Οι “δικοί” μου Παραολυμπιονίκες στους Αγώνες

ΣΤΑ “ΠΕΤΡΙΝΑ” ΧΡΟΝΙΑ

Του Κώστα Βλουτή
Το 1980 τα πράγματα στην Ελλάδα για τους αναπήρους ήταν πάρα πολύ δύσκολα…
Πρακτικά, μιλούσαμε -όταν αναφερόμασταν σε αυτούς- για έναν άλλον “κόσμο” μέσα στον “δικό” μας…
Σχεδόν όλοι κλείνονταν στο καβούκι τους γιατί μόνο μέσα σε αυτό αισθάνονταν ασφάλεια.
Ο “‘εξω κόσμος” φάνταζε εχθρικός…
Θυμάμαι, πήγαινα με την Μελίνα και την κυρία ‘Αννα Συνοδινού σε λατρεμένες φάτσες εκεί κοντά στις γιορτές και με το που έβλεπαν τις φωτογραφίες μας στον τύπο, την άλλη μέρα, δεν με πλησίαζε κανείς γιατί νόμιζαν πως είχα κολήσει “αρρώστια”…
Για τέτοια άγνοια μιλάμε…

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ
Εκείνη την εποχή πού να τολμήσει κανείς να βγει στην καθημερινότητα, πόσο μάλλον να πάει σε γυμναστήριο… να αθληθεί… Να μιλήσει για αθλητισμό. Να πάρει μέρος σε αθλητικές διοργανώσεις… Να… συμμετέχει σε… Παραολυμπιακούς Αγώνες, που η ιστορία τους ξεκινά από το Λονδίνο, το 1948!!!
Εμείς -νυχτωμένοι βαθυά- ζούσαμε στον “κόσμο” μας…
Κι όμως -από το 1976- τρία παληκάρια, ο Αγγουράκης (στίβο-κολύμβηση), ο Κλεισιώτης (κολύμβηση) και ο Χωματάς (ξιφασκία) στους Αγώνες του Τορόντο έψαχναν το δικό τους όνειρο, με δικά τους… έξοδα!!!
Τους πρωτογνώρισα το 1980
Αμέσως, σκέφτηκα να μιλήσω δημόσια για την όμορφη περιπέτειά τους. Στην εκπομπή του τηλεοπτικού μου πατέρα Χρήστου Οικονόμου, “Σάββατο μία και μισή” (κρατική τηλεόραση), έκανα συνεχείς αναφορές για τον “παγκόσμιο πρωταθλητισμό” ανάπηρων αθλητών.
‘Ολοι με κοιτούσαν σαν “ούφο”…
Η κυρία Φάνη Πάλλη-Πετραλιά θέλησε να με γνωρίσει από κοντά και να με βοηθήσει στον “αγώνα” μου, εκείνα τα “πέτρινα” χρόνια.
Στην πορεία γνώρισα και τον κολυμβητή Κυριάκο Γριβέα (έφυγε νωρίς από κοντά μας,  σε ηλίκια 53 ετών), μεγάλη μούρη του ειδικού αθλητισμού κι αυτός…
Το 1988 στη Σεούλ, ήρθαν για την Ελλάδα τα πρώτα μετάλλια (1 αργυρό και 3 χάλκινα), ενώ στη Βαρκελώνη του 1992 “χτυπήσαμε” 2 αργυρά και 1 χάλκινο…
Κανείς δεν πήρε είδηση…
Μόνο εγώ κι ο… κούκος χειροκροτούσαμε τις παραολυμπιακές τους προσπάθειες.

