Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Α
Η ιστορία ενός άστεγου που
θέλει να μείνει άγνωστος...
Ζει, εδώ και 5 χρόνια, σε ένα αυτοκίνητο, κάπου κοντά στο κέντρο της
πόλης. Ζήτησε να πει την ιστορία του, χωρίς ο ίδιος να αποκαλύψει το
πρόσωπο
ή τη φωνή του.
ή τη φωνή του.
Περνούσα συχνά από αυτό το σημείο, κάτω από μία γέφυρα, κοντά στο
κέντρο της Αθήνας. Είχα δει το αυτοκίνητο, γεμάτο πράγματα, με
ξεφουσκωμένα λάστιχα, απόδειξη ότι κάποιος ζούσε εκεί. Επιδίωξα να
ξαναπεράσω, ελπίζοντας να συναντήσω τον άστεγο της γέφυρας και να τον
πείσω να μιλήσει στην κάμερα για την ιστορία του. Αρνήθηκε
κατηγορηματικά, ακόμη και τη φωνή του να καταγράψω. «Δεν θέλω να γνωρίζουν που βρίσκομαι και τι κάνω» μου είπε και ζήτησε κάτι απλό: «Θα σου τα πω και θέλω να τα γράψεις όπως θα τα θυμάσαι, χωρίς να αποκαλύψεις ποιος είμαι και που βρίσκομαι». Έτσι ξεκίνησε να μου λέει την ιστορία της ζωής του.
Ήταν παντρεμένος, είχε οικογένεια. Εργαζόταν ως ηλεκτρολόγος και,
στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ο μισθός έμπαινε κανονικά στο σπίτι
και η οικογένεια μπορούσε να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της, το
ενοίκιο, τα καθημερινά έξοδα, το μεγάλωμα του μοναχογιού τους. Κι
ύστερα, ήρθε η ανεργία. Ο Χρήστος πήγε στον ΟΑΕΔ,
άρχισε να παίρνει το επίδομα, αλλά δουλειά δεν έβρισκε. Τα οικονομικά
προβλήματα δημιούργησαν εντάσεις στη σχέση με τη γυναίκα του και ο χωρισμός δεν άργησε να έρθει. «Η γυναίκα μου κουράστηκε, πήρε το παιδί και με εγκατέλειψε».
Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε. Το αυτοκίνητο
ακινητοποιήθηκε. Χρήματα, άλλωστε, για βενζίνη δεν υπήρχαν. Ψάχνει
πάντοτε εργασία, οτιδήποτε, ακόμη και με μισθό πείνας. «Πριν από λίγο
καιρό, πήγα σε κάποιον για δουλειά και μου είπε ότι θα έπρεπε να δουλεύω
12ωρο με 400 ευρώ. Νόμιζε ότι θα του έλεγα όχι και, μάλλον, τον
αιφνιδίασα όταν δέχτηκα, ευχαρίστως, να εργαστώ. Δεν με πήρε, όμως, ποτέ
τηλέφωνο». Μου λέει ότι, πρόσφατα, ένας φίλος του, επίσης άστεγος,
έπιασε δουλειά σε μια αποθήκη. Δουλεύει 16 ώρες την ημέρα και παίρνει
μεροκάματο 18 ευρώ. «Δεν έχω πρόβλημα να κάνω και τέτοια δουλειά, αλλά
ούτε αυτή βρίσκεται εύκολα». Έτσι κάνει μικροδουλειές επισκευάζοντας
ηλεκτρολογικά, εκεί στη γειτονιά. «Μια μέρα μια ηλικιωμένη μου
ζήτησε να έρθω να της αλλάξω μια πρίζα. Αγόρασα την πρίζα, έκανα τη
δουλειά και όταν ήταν να με πληρώσει, άρχισε να μου λέει ότι περνούσε
και εκείνη δύσκολα, δεν τα έβγαζε πέρα με τη σύνταξή της και άλλα
τέτοια, για να μην με πληρώσει. Της χάρισα και την πρίζα και έφυγα», λέει ο Χρήστος που δηλώνει απογοητευμένος από τους ανθρώπους.
Στο σημείο που έχει αράξει το αυτοκίνητό του, έχει και γείτονες, μια
παρέα από άστεγους, που μένουν με τα λιγοστά υπάρχοντά τους, πάνω σε
παλιά στρώματα και τρώνε στο συσσίτιο του δήμου Αθηναίων. Μας λέει πόσο
δύσκολο ήταν να φτάσουν στο σημείο να αισθάνονται ασφαλείς, καθώς, πολύ
συχνά, περνούσαν από το σημείο διάφοροι περιθωριακοί τύποι που έψαχναν
να κλέψουν ακόμη και τα μεταλλικά κομμάτια από το αυτοκίνητό του. Τρώει
κι εκείνος στο συσσίτιο του δήμου Αθηναίων. «Έχω περάσει κι από άλλα συσσίτια. Πήγαινα
παλιά σε κάποιες θρησκευτικές οργανώσεις που πρόσφεραν ένα πιάτο φαί,
αλλά σε υποχρέωναν να ακούσεις το κήρυγμά τους για να σου το δώσουν. Αποτέλεσμα να έχω πρόβλημα με το στομάχι μου. Ευτυχώς, στον δήμο το φαγητό είναι καλό και δεν έχω τέτοια θέματα».
Ακόμη κι αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα και στοιχειώδη, για τον Χρήστο είναι ένας καθημερινός γολγοθάς. «Για
να πάω τουαλέτα καθε μέρα, παίρνω δύο συγκοινωνίες, φυσικά χωρίς να
πληρώσω εισιτήριο, και πηγαίνω στις δημόσιες τουαλέτες στην πλατεία
Συντάγματος. Παίρνω μαζί μου και χαρτί υγείας, αφού δεν έχω το κέρμα που
ζητούν για να μου δώσουν εκεί».
Ο Χρήστος έχει έναν γιο που είναι, σήμερα, 17 χρονών. «Για ένα διάστημα επικοινωνούσαμε. Του
έστελνα και μονάδες στο κινητό του τηλέφωνο για να με παίρνει να
μαθαίνω νέα του. Μου μιλούσε για το σχολείο, για μία κοπέλα που είχε
γνωρίσει και ήταν μαζί. Κάποια μέρα όμως, όλα αυτό σταμάτησε. Δεν
ήθελε να ξαναεπικοινωνήσει μαζί μου». Και κάπως, έτσι, σταμάτησε και η
επικοινωνία με τον γιο του, το μόνο στήριγμα που είχε στη μοναξιά, εκεί,
κάτω από τη γέφυρα.
Ο Χρήστος είναι ακόμη ένας νεοάστεγος της οικονομικής κρίσης.
Δεν θέλει κανείς από τους παλιούς του γνωστούς να γνωρίζει τι κάνει και
που βρίσκεται. Αντιμετωπίζει με μια αξιοπρόσεκτη αξιοπρέπεια την
κατάστσή του και προσπαθεί να στέκεται όρθιος, ακόμη και στην κατάσταση
που είναι υποχρεωμένος να ζει. Ένας από τους χιλιάδες νεόπτωχους της
Αθήνας, απόδειξη ότι η φράση και μόνο «success story» είναι το πιο
σύντομο ανέκδοτο της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας.
| Προκόπη Αγγελόπουλου
THETOC
