ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Πρωτομαγιά 2012. Σε 5 μέρες καλούμαστε να αποτεινάξουμε από τις ταλαιπωρημένες ψυχές μας, το στεγνό δόσιμο των εθνοπατέρων που πρόδωσαν τα όνειρά μας. Μέρα μνήμης η σημερινή κι είναι ανάγκη ν΄ακουμπάμε στα σύμβολα των αγώνων... 'Οπως αυτό του Αλ. Παναγούλη που Πρωτομαγιά "ταξίδεψε" νωρίς, μόλις στα 38 του χρόνια, με παράξενο τρόπο...
"Ζωντάνεψα τους τοίχους φωνή τους έδωσα πιο φιλική να γίνουν συντροφιά Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε που βρήκα τη μπογιά Οι τοίχοι του κελιού το μυστικό το κράτησαν κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού Όμως μπογιά δε βρήκαν Γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν στις φλέβες μου να ψάξουν "...
ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης
(2 Ιουλίου 1939 – 1 Μαΐου 1976) υπήρξε πολιτικός και ποιητής.
Δραστηριοποιήθηκε στον αγώνα κατά της Δικτατορίας της Χούντας των
Συνταγματαρχών (1967-1974). Παγκόσμια γνωστός, ιδιαίτερα για την ηρωική
του πράξη, την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου στις
13 Αυγούστου 1968, αλλά και για την αντοχή του στα βασανιστήρια που
ακολούθησαν. Στην μεταπολίτευση εκλέχθηκε βουλευτής με την Ένωση
Κέντρου (Ε.Κ.).
Γεννήθηκε στην Γλυφάδα. Δευτερότοκος γιος
της Αθηνάς και του Βασιλείου Παναγούλη, αξιωματικού του στρατού ξηράς.
Αδερφός του Γεωργίου Παναγούλη, θύματος του καθεστώτος των
Συνταγματαρχών, και του Ευσταθίου Παναγούλη, μετέπειτα πολιτικού άνδρα.
Από την πλευρά του πατέρα του κατάγεται από την Δίβρη (Λάμπεια) Ηλείας
και από την πλευρά της μητέρας του από την Λευκάδα. Εξαιτίας της
κατοχής από τις δυνάμεις του Άξονα, ο Α. Παναγούλης πέρασε μέρος της
παιδικής του ηλικίας στη Λευκάδα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο
Πολυτεχνείο στην Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων.
Πνεύμα
ελεύθερο και δημοκρατικό, ο Αλέξανδρος Παναγούλης εντάχθηκε από νεαρή
ηλικία στις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις του τόπου: στην Ένωση Κέντρου
(Ε.Κ.) του Γεωργίου Παπανδρέου. Συγκεκριμένα ο Α. Παναγούλης εντάχθηκε
στην οργάνωση της νεολαίας του κόμματος – Οργάνωση Νέων της Ένωσης
Κέντρου (Ο.Ν.Ε.Κ.) που μετονομάζεται στη συνέχεια σε Ελληνική
Δημοκρατική Νεολαία (Ε.ΔΗ.Ν.) – για να αναλάβει μετά την μεταπολίτευση
την προεδρία της στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974.
Ο
Παναγούλης συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της
δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Γ.
Παπαδόπουλου (1967-1974). Λιποτάκτησε από το στράτευμα και ίδρυσε την
οργάνωση Εθνική Αντίσταση. Αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο για να καταστρώσει
σχέδιο δράσης. Εκεί έρχεται σε επαφή με τους πολιτικούς άνδρες του
τόπου, όπως ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, με σκοπό να τους ζητήσει να
συνδράμουν στην αντίσταση.
Επανέρχεται
στην Ελλάδα και μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδιάζει την απόπειρα
δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου την 13η Αυγούστου 1968 κοντά στη
Βάρκιζα. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται. Όπως σημειώνει η Οριάνα Φαλάτσι
στην συνέντευξη της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωση
του, η πράξη του ήταν μια πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας. Η
Φαλάτσι αναφέρει τον Α. Παναγούλη ως εξής: Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν
άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω
έναν τύραννο.
Μετά από
μερόνυχτα συνεχούς βασανισμού, οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο και
κατόπιν δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου 1968 και
καταδικάζεται δις εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής
Αντίστασης, στις 17 Νοεμβρίου 1968[2]. Μεταφέρεται στην Αίγινα για την
εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς
κοινότητας και αφού προσπάθησαν να πείσουν τον Παναγούλη να υπογράψει
για να του δοθεί χάρη.
Στις
25 Νοεμβρίου 1968 ο Παναγούλης μεταφέρθηκε από την Αίγινα στις
Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου, όπου και του επιβλήθηκε η "ποινή
του εντοιχισμού" όπως λέει ο ίδιος. Δραπετεύει από τις Στρατιωτικές
Φυλακές του Μπογιατίου (Σ.Φ.Μ.) όπου κρατείτο, στις 5 Ιουνίου 1969.
