Μελίνα Μερκούρη: Αυτή η γυναίκα είχε το διάβολο μέσα της...

Την πρωτοσυναντώ στις μεγάλες πλημμύρες της Αθήνας...

Είμαι δεν είμαι 14 - 15 χρόνων.

Στον Άγιο Νικόλα της Νίκαιας, μαζέβουμε κουβέρτες, στρώματα, ρούχα, τροφή για τους πλημμυροπαθείς...

Έρχεται και με το πλατύ χαμόγελό της, ρωτάει: "Πώς πάμε; Θα καταφέρουμε να ζεστάνουμε τον κόσμο;'...

Έξω οι δρόμοι μέσα στη λάσπη...

Τα αυτοκίνητα σταματούν και εμείς παίρνουμε λίγη  "ελπίδα"-αποφόρια σε καλή κατάσταση για τον κόσμο που πολλοί έχουν χάσει όλο τους το βιος...

Η Μελίνα σηκώνει τα μανίκια κι αρχίζει να μαζεύει ρούχα και τροφή...

Σαν σήμερα γενήθηκε η ηθοποιός-πολιτικός που...                                                                           

...την αγάπησαν και την μίσησαν με πάθος!

Το μεσημέρι καθόμαστε στο τραπέζι που μας ετοίμασαν στο Δήμο για να ξεκουραστούμε λίγο...

Με έχει δίπλα της.

"Το ξέρεις πως είσαι πολύ ...όμορφος;" με ρωτάει.Κοκκινίζω, καταπίνω τη γλώσσα μου και ούτε που ανασαίνω... Ντρέπομαι τόσο που δεν ξέρω πώς να αντιδράσω...

Το καταλαβαίνει και μου δίνει ένα φιλί που ακόμη και σήμερα το θυμάμαι...  

Δεν την ξανάδα για καιρό...

Ώσπου η δισκογραφική μου εταιρεία αποφασίζει να με στείλει να διασκεδάσω και να μοιράσω δώρα, μέσα στα Χριστούγεννα, σε ασθενείς στο νοσοκομείο Λοιμοδών, που έχει και χανσενικούς συνανθρώπους μας σε αρχικό στάδιο...

Φτάνω στο νοσοκομείο και την αντικρύζω και πάλι με αυτά τα μεγάλα μάτια της ( η Αλίκη τα παρομοίαζε με "αυγά μάτια") και το πλατύ χαρακτηριστικό χαμόγελο...

Στην αγκαλιά της έχει ένα παιδί. Εϊναι στοργική, τρυφερή μαζί του...

Λιγο πιο κει, η μεγάλη ηθοποιός κυρία Άννα Συνοδινού...

Παρουσιάζω και το μουσικό πρόγραμμα...

 Το πρόγραμμα είναι για μία ώρα, αυστηρά...

Σε πληροφορώ πως από το νοσοκομείο φύγαμε νύχτα!!!

Την άλλη μέρα όλες οι εφημερίδες αναφέρονται στο γεγονός...

Προς  μεγάλη μου έκπληξη παρατηρώ πως ο κόσμος με ...αποφεύγει!!! Έχει την εντύπωση πως έχω... κολλήσει ασθένεια!

Στην Ελλάδα δεν έχουμε πληροφόρηση για τις ασθένειες κι αυτό μπερδεύει όποιον θέλει να ¨μπερδευτεί" χωρίς να γνωρίζει...

Αυτές είναι οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό, όταν μιλάμε για την Μελίνα. Δεν χρειάζεται επίθετο. Είναι κι αυτή ανάμεσα στο 5 ονόματα που τα γνωρίζουμε με το βαφτιστικό τους...

Αυτή η γυναίκα ήρθε στον κόσμο σαν σήμερα, το 1920...

Την κατηγόρησαν και την θαύμασαν για πολλά. Ακόμη και σήμερα έχει φανατικούς που την μισούν για να την αγαπούν!

Χύθηκε πολύ μελάνι για την ηθοποιό που διέπρεψε κυρίως στο εξωτερικό, για να καταλήξει να γίνει ηγετική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα....

 Ήταν η αγαπημένη εγγονή του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη και κόρη του βουλευτή της ΕΔΑ και υπουργού Σταμάτη Μερκούρη.

Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού  (1943-46) και έκανε το ντεμπούτο της στη σκηνή το 1944. Ως πρωταγωνίστρια καθιερώθηκε το 1949 με το ρόλο της Μπλανς από το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς ''Λεωφορείον ο Πόθος''. Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά της ήταν η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη ''Στέλλα'' (1955). Με το ρόλο, όμως, της Ίλια στην ταινία ''Ποτέ την Κυριακή'' (1960), αλλά και τη θεατρική μεταφορά του έργου στη  Νέα Υόρκη, η Μελίνα Μερκούρη απέκτησε πλέον διεθνή φήμη.

Το 1965 παντρεύτηκε τον αμερικανό σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν, ο οποίος και τη σκηνοθέτησε στις ταινίες ''Ποτέ την Κυριακή'' (1960), ''Φαίδρα»'' (1962), ''Τοπκαπί'' (1964) και ''A Dream of Passion'' (1978).

Η Μελίνα Μερκούρη πάλεψε σκληρά για την ανατροπή της χούντας από το εξωτερικό όπου βρισκόταν. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας γύρισε στην Ελλάδα και πολιτεύτηκε. Εκλέχθηκε με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1981 και ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Πολιτισμού, αξίωμα που διατήρησε ως το τέλος της πρώτης οκταετίας των κυβερνήσεων Παπανδρέου.