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
Ο Κώστας Βλουτής με τους 15 έλληνες αθλητές που έπιασαν το όριο πρόκρισης για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, το 1996. Στην εκπομπή του “Ο Ει-Δικός μας Κόσμος” τούς παρουσιάζει στο ελληνικό κοινό και είναι ο μοναδικός που ασχολείται με το ειδικό αθλητισμό και τις προσπάθειες αυτών των αθλητών σε Παγκόσμιες διοργάνώσεις…
Το 1995, ένα χρόνο δηλαδή πριν τους Παραολυμπιακούς της Ατλάντα και έχοντας δικό μου τηλεοπτικό βήμα (“Ο Ει-δικός μας Κόσμος“), αποφασίζω χωρίς δεύτερη σκέψη να δώσω τη μάχη μου ώστε ο κόσμος να γνωρίσει τί εγώ θαυμάζω πιο πολύ στη ζωή μου…
Τις προσπάθειες των “δικών” μου Παραολυμπιονικών.
Στην εκπομπή μου καλώ παράγοντες, αλλά και τους ίδιους τους πρωταγωνιστές να μιλήσουν και κυρίως να δείξουν τα ταλέντα τους.
Αρθρογραφώ σε εφημερίδες…
Και στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου, εκείνης της χρονιάς, καθοριστικό για τα όρια πρόκρισης στους Παραολυμπιακούς της Ατλάντα, είμαι ο μόνος δημοσιογράφος που καλύπτει το θέμα.
Θυμάμαι ότι τα όρια πρόκρισης για την Ατλάντα ήταν πολύ ψηλά και πολλά παιδιά, αν και είχαν πάρει χρυσό στο αγώνισμά τους, δεν τους δόθηκε το εισιτήριο για το παραολυμπιακό όνειρο. Ο Αλέξης (δεν χρειάζεται να πούμε το επίθετό του) έκλαιγε συνέχεια… Ο Βορειοελλαδίτης είχε κάνει τα πάντα για να βρεθεί στο Πανελλήνιο, με έξοδα δικά του και του προπονητή του.
Για τον Αλέξη και τα υπόλοιπα παιδιά έμεινα στο στάδιο ώρες να τους λέω πως “όλοι ΕΜΕΙΣ είμαστε υπερήφανοι για ΣΑΣ… Είσαστε οι πρωταθλητές της καρδιάς μας“!!!
‘Ηξερα πως τα λόγια μου ήταν της παρηγοριάς γι αυτούς εκείνη την ώρα, αλλά τα ένιωθα και το έδειχνα με τα -μόνιμα- υγρά μου μάτια…
ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ
Ο Κώστας Βλουτής με τον Παραολυμπιονίκη κολύμβησης, Χρήστο Ταμπαξή.

Διοργανώνω πάρτι για τους 15 αθλητές που αποτελούσαν, πλέον, την εθνική μας αποστολή.
Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο Χρήστος Ταμπαξής, αθλήτής της κολύμβησης.
Αυτό το παιδί το συναντούσα πάντα στην Ελληνική Εταιρία Προστασίας Αναπήρων Παίδων (Ε.Λ.Ε.Π.Α.Π.), κάθε φορά, που πήγαινα για να ψυχαγωγήσω τους μαθητές του ιδρύματος με γνωστούς τραγουδιστές.
Η πάθησή του (εγκεφαλική παράλυση – σπαστική τετραπληγία εκ γενετής και χρησιμοποιεί αμαξίδιο για τη καθημερινή του μετακίνηση) τού είχε τραβήξει την ομιλία και με δυσκολία, είναι η αλήθεια, μου έλεγε κάθε φορά: “Εσένα εγώ κάποια μέρα θα σε φτάσω…“.
Εγώ τον αγκάλιαζα και τον παρότρυνα να πραγματοποιήσει την “απειλή” του.
Και νάτος τώρα ανάμεσα στους 15 αθλητές για την Ατλάντα…
Δημοσιογράφος του CNN έχει πει για τον Χρήστο πως είναι  ο αφανής ήρωας των Αγώνων κι αυτό διότι στην κατηγορία του (S1*) δεν υπήρχαν αθλητές να τους συναγωνιστεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και “έπεφτε” στις πισίνες με τους αθλητές της επόμενης και πιο δύσκολης κατηγορίας (S2**).
Στην Αθήνα του 2004, με τη δημιουργία της κατηγορίας του, πήρε 2 χρύσα και 1 αργυρό μετάλλιο, ενώ στο Πεκίνο κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 50μ. ύπτιο. Στο Λονδίνο το 2012 κερδίζει ένα ακόμη μετάλλιο, αργυρό για την Ελλάδα. Αυτός ο αθλητής που υπήρξε πολλές φορές Παγκοσμιονίκης στην κατηγορία του…
S1* προέρχεται από την αγγλική λέξη swimming=κολύμβηση και τον αριθμό 1 που δηλώνει τον βαθμό αναπηρίας κάθε αθλητή. Με τον βαθμό αυτόν αξιολογείται ο αθλητής που πάσχει από βαριά αναπηρία. Με τον, αμέσως, επόμενο βαθμό που είναι το 2 (S2**) αξιολογείτια ο αθλητής με λιγότερη αναπηρία από την πρώτη κατηγορία. 

ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ, ΕΓΩ ΚΙ Ο ΚΟΥΚΟΣ
Στο αεροδρόμιο είμαι μόνος για να τους πω “καλό ταξίδι” αφού, μέσα στον Αύγουστο (Δευτέρα, 12/08/1996), ΟΛΟΙ είχαν πάει… διακοπές!!! Δεν υπήρχε ούτε ένας πολιτικός για δείγμα να τους ευχηθεί “καλή επιτυχία“…
Για… καλή μου τύχη, εκείνο το πρωινό, έφευγαν στην Ιταλία οι μπασκετμπολίστες του Ολυμπιακού. Οι κάμερες και οι δημοσιογράφοι κινηγούσαν τους παίκτες για μία δήλωσή τους. Βρήκα, λοιπόν, την ευκαιρία να τους εξηγήσω πως λίγα μέτρα πιο κει κάποιοι αθλητές με αναπηρικά καροτσάκια, πατερίτσες και κομένα χέρια θα ταξιδέψουν ως την πρωτεύουσα της Τζόρτζια για να δοξάσουν την Ελλάδα, στους 10ους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα τους που ήταν γεμάτο απορία.
Καθόμουν και έγραφα, σε χαρτιά και με δανικό στυλό, ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥΣ... Είχαν, κυριολεκτικά, πιαστεί τα χέρια μου.
Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ
ΣΤΙΒΟΣ……………………………….. ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ
1. Χρήστος Αγγουράκης ……….1. Κυριάκος Γριβέας
2. Γιώργος Καραμηνάς ………..2. ΑντώνηςΓιαπουτζής
3. Στέφανος Αναργύρου ………3. Χρήστος Ταμπαξής
4. Γεράσιμος Βρυώνης ………..4. Γιάννης Χατζήμπεης
5. Δημ. Κωνσταντάγκας ………5. Κων/νος Φύκας
6. Γιώργος Πετρόπουλος
7. Θανάσης Τσιβίλης
8. Χρόνης Χρονόπουλος
9. Κώστας Σταυρίδης
10. Γιώργος Τοπτσής
Συντονιστής αποστολής: Κώστας Βλουτής
Αρχηγός αποστολής: Ντίνα Σωτηριάδου
Προπονητής στίβου: Ευθύμης Κτενίδης
Συνοδοί στίβου: Διονύσης Αγγουράκης, Στέλιος Βώβος (συνοδός του τυφλού μαραθωνοδρόμου Κ. Σταυρίδη)
Προπονήτρια κολύμβησης:Αρχοντία Καζάκη
Συνοδός κολήμβησης:Παναγιώτης Σεμερτζίδης
Γιατρός αποστολής: Δημήτρης Πατατούκας
* 125 χώρες  * 3.500 αθλητές – αθλήτριες  * 1.000 προπονητές – συνοδοί  * 1.500 μέλη της οικογένειας παραπληγικών
* 17 επίσημα αθλήματα (14 από αυτά ολυμπιακά και 2 αθλήματα επιδείξεως)
* Μασκότ ο φοίνικας, ένα πουλί στη μυθολογία που ονομάζεται “Μπλέιζ”
‘Ενιωθα πως είχα ρίξει το “σπόρο” μου.
Το ίδιο βράδυ, αλλά και την άλλη ημέρα, τα ΜΜΕ είχαν δώσει απίστευτη έκταση στο θέμα. Σχεδόν ονειρική…
Από την Πέμπτη, 15 Αυγούστου και μέχρι την λήξη των Αγώνων, μεταδίδω τα αποτελέσματα των δικών μας αθλητών. Κάθε πρωί εχω τηλεφωνική επικοινωνία με τον καλό μου φίλο Γιάννη Δημαρά (βουλευτής σήμερα) που κάνει εκπομπή στον ρ/σ Flash για να ενημερώσω τους ακροατές του, ενώ παράλληλα μεταφέρω τα αποτελέσματα των Αγώνων με άρθρα μου στον τύπο ως έκτακτος συνεργάτης.