Συλλαμβάνεται
εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο του Γουδίου για να
μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές του Μπογιατίου. Εκεί
τον περιμένει η απομόνωση σε κελί που το φτιάξαν ειδικά για τον
Παναγούλη και ήταν σαν αντίγραφο τάφου. Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές
φορές ανεπιτυχώς. Γράφει ποιήματα ως διέξοδο. Συνεχίζει να γράφει
ακόμα και όταν του κατάσχουν κάθε γραφική ύλη χρησιμοποιώντας για
μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου του.
Σύμφωνα
με ορισμένους αρνείται την πρόταση απονομής χάριτος που του προσέφερε η
χούντα. Τον Αύγουστο του 1973 - μετά από τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια
φυλάκισης – απελευθερώθηκε βάση της γενικής αμνηστίας που απένειμε το
καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους, κατόπιν της
αποτυχημένης προσπάθειας του Γ. Παπαδόπουλου να φιλελευθεροποιήσει το
καθεστώς του. Αυτοεξορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στην Φλωρεντία της
Ιταλίας, για να επαναδραστηριοποιηθεί στην αντίσταση, ουσιαστικά όμως
συνεχίζει την αντίσταση στην Ελλάδα ερχόμενος κρυφά όπου και οργανώνει
ομάδες αντίστασης.
Τα Μεταπολιτευτικά χρόνια
Στην
μεταπολίτευση ο Αλέξανδρος Παναγούλης εκλέγεται βουλευτής της Β΄
Αθηνών από την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ.), καθώς αρνείται
να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ και με τον Ανδρέα Παπανδρέου τον οποίο
παρομοίζε με φασίστα και έλεγε πως ήταν ο Έλληνας Μουσολίνι, στις
εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974.
Επιδιώκει
την απομόνωση των πολιτικών που συνεργάστηκαν με το δικτατορικό
καθεστώς της Χούντας και εξαπολύει σωρεία καταγγελιών. Λίγο μετά την
εκλογή του έρχεται σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος του γιατί είχε
συγκεντρώσει στοιχεία για τη συνεργασία του Δημήτρη Τσάτσου με το
χουντικό καθεστώς, με συνέπεια να αρνηθεί να συνυπάρξει με τον
"προδότη" στο ίδιο κόμμα και παραιτείται.
Παρέμεινε
όμως στη Βουλή των Ελλήνων ως ανεξάρτητος βουλευτής. Επιμένει στις
καταγγελίες του και έρχεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Υπουργό
Εθνικής Αμύνης, Ευάγγελο Αβέρωφ και τον Δημήτρη Τσάτσο. Δέχθηκε
πολιτικές πιέσεις αλλά και απειλές για τη ζωή του για να αποσύρει τις
καταγγελίες του, όπως διαρήξεις στο πολιτικό του γραφείο, μυνήματα που
του αφήναν άγνωστοι κλπ.
Σκοτώνεται
την πρωτομαγιά του 1976 σε ηλικία 38 ετών κατόπιν τροχαίου ατυχήματος
στην λεωφόρο Βουλιαγμένης (το αυτοκίνητό του πήγε και έπεσε σέ υπόγειο
κατάστημα επι τής λεωφόρου κάθετα στην πορεία), λίγες μέρες πριν την
αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας
(Φάκελος ΕΣΑ).
Η αποκάλυψη
των φακέλων, που δεν έλαβε χώρα ποτέ, λέγεται ότι περιείχε
αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που
συνεργάστηκαν με την χούντα. Κατά πολλούς, το τροχαίο ατύχημα είχε
στηθεί για να θέσει τον Αλέξανδρο Παναγούλη εκτός μάχης και να
εξαφανίσει τις αποδείξεις που είχε υπό την κατοχή του. Δεν υπάρχει
ωστόσο κανένα τεκμήριο για όλες αυτές τις εικασίες.
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης στο Στρατοδικείο, Νοέμβριος 1968
Ο
Αλέξανδρος Παναγούλης βασανίζεται καθημερινά, με τα πιο ευφάνταστα,
σκληρά και αποκρουστικής σύλληψης βασανιστήρια καθ΄ όλη την διάρκεια της
κράτησης του. Η αυτοκυριαρχία του, η αυτοπειθαρχία του, το πείσμα στο
να υπερασπιστεί αυτό που πιστεύει και το χιούμορ που διέθετε
λειτουργούν σαν ασπίδες χάρη στις οποίες κατορθώνει να επιβιώσει τον
σωματικό και ψυχικό βιασμό.
Κατά
πολλούς, στις φυλακές του Μπογιατίου γράφει τα καλύτερα του ποιήματα
στον τοίχο του κελιού του ή σε μικροσκοπικά παλιόχαρτα, με μελάνι συχνά
το ίδιο του το αίμα. Πολλά από τα ποιήματα του δεν διασώθηκαν. Αρκετά
όμως από αυτά είτε κατάφερε να τα βγάλει από την φυλακή με διάφορους
τρόπους είτε να τα ξαναγράψει αργότερα χάρη στο ισχυρό μνημονικό του.