Όραμά της ήταν μέχρι το θάνατό της η επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Δημιούργησε τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα για να έρθει το θέατρο στην επαρχία, ενώ δική της έμπνευση ήταν και η δημιουργία του θεσμού της ''Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης''.

Σήμερα, στην επέτειο από τη γέννησή της, πολλοί σκέφτονται αν αυτή η "Θεά που  έχει το διάβολο μέσα της" ζούσε στα χρόνια της κρίσης, ποιά θα ήταν η αντίδρασή της.

Ο Basilis Spithouris  αναφέρει σε σημείωμά του: "Σαν τωρα θυμαμαι, 19 ετων τοτε,που γυρνουσα απο την δουλεια που ειχα πιασει,το απεραντο πληθος κοσμου που συνοδευε το φερετρο της.Μπηκα κι εγω μεσα στον κοσμο,ο οποιος τραγουδουσε εκεινη τη στιγμη''Αγαπη που γινες δικοπο μαχαιρι''.Πρωτη μου φορα που συγκινηθηκα σε κηδεια ανθρωπου,κι ας μην ανηκω στον πολιτικο χωρο που ειχε επιλεξει.ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΘΑΝΑΤΗ,ΑΧ!ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΣ ΠΟΣΟ ΑΝΑΓΚΗ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΕΝΑ ΣΗΜΕΡΑ.Ευτυχως που δεν εισαι πια εδω να δεις πως εχουμε γινει ολοι μας.ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΞΙΟΛΟΓΟΙ ΦΕΥΓΟΥΝ ΝΩΡΙΣ,ΓΙΑΤΙ:

Ο Andreas Tsolakidis  σημειώνει:  "Αχ, Μελίνα μας... Πόσο ανάγκη σε έχουμε σήμερα"...

Υπάρχουν όμως και άλλες εκδοχές ελλήνων που δεν την θεωρούν πως άξιζε τόσης εκτίμησης: "…Η Μελίνα, όταν η Ελλάδα υπέφερε, ζούσε το "όνειρό" της …Το "όνειρο" της κινηματογραφικής "Μαλένας". Ένα "όνειρο", το οποίο περιελάμβανε πολλούς "θαυμαστές" …Έλληνες και Ναζί", γράφει στο αφιέρωμά του σ΄εκείνην ο attekssm (signed in using yahoo).

Και συνεχίζει:  "Αυτή η Μελίνα, αφού "διέπρεψε" επί Κατοχής, κάνοντας παρέα με Ναζί και μαυραγορίτες, μετά την απελευθέρωση έφυγε από την Αθήνα και πήγε στο Παρίσι. Η Αθήνα ήταν πολύ μικρή και πολύ "ηλεκτρισμένη" από τις προκλήσεις της "Μαλένας" της Κατοχής. Η μεταπολεμική αστική τάξη της Αθήνας μπορεί να φοβόταν τους δωσίλογους ή να έκανε δουλειές μαζί τους, αλλά τις πουτάνες των δωσίλογων ούτε τις φοβόταν ούτε τις ήθελε γύρω της. Θέμα χρόνου ήταν ένας προπηλακισμός του άθλιου γύναιου, ο οποίος μπορεί να οδηγούσε σε λιντσάρισμα …Πραγματικό λιντσάρισμα''...

…"Ναι, αλλά όλα αυτά μέχρι Χούντας"… όπως θα έλεγε ο ανυποψίαστος αναγνώστης. Τότε αντιστάθηκε. Ως εκ θαύματος "αφυπνίστηκε" και "αντιστάθηκε" μπροστά στο δράμα του ελληνικού λαού. Γιατί "αντιστάθηκε"; Γιατί οι εποχές έκαναν την "αντίσταση" πιασάρικη. Το έκανε εκ του ασφαλούς στο εξωτερικό και για να κλέψει λίγο κι απ' τον "Τσε" …Γιατί εκείνη την εποχή η "αντίσταση" στην ελληνική Χούντα έφερνε παγκόσμια δημοσιότητα και η ατάλαντη Μελίνα ήθελε να γίνει διάσημη ηθοποιός, χωρίς να κρίνεται από το ελεεινό "ταλέντο" της …Η πανάσχετη με κάθε μορφή τέχνης Μελίνα. Με σύγχρονους όρους η Χούντα ήταν μια καλή ευκαιρία για ~promotion~. Όσο η Αντζελίνα Τζολί ενδιαφέρεται για την πείνα στην Αφρική, άλλο τόσο ενδιαφερόταν και η Μελίνα για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα …Ενδιαφερόταν όσο ήταν μαζεμένες οι κάμερες".  

 Το άστρο της Μελίνας έσβησε στις 6 Μαρτίου του 1994, στην Νέα Υόρκη.

Για τη Μελίνα έγραψα ένα τετράστιχο που δημοσιεύθηκε στον Ελέυθερο Τύπο:

"Ξέρεις ποιοί σε κλάψαν πιο πολλοί;

Όχι αυτοί, ούτε και οι άλλοι...

Οι παρακατιανοί, οι παρακάτω, οι παράλλοι..."

ΑΡΕΣΕΙ:

*Seen by 23 Μίκα Θεοδωράκη and 5 others like this.