Ο Κώστας Βλουτής με τον πρώτο έλληνα αθλητή που κερδίζει χρυσό μετάλλιο σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, το Δημήτρη Κωνσταντάγκα. Στην Ατλάντα, ο Δημήτρης, κερδίζει τον Ιρακινό στη σφαίρα και κάνει τον συναθλητή του να πει σε συνεύτευξη πως “ήταν θέλημα του Αλάχ να με κερδίσει …έλληνας”!!!

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ
Το πρώτο χρυσό μετάλλιο για την Ελλάδα ήρθε από τον σφαιροβόλο Δημήτρη Κωνσταντάγκα.
Την Παρασκευή, 23 Αυγούστου και κάτω από καταρακτώδη βροχή κερδίζει τον Ιρακινό ομόλογό του, με έναν πόντο διαφορά, στέλνοντας την σφαίρα στα 9μ. 78εκ. Τότε ο Ιρακινός γυρίζει και του λέει: “‘Ηταν θέλημα του Αλλάχ να με κερδίσει ‘Ελληνας. Δεν στενοχωρήθηκα που έχασα από σένα. Ο Αλλάχ αποφάσισε ότι εσύ, Δημήτρη, θα κερδίσεις με ένα πόντο διαφορά“.
Μεταδίδω τα λόγια τους και συγκινείται το Πανελλήνιο…
Το επίθετό του ποτέ δεν το πρόφεραν σωστά. Ούτε και σωστά το έγραφαν στα ρεπορτάζ του έντυπου τύπου. Για, σχεδόν, όλους ο Δημήτρης λέγεται… “Κωσταντάνιας”. Έτσι αναγκάστηκα να… συνεργαστώ εκτάκτως και χωρίς χρήματα, με πολλές εφημερίδες, προς αποφυγήν λαθών…

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΦΥΚΑΣ *
Ο 16χρονος, τότε, κολύμβητής Κωνσταντίνος Φύκας παίρνει αργυρό μετάλλιο (50μ. ελεύθερο, χρόνος: 29.83”), δίνοντας έτσι το στίγμα του πως στο μέλλον θα είναι για εμάς ο “Ποπόφ της σύγχρονης κολύμβησης“.
* Ο Κώστας είναι ένας από αυτούς που με ευχαρίστησαν δημόσια για όσα έχω προσφέρει στους αθλητές και στον ειδικό αθλητισμό. Διαβάστε την συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ  οn line. [κλικ εδώ...]
Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ, Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ
Τα 3 χάλκινα μετάλλια κερδίζουν: Στέφανος Αναργύρου (σφαίρα: 9μ 55εκ.), Γιώργος Τοπτσής (μήκος, επίδοση: 6μ. 36εκ.), Αντώνης Γιαπουτζής (κολύμβηση, 50μ. πεταλούδα, χρόνος: 1′ 27”).
Και τα υπόλοιπα παιδιά τα πήγαν περίφημα αφού πλασαρίστηκαν από την 4η εως την 8η παραολυμπιακή θέση.

Στο αεροδρόμιο και από την επιστροφή των “ηρώων”… Ο Κώστας Βλουτής “σπάει τα τείχη” για τους πρώτους Παρολυμπιονίκες που γνώρισε η Ελλάδα. Στο στιγμιότυπο, ο παρουσιαστής Κώστας Βλουτής, με τον “χρυσό” Δημήτρη Κωνσταντάγκα, τον “αργυρό” πιτσιρικά Κωνσταντίνο Φύκα και τον “χάλκινο” Αντώνη Γιαπουντζή

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ‘ΗΡΩΩΝ’
Από το “πάρτυ” που οργάνωσε ο Κώστας Βλουτής στην τηλεοπτική εκπομπή του “Ο Ει-Δικός μας Κόσμος”… Στο στιγμιότυπο, με τον βετεράνο Παραολυμπιονίκη, Χρήστο Αγγουράκη.