Το
1972, ενώ ήταν ακόμη στη φυλακή, εκδίδεται στο Παλέρμο η πρώτη
ποιητική του συλλογή στα Ιταλικά Altri seguiranno: poesie e documenti
dal carcere di Boyati (Άλλοι θα ακολουθήσουν: ποίηση και ντοκουμέντα
από τις Φυλακές του Μπογιατίου) με εισαγωγικό σημείωμα από τον Ιταλό
πολιτικό Φερούτσιο Πάρη και τον Ιταλό σκηνοθέτη και καλλιτέχνη Πιέρ
Πάολο Παζολίνι.
Για το έργο
του αυτό ο Α. Παναγούλης βραβεύτηκε με το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας
Βιαρέτζιο (Premio Viareggio Internazionnale) τη χρονιά που ακολούθησε.
Μετά την απελευθέρωση του ο Α. Παναγούλης εξέδωσε στο Μιλάνο την
δεύτερή του ποιητική συλλογή στα Ιταλικά Vi scrivo da un carcere in
Grecia (Μέσα από Φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα) με εισαγωγικό σημείωμα
από τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Είχε προηγηθεί η έκδοση στα ελληνικά
τετραδίων όπως η συλλογή με τίτλο Η Μπογιά.
Ο
Αλέκος Παναγούλης δέχεται τιμές στο παλάτι των Medici στη Φλωρεντία,
Ιταλία. (Istituto Storico della Resistenza, αρχείο Cesare Giorgetti)
Η
ζωή και το έργο του Αλέξανδρου Παναγούλη τροφοδότησε τους
καλλιτεχνικούς κύκλους. Συγκεκριμένα, ο διάσημος μουσικοσυνθέτης Μίκης
Θεοδωράκης, κατατρεγμένος επίσης για τα πολιτικά του πιστεύω από την
Χούντα των Συνταγματαρχών, μελοποίησε ποιήματα του. Ακόμη, η ποίηση και η
ζωή του Α. Παναγούλη έγινε αντικείμενο μελέτης για πολλούς ερευνητές.
Σε αυτή την ομάδα εντάσσετε και το έργο Un Uomo (Ένας Άντρας) που
εκπονήθηκε από την Ιταλίδα δημοσιογράφο και σύντροφο του Οριάνα Φαλάτσι.
Κατά
πολλούς, ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ο παραλίγο «τυραννοκτόνος», με την
ηρωική του πράξη (την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα) έχει καθιερωθεί
σαν σύμβολο της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων και των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών και χάρη στο
πολιτικό του ήθος εμπνέει τις νέες γενιές στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.
Η
ελληνική πολιτεία, κατόπιν παρότρυνσης συναγωνιστών, φίλων και
θαυμαστών του, για την αναγνώριση της προσφοράς του Αλέξανδρου Παναγούλη
εξέδωσε σαν ελάχιστο φόρο τιμής γραμματόσημο (σειρά «Πρόσωπα» - 20
δρχ. του 1996), τηλεκάρτα (100 μονάδων του 1996) και έδωσε το όνομα του
σε δημόσιους χώρους (π.χ. δρόμους, πλατείες), μεταξύ των οποίων και ο
σταθμός «Άγιος Δημήτριος/Αλέξανδρος Παναγούλης» του μετρό της Αθήνας
(2004). πηγή:Capt. Tassos
Μια πραγματικά καλή δουλειά για τον Αλέκο, τον Αλέκο Παναγούλη, έγινε και στην εκπομπή "Μηχανή του Χρόνου"...
Εδώ ο χρόνος σταματά και κοιτά με συγκίνηση τον ήρωα-σύμβολο... Τον Παναγούλη που σήμερα λίγοι αναφέρονται σ΄αυτόν.
Στον Αλέξη, τον Αλέξανδρο, τον ήρωα πυ συνήθιζε να λέει:
«Η
πολιτική είναι ένα καθήκον, η ποίηση είναι μια ανάγκη. Είναι ένα
ούρλιασμα, μια κραυγή που δεν μπορείς να πνίξεις. Το άγχος μιας στιγμής
που δεν θέλεις να ξεχαστεί. Τότε ψάχνεις για χαρτί και μολύβι ζητώντας
να ζωγραφίσεις με στίχους αυτή τη στιγμή».
Το θέμα αναρτήθηκε Τετάρτη, 17 Νοεμβρίου 2010, από τον Εniko (κλικ εδώ)
Το γελάς αλλά έτσι είναι.
Και τώρα, οι τρομαγμένοι της Ευρώπης με το αποτέλεσμα των εκλογών μιλούν για "πολιτικό σεισμό"...
