Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Γράμμα στο Γιώργο (Παπανδρέου)


Αγαπητέ πρωθυπουργέ,
Όταν σε είδα να "κοπανιέσαι", στον προεκλογικό σου αγώνα για την εξουσία και να βροντοφωνάζεις "πού πήγαν τα λεφτά" (τα κλεμένα), σε συμπάθησα. Ήταν μια φράση που σε είχε βγάλει από το κουστούμι σου, μια φράση που σε είχε αφήσει με πουκάμισο και με μανίκια ανεβασμένα. Θυμάσαι;
Σκέφτηκα, στην απελπισία μου επάνω, πως είσαι "αναγκαία" λήση για να πιάσεις τους κλέφτες...
Μέχρι και ο γεράκος των 500 ευρώ, που δεν του φτάνουν παρά μόνο να πάρει φιδέ και να μείνει ακίνητος, γιατί με την κίνηση"καις" ενέργεια με αποτέλεσμα να ... ξαναπεινάσεις, σε είδε ως "μεσία".
Τα σποτάκια σου στο γυαλί, αμερικάνικης νοοτροπίας, "πρόδιδε" μια ήρεμη δύναμη...

Την περιβόητη φράση από τα χείλη σου "λεφτά υπήρχαν και υπάρχουν. Το θέμα είναι... που θα βρούμε τα λεφτά" την απέδωσα στα λάθη που κάνεις όταν μιλάς ελληνικά και αφέθηκα στα "άπταιστα ελληνικά" της καρδιάς σου...
Τί κι αν έχεις κάνει πολλά χρόνια στην Αμερική, πατριώτης είσαι..., είπα...

Κάναμε πολλές συζητήσεις με φίλους αν θα έπρεπε να σου δώσουμε την ευκαιρία να μας κυβηρνήσεις, μιας και στην Ελλάδα η πολιτική "φωτίζεται" σε δύο δρόμους και τρεις παρόδους...

Ζήτησες από τον γέροντα των 500 ευρώ και από την γενιά των 700, ανοχή 100 ημερών... μέχρι να "απλώσεις" πρόγραμμα". Έδωσες και κάτι ψιλά σε δόσεις, εξτραδάκι δώρο, στους συνταξιούχους και μισθωτούς, θυμίζοντας τον πατέρα σου την περίοδο 1981-82 που, και εκείνος, έκανε τέτοιου είδους καλές "μαγκιές"...

Κι εκεί που πήγαμε να βάλουμε τις...δάφνες στην ναφθαλίνη και να ξαναμπούμε, με σένα πια πρωθυπουργό, στην καθημερινή μας μιζέρια, άρχισε στην Ελλάδα να ...συννεφιάζει...
Μια συννεφιά, σαν του Τσιτσάνη την "συννεφιασμένη Κυριακή", μεταλλαγμένη από υποσχέσεις όλο "ορμόνες"...

Ώσπου ήρθε και η μαύρη Παρασκευή, της ιστορικής ημερομηνίας 23 Απριλίου του 2010...
Με το διάγγελμά σου προς τον ελληνικό λαό, που του έλεγες και επίσημα, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι "φτωχύναμε, άρα ...βγαίνουμε στη ζητιανιά", άρχισαν κι οι πρώτες καταιγίδες...

Ούτε η καρτ ποστάλ εικόνα από το Καστελόριζο δεν μπορούσε να σταματήσει την "θεομηνία" των λεγομένων σου... Τα πουλάκια που κελαϊδούσαν γύρω σου, είναι τα κοράκια ψυχών του αύριο...

Κινδυνολογώ; Εγώ;

Εσύ δεν είπες πως "το σκάφος-χώρα είναι έτοιμο να βυθιστεί"; Πως "βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, με νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό";
Και περιμένεις τώρα από μένα κι από τους γύρω μου να πληρώσουμε το "γκαρσόνι" που μας "σέρβιρε" υπερβολική ευημερία τα προηγούμενα χρόνια;
Ε, λοιπόν, σε πληροφορώ ότι εγώ ποτέ δεν αφέθηκα στις προκλήσεις του καταναλωτισμού σε μια κοινωνία βομβαρδισμένη από εορτοδάνεια, διακοποδάνεια...
Ξέχασες τους δικούς σου που μίλαγαν και προέτρεπαν τους Έλληνες να παίξουν στο χρηματηστήριο το κομπόδεμά τους; Ξέρεις πόσοι απελπισμένοι κρεμάστηκαν;...

Γιώργο, τα όνειρα της μεταπολίτευσης μέσα σε έξι λεπτά όσο έφτασε για να μας αναγγείλεις την καταδίκη μας, ακυρώθηκαν... Αποσύρθηκαν... Ματαιώθηκαν... Βούλιαξαν μαζί με τον "τιτανικό" που δημιούργησαν λαμόγια...

Και τώρα να βάλουμε πλάτη...

Ποιά πλάτη, Γιώργο... Που οι περισσότερες υποφέρουν από αρθροιτικά, οστεοπόρωση και βαριά σκολίωση...

Μπορεί η χολιστερίνη να πολεμήση την κρίση που δημιούργησαν οι άλλοι;
Με δουλεύεις;

Χάσαμε την Ιθάκη και τώρα ψάχνουμε άλλη;

Ας μη γελιόμαστε... Οι αυθεντικοί της γενιάς του πολυτεχνείου, με τα χρόνια, βάρυναν...
Το μόνο παρήγορο στην ιστορία είναι πως κάθε νέα γενιά μπορεί να δημιουργήσει το δικό της "πολυτεχνείο" που γι αυτό θα θυσιαστεί...

Γιατί η καταπράσινη τράτα, στην αρχή του διαγγέλματός σου και στο απάνεμο λιμάνι, δεν περιμένει εμάς...

Ελπίζω να μη τη χρειαστείς κι εσύ!...

Με την ελπίδα να τα ξαναπούμε,
Κώστας