Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Ο Κώστας Βλουτής για την Παγκόσμια Ημέρα των Αναπήρων...

 Μια μέρα, κάθε χρόνο, αφιερωμένη για να μην αισθανόμαστε τύψεις στη συνείδησή μας για το υπόλοιπο χρόνο που τους πετάμε στον "Καιάδα" της σκέψης μας...

 του Κώστα Βλουτή
Δημοσιογράφος, ειδικευμένος σε θέματα ΑμΕΑ
kostas.vloutis@gmil.com

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ η 3η του Δεκέμβρη και ως είδηση δεν θα δεις κανέναν να τον απασχολεί...

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ δεν θ΄ακούσεις....

Από το πρωί οι τελε-εισαγγελείς, στη σιγουριά του καθημερινού, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, με τη φωνή πότε να θυμίζει "Βουγιουκλάκη" στο... αρσενικό του και πότε... και καλά, μαχαλόμαγκες που τα βάζουν με ...τροϊκανούς και ...φίλους (βλέπε Στουρνάρα και λοιπούς συγγενείς) και πότε να "κλαψουρίζουν" την 13χρονη Σάρα που τη σκότωσε το "μαγκάλι" των δανειστών, με αυτό το κλάμα, το γνωστό, κατόπιν εορτής...

ΟΛΟΙ κι απόψε στην καρακοσμάρα τους...

Κι έχεις αυτή την κατηγορία των ανθρώπων, στη αυγή του 2014, ξανά στο περιθώριο, ξανά στην αφετηρία για νέους αγώνες...
Να δίνουν τη μάχη τους και πάλι για την επανάκτηση των δικαιωμάτων τους, να αγωνίζονται για το αυτονόητο...
Και πάλι...

"Δεν μπορείς να θεσμοθετήσεις νομικά ηθικούς κανόνες, αλλά μπορείς να κατευθύνεις τη συμπεριφορά. Οι επιταγές του νόμου δεν μπορούν να μεταβάλλουν τα αισθήματα, αλλά μπορούν να αποτελέσουν ένα φραγμό για όσους δεν έχουν αισθήματα".

Αυτά τα λόγια ανήκουν στο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Αμερικανό αγωνιστή για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Σε αυτό τον απέραντο κόσμο, αυτά τα λόγια, μπορούν να φανούν ενθαρρυντικά για τα άτομα με αναπηρία που συνήθως τα αντιμετωπίζουμε με στερεότυπα. 
Που δεν τα βλέπουμε ως πραγματικούς ανθρώπους με αληθινή ζωή.
Πως αποτελούν ένα σημαντικό -υπαρκτό- κομμάτι στο γενικό σύνολο και εθελοτυφλούμε...

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθει πριν ξεσπάσει η κρίση, τα τελευταία χρόνια έχουν χειροτερέψει (γνώμη στο 46,6% των ερωτηθέτων) τα πράγματα σε ότι αφορά τον πληθυσμό των κινητικά αναπήρων. 
Στην Ευρωπαϊκή 'Ενωση και στην ίδια ερώτηση, το ίδιο ποσοστό αποδεικνύει ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί...

Τί φταίει, λοιπόν και στην χώρα μας το θέμα των αναπήρων δεν μπαίνει στην σωστή του διάσταση;
Και ποιός θα απαντήσει;

'Οταν η επιδοματική πολιτική προς τους αναπήρους έχει αυξυθεί κατά...1,3% και το 34,2% το βρίσκει ανεπαρκές. Τα τρία τελευταία χρόνια, χρόνια της κρίσης, η επιδοματική πολιτική έχει θυσιαστεί για να ...σωθεί η χώρα...

'Οταν δεν υπάρχει ψυχολογική-συμβουλευτική υποστήριξη (57,8%) από ειδικούς επιστήμονες του δημοσίου ή και του ιδιωτικού τομέα, γι αυτόν τον πληθυσμό που μόνο το 17,4% είναι αυτοεξυπηρετούμενο.

'Οταν το 46,8% έχει την κατώτερη εκπαίδευση και αυτή με δυσκολία από την μη προσβασιμότητα των χώρων (ποσοστό 70,5%).
Η μη προσβασιμότητα των κτιρίων είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα των ατόμων με αναπηρίες, για την ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο.

