Γράφει ο Κωστής Μαργιόλης
>> Ήμουν κι εγώ
εκεί. Όχι για πολύ, αλλά ήμουν. Κι άκουσα τον Σταύρο να τα λέει ωραία.
Στην αρχή δεν καταλάβαινα καν τι έλεγε. Είχε στην πλάτη του δύο μεγάλα
πανό που έγραφαν κάτι πολύ ψαγμένο για το φτωχό μου το μυαλό: τώρα που η
καρδιά και η σκέψη σου λένε το ίδιο, άκου τη συνείδησή σου. Ή κάπως
έτσι.
Μέχρι να φύγω από την πλατεία δεν
κατάφερα να ερμηνεύσω τη σιβυλλική ρήση. Όμως πολύς κόσμος γύρω μου
επέμενε ότι ο Σταύρος τα λέει ωραία. Άλλοι υπερθεμάτιζαν με την ελπίδα
«να κάνει αύριο όσα λέει σήμερα».
Μα πάλι δεν μπορούσα να καταλάβω. Αφού
δεν λέει κάτι! Πώς μπορεί κάποιος που δεν λέει τίποτα, να κάνει (ή να
μην κάνει) εκείνο που δεν λέει; Εκτός κι αν το κάζουαλ ντύσιμο, τα παλ
χρώματα και το σακίδιο πλάτης λένε πλέον πιο πολλά από το συγκροτημένο,
σαφή και ουσιαστικό λόγο. Εκτός κι αν το μειλίχιο ύφος, ο χαμηλωμένος
τόνος της φωνής και το σχεδόν μόνιμο μειδίαμα λένε περισσότερα από την
ανάλυση της πραγματικότητας, την αναζήτηση αιτίων και την κατάθεση ενός
συνόλου λύσεων. Εκτός κι αν το να δίνεις το λόγο σε όσους έρχονται να σε
ακούσουν, αξίζει πλέον περισσότερο από το να έχεις να πεις κάτι εσύ ο
ίδιος.
Διότι στα λίγα λεπτά που άντεξα το
Ποτάμι στη Νέα Σμύρνη δεν άκουσα παρά κοινοτοπίες σαν αυτές που γράφαμε
στις φροντιστηριακές εκθέσεις της β΄ γυμνασίου: να ξεπεράσουμε όσα μας
χωρίζουν και να επιμείνουμε σε όσα μας ενώνουν. Άκουσα τη μεταμοντέρνα
εκδοχή του ξύλινου λόγου: οι ιδεολογίες δεν μας ενδιαφέρουν, τα
προβλήματα δεν είναι αριστερά ή δεξιά. Αλλά για να μην αδικώ, τον καλό
συνάδελφο Σταύρο, τον έπιασα να αφήνει νύξεις της πραγματικής του
πολιτικής ταυτότητας, προτείνοντας ως «φρέσκια ιδέα» την αξιολόγηση στα
σχολεία και την τοποθέτηση διευθυντών-μάνατζερ που θα λογοδοτούν στους
χορηγούς τους. Τον άκουσα να προτάσσει ως «εναλλακτική για μια σύγχρονη
δημοκρατική διακυβέρνηση» την αντιγραφή του γερμανικού εκλογικού
συστήματος, αυτού που αφήνει εκτός Κοινοβουλίου περισσότερα κόμματα από
ότι το ισχύον σύστημα στην Ελλάδα και πριμοδοτεί με ακόμα περισσότερες
έδρες το πρώτο κόμμα.
Δεν ξέρω πόσα ακόμα είπε, υπονόησε ή
υποσχέθηκε εκείνο το βράδυ στη Νέα Σμύρνη. Ξέρω όμως ότι ο μέχρι σήμερα
πολιτικός του λόγος κινείται ανάμεσα στο παλιομοδίτικο «και ποτάμι θα
σας φτιάξουμε» (κοινώς, ψηφίστε μας και θα σας λύσουμε ακόμα και τα
προβλήματα που δεν έχετε) και στο μοντέρνο τεχνοφρίκ λαϊφστάιλ που
φαντασιώνεται λύσεις χωρίς μπλεξίματα με ιδέες, αρχές και οράματα αλλά
μόνο με τεχνοκράτες, ειδικούς με ακαδημαϊκά προσόντα και ανθρώπους της
αγοράς.
Φλερτάρω έντονα, όπως οι περισσότεροι,
με την ευκολία του αστεϊσμού με το όνομα που επέλεξε ο Σταύρος για το
κόμμα του. Θα αποφύγω την παγίδα όσο μπορώ αλλά θα τον παρακαλέσω θερμά:
κάνε μας τη χάρη και γύρνα στην πιο γλυκερή εκδοχή της ερευνητικής
δημοσιογραφίας!
