Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Ο κύβος ερρίφθη με...διάγγελμα!

υποσχέσεις και...πράσιν΄άλογα...
"Πού πήγαν τα λεφτά;"
Το έρώτημα που ΔΕΝ θα απαντηθεί ΠΟΤΕ...
"Πώς να ζήσω μόνος με 600 ευρώ το μήνα;", αναρωτιέται ο 28χονος, απόφοιτος του Τμήματος Χρηματοοικονομικής Λογιστικής της ΑΣΟΕ, Γιάννης Ξενίδης, στην Αγγελική Καραγεώργου και στην εφημερίδα "τα Νέα". Ο νεαρός στην δημοσιογράφο εξηγεί τους λόγους που μένει ακόμη στο πατρικό του σπίτι: «Οι λόγοι που με κρατούν ακόμα στο πατρικό μου σπίτι είναι κυρίως οι ανέσεις. Δεν έχω πρόβλημα χώρου ή αυτονομίας και οι δικοί μου είναι πολύ ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι.
Επομένως, ποτέ δεν έχω αισθανθεί καταπίεση ή ότι μου κάνουν υποδείξεις. Αντίθετα, έχω την ελευθερία μου, την οργάνωση και τα θετικά της οικογενειακής φροντίδας».

Πόσοι νέοι σήμερα δεν μπαίνουν στη λογική να εγκαταλήψουν την σιγουριά και τη θαλπωρή των γονιών τους; Η ζωή δείχνει το σκληρό της πρόσωπο γιατί εμείς της φερθήκαμε όπως δεν της άξιζε...
Παρακολούθησα χθες το διάγγελμα του πρωθυπουργού και τρόμαξα για τις μέρες που μας περιμένουν...

Μια ζωή θυμάμαι να κάνω, μαζί με σένα, υπομονή και ..."λιτότητα"... Πάντα η... "λιτότητα" είχε και χρονική διάρκεια... "Τρία χρόνια" υπομονή και μετά θα ζήσουμε ...ευτυχισμένες μέρες!... Υποσχέσεις και πράσιν΄άλογα, έλεγε η γιαγιά μου η "φιλόσοφος"...

Πού είναι αυτές οι μέρες, πανάθεμά τες...
Από το κακό στο χειρότερο πάμε... Θυμάσαι προεκλογικά τις υποσχέσεις; "Δεν θα πειραχτούν κεκτημένα δικαιώματα, όρια, συντάξεις"... Μπούρδες... Η Ε. Ε. του σολωμού, της ακριβής σαμπάνιας και του πούρου, μας έχει βάλει το μαχαίρι στο λαιμό... Όχι άδικα...
Δανειζόμασταν και από την άλλη το έλλειμα στο εσωτερικό, αλλά και το χρέος στο εξωτερικό ...ξεχνιόταν στα ύψη...

Το περιβόητο ερώτημα, όμως, που με αυτό έκλαιψε καρδιές ο Γιώργος, δεν απαντήθηκε... Μα, "που πήγαν τα λεφτά;".

Μήπως τα πήρες εσύ; Πές το σε μένα. Δεν θα το πω πουθενά, γιατί εγώ δεν τα πήρα...

Κι αν εμείς ΔΕΝ τα πήραμε, γιατί μας τιμωρούν... Γιατί μας "φυλακίζουν" στην ανέχεια...

Χτες, κάτω από το μπαλκόνι μου, πέρασε μια λατέρνα...

Η μουσική ήταν από τον παλιό καιρό... Η μητέρα μου, στο άκουσμα της λατέρνας, αναφωνεί:
"Παναγιά μου, γυρίσαμε στο ...41! Φτώχιααα...".