Η Αθήνα, πρωτεύουσα της Ελλάδας, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία από την Ευρωπαϊκή 'Ενωση, έχει χαρακτηρισθεί ως η πρώτη πρωτεύουσα της Ευρώπης που είναι αφιλόξενη και σκληρή μπροστά στα προβλήματα των ΑμΕΑ, όσο αφορά την προσβασιμότητά τους σε κτίρια.
 
Από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής του γράφοντος... Να πετύχει την "Ισοτιμία σε Όλα" μεταξύ των "δικών" του Παραολυμπιονικών και των αρτιμελών Ολυμπιονικών, στα πέτρινα χρονια του ειδικού αθλητισμού... Και με τον φίλο του χρυσό Ολυμπιονίκη ιστιοπλόο, Νίκο Κακλαμανάκη, να τους βάλει στο "κάδρο" της Ιστορίας. Στο Μέγαρο Μαξίμου, μαζί με τον Κώστα Βλουτή, οι "δικοί" του Ολυμπιονίκες (Κώστας Φύκας, Γιώργος Τοπτσής, Γιώργος Πετρόπουλος, Δημήτρης Κωσταντάγκας, Μάκης Βρυώνης, Αντώνης Γιαπουτζής, Κυριάκος Γριβέας, Θανάσης Τσιβίλης, Χρόνης Χρονόπουλος, Χρήστος Αγγουράκης, Στέφανος Αναργύρου και Χρήστος Ταμπαξής) σε μια συνύπαρξη με τους Ιωάννη Μελισσανίδη, Πύρρο Δήμα, Νίκο Κακλαμανάκη, Νίκη Ξάνθου, Λάμπρο Παπακώστα και άλλους... Το στιγμιότυπο αυτό έκανε το γύρο του κόσμου, μέσω Ασοσιέτεντ πρες...

'Οταν το 43,8% αναζητά εργασία και το 46,6% μένει άνεργο, ενώ το 41,1% δεν προσλαμβάνεται από επιχειρήσεις...

'Οταν το 74,5% δεν έχει άδεια οδήγησης και το 56% δεν χρησιμοποιεί, για την μετακίνησή του, μέσο μαζικής μεταφοράς.
Το ανάπηρο άτομο ζει μαζί με την οικογένεια (89.9%) ή κάπου αλλού, δηλαδή σε κάποιο δημόσιο ή ιδιωτικό ίδρυμα.

Σήμερα, το 27,4% ενοχλείται από τον κοινωνικό στιγματισμό και την αποστροφή των υπολοίπων, ενώ το 24,7% θεωρεί ανεπαρκείς τις κοινωνικές υπηρεσίες και τη βοήθεια που του παρέχουν, αλλά και την πρόσβαση σε αυτές...

Αυτός ο ειδικός πληθυσμός που το 39,4% πάσχει από ημιπληγία, το 38,5% από τετραπληγία και το 11% από παραπληγία, θεωρείται ασθενής.

Η πολιτεία είναι υποχρεωμένη για την φροντίδα του.
Απαιτούνται βαθιές αλλαγές που έχουν να κάνουν με την κοινωνική αντίληψη και την χάραξη σοβαρής πολιτικής, όπως συμβαίνει στις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής.
Να δώσουμε ευκαιρίες στο ανάπηρο άτομο προκειμένο να το καταστήσουμε ενεργό πολίτη.
Το δικαιούται...

Μα, επιτέλους, πρέπει να το καταλάβουμε.
"Τίποτα δεν χάνεται, όσο το μυαλό μένει ανέπαφο από κάθε είδους αναπηρία".

Γιατί, όπως λέει και ο Νίκος Καζαντζάκης στον "καπετάν Μιχάλη" του για την αξία του ανθρώπου: "Να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο και να είναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως δεν θα λυποψυχήσει, αν δεν ακούσει τί του κανορχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια και την ψυχή του και εξακολουθεί να νικάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα"...

Και ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας Χέμινγουεϊ στο "ο γέρος και η θάλασσα":  
"Μπορεί ο άνθρωπος να καταστρέφεται, αλλά ποτέ δεν νικιέται...".

Αν όλα αυτά μπουν στη σωστή τους βάση, τα κατεργαστεί το μυαλό μας και περάσουν στη συνείδησή μας, τότε τα παραπάνω ποσοστά και οι ψυχροί αριθμοί θα μείνουν στο κακό μας παρελθόν.
Γιατί το ανάπηρο άτομο θα έχει περάσει πλέον στην καρδιά μας...
Στη θέση που του αξίζει...