Στην επιστροφή τους κινητοποιώ τους πάντες για να τους υποδεχτούμε σαν “ήρωες”. Στέλνω δελτία τύπου στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, επικοινωνώ, για να ενημερώσω, με πολιτικούς παράγοντες, φορείς, σωματεία…
Οι “ήρωές” μου επιστρέφουν την Τρίτη, 27 Αυγούστου, στις 10.35 το πρωί.
Ανοίγουμε την αίθουσα των V.I.P. του αεροδρομίου και αυτή γεμίζει από συγγενείς και φίλους. Οι πολιτικοί, όλων των παρατάξεων, είναι κι αυτοί εκεί… Από το υπουργείο αθλητισμού ο υφυπουργός κ. Ανδρέας Φούρας και ο γενικός γραμματέας κ. Γ. Λυσσαρίδης. Οι πρώην υφυπουργοί αθλητισμού και βουλευτές της Ν.Δ., κ.κ. Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, Βαγγέλης Μεϊμαράκης και η γραμματέας γυναικών κ. Μερόπη Σπυροπούλου, με εντολή του προέδρου της Ν.Δ. κ. ΜιλτιάδηΕβερτ. Ο αντιδήμαρχος Αθηναίων κ. Γιάννης Πιερουτσάκος και πολλοί άλλοι…
Με την ευκαιρία, ο κ. Φούρας, δεσμεύεται ότι η πολιτεία θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και ανακοινώνει: “Πριν ένα μήνα η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τον ειδικό αθλητισμό και την ομοσπονδία που θα χορηγείται πλέον από το κράτος. Με διάλογο, που θα υπάρξει με τους πρωταγωνιστές, θα γίνουν και οι αναγκαίες ηθικές και ηλικές διακρίσεις που οφείλει η πολιτεία σ΄αυτά τα παιδιά…“.
Η διαφορά των αθλητών στους Παραολυμπιακούς Αγώνες με τους αθλητές των Special Olympics είναι ότι στην πρώτη κατηγορία έχουμε να κάνουμε με αθλητές που αντιμετωπίζουν κινηνιακές δυσκολίες, ενώ στην άλλη με αθλητές που πάσχουν από νοητική υστέρηση.
Αθάνατη θα μείνει, λοιπόν, η… ατάκα (διότι περί… αυτής επρόκειτο) του αντιδημάρχου κ. Γ. Πιερουτσάκου, μπροστά στις κάμερες.
Με χαρά υποδεχόμαστε στην Ελλάδα τα Special Olympics“, λέει και γίνεται πανικός. Ζητώ να σταματήσουμε το γύρισμα για να τον ενημερώσω πως “υποδεχόμαστε τους …παραολυμπιονίκες μας“.
Εκέινος επιμένει να μου λέει πως …”σωστά τους ονομάζω”!!!
Ξαναδιακόπτω και τον “απειλώ” πως δεν θα αφήσω να συνεχιστεί το γύρισμα διότι δεν γνωρίζει ποιούς “ήρωες” υποδεχόμαστε και για ποιούς αποφάσισε μόνος του να βγάλει λόγο…
Οι αθλητές σιωπούν…
Οι παρευρισκόμενοι, που ό ένας σπρώχνει τον άλλον, όλοι μαζί να μπουν στο τηλεοπτικό πλάνο, δεν έχουν καταλάβει για΄τι έχει σταματήσει η …συνέντευξη του αντιδημάρχου!!!
Τελικά, ο κύριος Πιερουτσάκος αποφασίζει να με ακούσει, λέγοντάς μου: “Το  κρίμα στο λαιμό σου αν κανω λάθος και  ρεζιλευτώ στον κόσμο”…
Τα παιδιά μού είπαν πως μέσα στο αεροπλάνο της επιστροφής με συζητούσαν και έλεγαν πως κάτι θα τους ετοίμαζα για την υποδοχή τους , αλλά αυτό δεν το περίμεναν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα…
Ο Στέφανος (Αναργύρου), ο Θανάσης (Τσιβίλης), ο Γιώργος (Τοπτσής) και ο Δημήτρης (Κωνσταντάγκας) -που έκανα αμάν να μάθουν οι δημοσιογράφοι το επιθετό του- είχαν δακρύσει και με ευχαριστούσαν συνεχώς, ενώ ο Χρήστος (Αγγουράκης), εκ μέρους όλων, μου δίνει ένα ρολόι και μου λέει: “Αυτό είναι ένα μικρό δώρο για όσα μας έχεις προσφέρει…“.
Αυτό το ρολόι το φοράω μέχρι σήμερα…

