Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Η Ελληνική Τηλεόραση Έχει τον Σεφερλή που της Αξίζει

MEDIA
"το χιούμορ στην τηλεόραση είναι δήθεν"...
  
  Ποτέ δεν ήμουν φαν των τηλεφωνικών φαρσών.
Ένα μεσημέρι, στα 16 μου, προσπάθησα να το παίξω cool στην παρέα προτείνοντας να κάνουμε φάρσες σε σπίτια φίλων και γνωστών. Τίποτα δεν πήγε καλά: μας κατάλαβαν, μας έβρισαν και το χειρότερο, την επόμενη μέρα χτύπησε το τηλέφωνό μου και ένας τύπος με απειλούσε με μηνύσεις. Έχασα κάθε αξιοπρέπεια βάζοντας τα κλάματα στο ακουστικό –φανταζόμουν τι θα συνέβαινε όταν το ανακοίνωνα στους γονείς μου- και εν τέλει έγινα ρεζίλι των σκυλιών. Ήταν μία πραγματικά επιτυχημένη φάρσα των φίλων μου.
Η τηλεφωνική φάρσα είναι ταλέντο και πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι που θα έπρεπε να πάρουν βραβείο ερμηνείας στο ακουστικό. Εάν όμως έχεις περάσει τα 16 και συνεχίζεις να κάνεις τηλεφωνικές φάρσες - και δεν είσαι ο παραγωγός της Ελληνοφρένειας- τότε θα πρέπει να αναρρωτηθείς τι στο διάολο πάει στραβά με εσένα. Δεν είναι καν αστείο, το να κοροϊδεύεις οποιονδήποτε μέσω τηλεφώνου. Εάν είσαι τηλεπερσόνα και κάνεις τηλεφωνικές φάρσες σε πολίτες, θα έπρεπε βασικά να χώσεις το κεφάλι σου στην άμμο και να ζητήσεις συγνώμη δημοσίως όχι επειδή ενοχλείς τον κόσμο, αλλά επειδή παράγεις κακή αισθητική.
  Μία άλλη τηλεφωνική φάρσα λίγο καιρό πριν, από δύο Αυστραλούς ραδιοφωνικούς παραγωγούς προς μία νοσοκόμα που δούλευε στο μαιευτήριο που γέννησε η Κέιτ Μίντλετον, είχε ως αποτέλεσμα την αυτοκτονία της νοσοκόμας από ντροπή. Το ζήτημα έγινε παγκόσμια είδηση και έγινε ξεκάθαρο με τον πιο τραγικό τρόπο πώς κάποιες φορές τα αστεία γίνονται επικίνδυνες γελοιότητες.

Το χιούμορ όμως ποτέ δεν ήταν το φόρτε της ελληνικής τηλεόρασης και το λέω έχοντας δουλέψει επί 13 χρόνια σε αυτή. Αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι το εξής: έρχεται στη σύσκεψη ο αρχισυντάκτης και ο παρουσιαστής και ζητούν από την ομάδα να βρουν φρέσκιες ιδέες «που θα κάνουν τον κοσμάκη να γελάσει». Στο τέλος κάποιος από την ομάδα θα ανατρέξει στην εύκολη λύση – σαν άλλος 16χρονος που θέλει να το παίξει cool στην παρέα. Την επόμενη μέρα ο Λιάγκας και ο Σεφερλής βρίσκονται μπροστά σε ένα ψεύτικο ακουστικό χαζογελώντας με τα κρύα αστεία τους και εν τέλει αδικώντας τους ίδιους τους, τους εαυτούς.
Επί δεκαετίες η τηλεόραση μας κάνει να γελάμε για όλους τους λάθος λόγους: για την καρικατούρα του γκέι άντρα, για τα παραπανίσια κιλά της Κατερίνας Ζαρίφη, για τις χαζές απορίες της Ελένης Μενεγάκη, τις ξανθές τρέσες της Κατερίνας Καινούργιου και τα αστεία με τις κλανιές του Λάκη Λαζόπουλου. Ενδεχομένως, πλάκα ήθελε να σπάσει και ο Δήμος Βερύκιος στο ραδιόφωνο του Alpha, εκφράζοντας ίσως τον πιο ομοφοβικό λόγο στην ιστορία της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης κατά του Αύγουστου Κορτώ.

Το δήθεν χιούμορ της ελληνικής τηλεόρασης απευθύνεται στο κοινό μιας άλλης δεκαετίας γαργαλίζοντας τα συντηρητικά ένστικτα και βιώματά του. Απευθύνεται στους 16ρηδες της δεκαετίας του ‘60 που κορόιδευαν τη φτερού, και γέλαγαν με τον τρελό του χωριού, ή την παστρικιά και την κοκέτα. Στην εποχή της μετριότητας όμως, για τους παραγωγούς, καλό είναι κι αυτό διότι είναι cost effective. 


Κάπως έτσι η τηλεόραση έχασε το κοινό της και κυρίως το νεανικό κοινό της. Διότι πλέον όσο εύκολο είναι για έναν 20άρη να δει κλεμμένα αστεία από αμερικάνικες εκπομπές, στα ελληνικά πρωινάδικα, εξίσου εύκολο είναι να δει τις ίδιες τις εκπομπές του Jimmy Fallon ή της Helen DeGeneres ή ακόμα καλύτερα να δει περιεχόμενο που δεν παράγεται καν για την τηλεόραση αλλά για το Διαδίκτυο. Οι μελέτες αναφέρουν, ότι οι νέοι παγκοσμίως εγκατέλειψαν την τηλεόραση και στράφηκαν σε άλλες οθόνες. Οι νέοι μεταξύ 14-24 ετών ξοδεύουν τον περισσότερο χρόνο στον υπολογιστή τους και μόνο το 44% παρακολουθεί τι συμβαίνει στη τηλεόραση. Το αντίστοιχο ποσοστό των ανθρώπων ηλικίας 67+ είναι 92%. Είναι το ίδιο το κοινό που είδε τη φάρσα του Σεφερλή στους ηλικιωμένους και ενδεχομένως γέλασε από συνήθεια, αλλά στη συνέχεια έκλεισε την τηλεόραση με ένα σφίξιμο στο στομάχι χωρίς να ξέρει το γιατί. 
Θανάσης Τρομπούκης 
vice