, φίλε... Δεν έχεις ιδέα... Και τί τρελή αγάπη με τα παιδιά που, κάθε τόσο , τα φιλούσε . Ήταν παιδιά των συναδέλφων του που ήρθαν μόνο και μόνο για να δουν τον Βέγγο...
"Είναι ευλογία τα παιδιά", μου λέει...
Κάποια στιγμή σηκώνομαι για να δω τί γίνεται πάνω στη σκηνή με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο... "Πήγαινε να τον δεις κ έλα πάλι. Είναι σπουδαίο ταλέντο ο Παπαγιαννόπουλος!", μου λέει με χαμόγελο.

Ασύληπτη παρουσία κι ο Παπαγιαννόπουλος...
Θυμάμαι ότι ο ρόλος του ήταν ενός πυροσβέστη ή κάτι τέτοιο, με αφορμή τις πυρκαγιές...
Ο κόσμος κρατούσε την κοιλιά του συνέχεια από το γέλιο.
Και πάλι δεν θυμάμαι να σου πώ πως πέρασε αυτός ο κόσμος από το γέλιο στο ...κλάμα... Με τα μηνύματα που του περνούσε ο ρόλος του ηθοποιού...
Θυμάμαι όμως έντονα το δικό του δάκρυ... Το αληθινό... Του ευλογημένου ηθοποιού που σημαίνει φως!

Και πριν καλά καλά αφομιώσω αυτό το δάκρυ, σε κλάσματα δευτερολέπτου, βλέπω τον Θανάση να έχει σκαρφαλώσει στο... κατάρτι του πλοίου, που είχε μετατραπεί ένα ολόκληρο θέατρο για τις ανάγκες του έργου, να φωνάζει την ατάκα που πια τον έχει χαρακτηρίσει στα χρόνια που φεύγουν χωρίς να μας ρωτάνε: "ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ"!!!

Μαγιεύτηκα, κυριολεκτικά...
Δεν ήθελα να τελειώσει τούτη η ώρα... Ντυμένος ναυτικά, αλώνιζε το "πλοίο" πάνω κάτω, δεξιά, αριστερά... Δεν νομίζω άλλος πως θ΄άντεχε...
Ιδιότυπο ταλέντο... Ένα ταλέντο που ίσως είχε εκτιμηθεί ακόμη περισσότερο στο Χόλυγουντ, εάν εκείνος το αποφάσιζε...

Πέρασαν πολλά καλόκαίρια από εκείνο της καρδιάς μου που, να φανταστείς, ούτε διακοπές δεν πήγα. Κάθε μέρα στο Δελφινάριο, προσπαθούσα να δώσω "άφεση" αρνητικής σκέψης... Και κάθε βράδυ έλεγα στον εαυτό μου: "Ταλεντάρα είναι ο τύπος"...

Η ζωή είναι παράξενη, το ξέρεις...
Από μικρό παιδί στα βάσανα κι εγώ προσπαθούσα να πραγματώσω το δικό μου όνειρο.
Σε αυτή την προσπάθεια, όσο και να μη το θες, οι αποστάσεις μακραίνουν...
Μένει όμως της καρδιάς ο δρόμος που όταν ενωθεί μ΄εκείνον των ατόμων που αγαπάς, μικραίνει η αποσταση με το νου... Για πάντα...

Όλα΄αυτά τα χρόνια παρακολουθούσα την πορεία του, κυρίως στην τηλεόραση...
Κάθε τί που έχε να κάνει μ΄εκείνον.
...Και λυπήθηκα πολύ που είχε ένα τροχαίο σε σιδηροδρομικές γραμμές που, παρά λίγο να του στοιχίσει την ίδια του την ζωή.
Το σποτάκι που έκανε, χωρίς να πάρει χρήματα, για να βοηθήσει να μην έχουν παρόμοια με τη δικη του ιστορία άλλοι συμπολίτες μας...

... Και πόσο χάρηκα όταν, σε μία από τις σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις του, με θυμήθηκε και μ΄αγκάλιασε...
Δάκρυσα, φίλε... Δάκρυσα...

Όλα αυτά μου έρχονται στο μυαλό, τώρα που εκείνος ταξιδεύει για να βρεθεί στον θίασο των δικών μας αθάνατων!
Τώρα που η τηλεόραση του αφιερώνει ...αφιερώματα, έτοιμα από καιρό...
Τώρα που πρωταγωνίστριες, πρωταγωνιστές μιλούν για κείνον...
Που πρωταγωνίστρια από τηλεφώνου και στο σπίτι της, κάνει γύρα τα κανάλια για να μιλήσει για τον δικό μας Θανάση, ενώ γαυγίζει ασταμάτητα ο ...σκύλος της!

Τώρα που ο Ηθοποιός διαχωρίζει την θέση του από τον "ηθοποιό"!

Δεν θέλω να σου γράψω για την καριέρα του... Την ξέρεις, μη σου κάνω τον ξερόλα...
Θέλω μόνο να σου γράψω πως με πόνεσε τούτη η Απώλεια...
Η Απώλειας αυτής της αξίας!
Μιας αξίας που δεν θες, με τίποτα, να δεχτείς το...