Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

ΑΘΗΝΑ: μια ξεπεσμένη ...σταρ που θέλει να βρέξει τα χείλη της με "μπόμπα"...

Τα τελευταία χρόνια, αυτό που συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας (και αλλού), έχει ξεπεράσει καθε όριο ..προ πολλού...
Η εγκληματική αδιαφορία των αρχών είναι δεδομένη και οι άνθρωποι νοιώθουν ανυπεράσπιστοι και στο έλεος του Θεού...
...Θυμίζεις ΑΘΗΝΑ γυναίκα που κλαίει γιατί δεν την θέλει ΚΑΝΕΙΣ...
Βλέπεις πως ήταν κάποτε η Αθήνα, μέσα από τις ασπρόμαυρες ταινίες και την ...αναπολείς.
Ας μην έχεις ζήσει το τότε...

Η πορνεία, τα ναρκωτικά και οι ..."άθλιοι", που η ζωή τους έπαιξε πούστικο παιχνίδι, συνθέτουν το παζλ μιας εκόνας ξεπεσμένης ...σταρ του κινηματογράφου που το μόνο που θέλει είναι να ...βρέξει τα χείλη της με "μπόμπα"...

Που κανείς δεν την πλησιάζει ή την προσπερνά γιατί κανείς δεν θέλει να την ...πάρει κι ας φωνάζει πως "εκδίδεται" για ένα ..."τσιγαριλίκι"...

Κοίτα πως μιλώ γι αυτήν που δοξάστηκε, όσο καμμιά, στα πέρατα της γης...
Κοίτα πως μιλώ γι αυτήν που αγάπησες, που αγάπησα...
Γι αυτήν που την τραγούδησαν, που την ερωτεύτηκαν, που παθιάστηκαν...
Κι αυτή αγκάλιασε 5 σχεδόν εκατομμύρια "ερωτάκια"...

Κοίτα την τώρα...

Βγαίνει η Άννα Βαγενά στο γυαλί, να πει αυτό που ζει στην περιοχή της, μπας και ακούσει κανένα αυτί, στέλνει και επιστολή στον πρωθυπουργό, αλλά κανείς δεν ιδρώνει...

Άνθρωποι αγανακτισμένοι από επιθέσεις...
Κινητοποιήση από πληγωμένες περιοχές, αλλά η αδιαφορία ...δημοκρατεύει ..παντού...

Από τους 800.000 μετανάστες, σου λέει, το 40% μένει στο κέντρο της Αθήνας. Κατακλίζουν πλατείες, παγκάκια, σταθμούς, υπόγεια, δίνοντας την πιο άθλια εικόνα...

Κοκκινα φωτάκια, οροφάκια χωρίς φωτάκι αλλά με την ίδια ... "δουλειά", διασκορπισμένα σαν μανιτάρια εδώ κι εκεί, παρεμπόριο, εγκληματικότητα...

Παλιά, πριν ανακαλυφθεί το e-mail, έπρεπε να ανεβαίνω στο κέντρο για να δώσω την ύλη μου στην εφημερίδα... Να σου πω την αλήθεια, την διαδρομή την διασκέδαζα... Έπινα και τον καφέ μου στη Βουκουρεστίου με φίλους όταν τελειώναμε... Ήταν μια χαρά το πράγμα...

Με την Μαρία, την συνάδελφο, κάναμε πλάκες στους δρόμους, το ζούσαμε...

'Ωσπου βάρυνε το θέμα...
Έχεις πάει στη Σοφοκλέους; Σ' εχουν κλέψει μέρα μεσημέρι; Εχεις αντιμετωπίσει την ανδιαφορία των περαστικών;
Σου εύχομαι να μη το ζήσεις ποτέ, αν δεν το έχεις "ζήσει"...
Είσαι, μάγκα μου, τελείος μόνος στον ...πλανήτη!
Εσύ και το προβλημά σου...
Πως γίναμε, ρε φίλε, έτσι;
Τί φταίει;
Ποιός φταίει;

Ξεκινούν επιχείρηση-σκούπα, για να "καθαρίσουν" την πολή κι αυτή πάλι "βρωμίζει".
Τί διάλο γίνεται... Μήπως δεν είναι "ηλεκτρική" να.. "ρουφίξει" και το τελεαταίο ίχνος που τους επιστρέφει τη ..βρωμιά;

Φταίει η εποχή, η κρίση που σέρνει παρακμή;
Ότι και να φταίει πρέπει, άμεσα να δοθεί λύσει...

Προτού την κλάψουν, σ΄αυτό το χάλι που έχει φτάσει, μόνο "μπουλούκια" του είδους της...

Αυτήν που άρχισε βραχνά να σιγοψυθιρίζει ένα τραγούδι, μέσα από την αναλαμπή της...

(Δεν θέλω να συνοδεύσω το άρθρο μου με μίζερη φωτογραφία. Αρνούμε... Δεν της αξίζει...)

vloutis1@otenet.gr