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ
Λίγες ημέρες μετά τον θρίαμβο και στις αρχές τους Σεπτέμβρη, ξεκινώ έναν άλλον εξίσου δύσκολο αγώνα. Να έχουν και οι “δικοί” μου αθλητές τα ίδια ηθικά και οικονομικά οφέλη με τους Ολυμπιονίκες.
Είμαι αποφασισμένος να “θυμήσω” σε όλους ότι δεν είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας και “Αντικείμενα εκμετάλλευσης” κανενός.
Συνοδεύω τους αθλητές στο Προεδρικό Μέγαρο, στο Μέγαρο Μαξίμου, στη Βουλή των Ελλήνων, στο Δημαρχείο Αθηνών για να τους τιμήσουν όπως τους πρέπει και, παράλληλα, περιμένω από τον καλό φίλο κ. Ανδρέα Φούρα* να απαντήσει στο ερώτημά μου αν θα δοθούν ισότιμα πριμ με εκείνα των Ολυμπιονικών.
Στο τηλέφωνο, ο υφυπουργός, μου λέει: “Γνωρίζεις καλά ότι για τους αθλητές με ειδικές ανάγκες τώρα προσπαθούμε να βάλουμε μια τάξη στα ζητήματά τους“.
‘Εχει την αλήθεια του, αλλά εγώ μαζί του είμαι απόλυτα σαφής.
Εκμεταλλεύομαι το προεκλογικό κλίμα και το ξέρω. Λέω στον εαυτό μου: “Η τώρα ή ποτέ“…
Αφήνω το περιθώριο μιας εβδομάδας -στις 22 έχουμε εκλογές και δεν θέλω να χάσω το παιχνίδι- ώστε να με ενημερώσει για τις αποφάσεις του στο θέμα των αθλητών.
Το περιβόητο τηλεφώνημα που περίμενα δεν έγινε ποτέ…
Εξοργισμένος από τον εμπαιγμό, τούς παίρνω και τους πηγαίνω στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού (Πανεπιστημίου 25). Καλώ και τους δημοσιογράφους για να τους ανακοινώσω πως “οι Παραολυμπιονίκες αγανακτισμένοι ετοιμάζονται για κινητοποιήσεις“.

Μέρος από το 2σέλιδο αφιέρωμα στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ” που αναφέρεται στον εμπαιγμό της πολιτείας προς τους Παραολυμπιονίκες.  Δηλώσεις μου, στην εφημερίδα, ενοχλούν την κυβέρνηση…

Αυτό δεν αρέσει καθόλου στην κυβέρνηση.
Την άλλη ημέρα, οι εφημερίδες αφιερώνουν 2σέλιδα άρθρα: “Τελεσίγραφο από τους Ολυμπιονίκες της ζωής“, ” ‘Εκρηξη αγανάκτησης από τους Ολυμπιονίκες με ειδικές ανάγκες“, “Παραολυμπιονίκες …παραπεταμένοι“…
Η… επόμενη “απειλή” είναι να αφήσουν οι αθλητές μου τα μετάλλιά τους στα σκαλιά του προέδρου της Βουλής, κ. Απόστολου Κακλαμάνη.
Τα πράγματα είναι ζόρικα…
Την ημέρα των γενεθλίων μου (11 Σεπτεμβρίου) σβύνω τα κεράκια της τούρτας μου στην είσοδο της Γ.Γ.Α.,παρέα με όλους τους αθλητές.
Βλέπει ο υφυπουργός το στιγμιότυπο και μου λέει: “‘Ελα αύριο να πάρεις το δώρο σου“.
Την Πέμπτη, 12 Σεπτεμβρίου και στις 12:15 το μεσημέρι  (ακριβώς) ακούω από τα χείλη του την περίφημη φράση -που γι αυτήν μοχθώ τόσα χρόνια- “ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΣΕ ΟΛΑ“.
Είναι η ωραιότερη στιγμή της ζωής μου…
Τα πριμ των αθλητών που συμμετείχαν στην Ατλάντα ξεπέρασαν το ποσό των 550.000.000 δρχ.
Και ήταν η πρώτη φορά που δινόταν ένα τέτοιο αστρονομικό ποσό σε διακεκριμένους ανάπηρους πολίτες…
*Ανρέα Φούρα, σ΄ευχαριστώ για την κατανόηση.
Κατερίνα Μαθιουδάκη (“Ελεύθερος Τύπος”), σ΄ευχαριστώ για την συντροφιά που μου κράτησες στις δύσκλολες ώρες που περνούσα για τους φίλους μου

Δεν υπάρχουν σχόλια: