Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Οι μελαγχολικές μέρες του Κώστα Βλουτή

Αυτές τις μέρες πάντα μελαγχολώ. Από παιδί. Δεν ξέρω γιατί... Ίσως επειδή αυτές οι γιορτές μού δημιουργούν την μελαγχολία...
Το ισορροπώ, βέβαια, με το να προσφέρω αγάπη κα δώρα σε ανάπηρα παιδιά που έχουν αναγκη από μία αγκαλιά και αληθινή φροντίδα...
Και φέτος είχα ιδιαίτερα φορτωμένο πρόγραμμα...  
Από το πρωί μέχρι το βράδυ...
Και είδα πολλά παιδιά. Με το ίδιο σπινθηροβόλο βλέμμα, το τεράστιο χαμόγελο και μ' εκείνη τη φωνούλα που γεμίζει με αισιοδοξία την ατμόσφαιρα...
Παραλίγο να κοιμηθώ με το ...σκούφο του Άι Βασίλη...
Όμως, από το μυαλό δεν φεύγουν κάποιες γιορτές Χριστουγεννιάτικες, στα Αμπελάκια Σαλαμίνας,  όπου ένας ιερέας πέταξε στο δρόμο 30 ορφανά ανάπηρα παιδιά...
Σκοπός του να μετατρέψει το Ορφανοτροφείο σε γηροκομείο, προκειμένου να βγάλει κι άλλα χρήματα... 
 Η έξωση που με πανάει...
Στο δρόμο 30 ορφανά ανάπηρα παιδιά...

Τραγούδια, κέφι, χορός, ατέλειωτο γλέντι...
Αυτά σου προσφέρουν τα ίδια τα παιδιά...
Εκείνο που (δεν) σου κάνει εντύπωση είναι πώς ξέρουν όλα τα τραγούδια αγαπημένων τους καλλιτεχνών... Ακόμη και τραγούδια του... Παντελή Παντελίδη!!!
Σου τα λένε με μια ανάσα...
Και χειροκροτά το ένα το άλλο, χωρίς ...ανταγωνισμό...

Από μικρό παιδί επισκέπτομαι Ιδρύματα Αναπήρων...
Ακόμη και Ορφανοτροφεία που έχουν και ανάπηρα παιδιά...

Ένα όμως μου έχει μείνει στην καρδιά και με πονάει όποτε το σκέφτομαι...
30 ανάπηρα παιδάκια πετάχτηκαν, κυριολεκτικά, στο δρόμο ύστερα από απόφαση ιερέα να μετατρέψει το Ορφανοτροφείο (κληροδότημα) σε ...γηροκομείο για να εισπράτει χρήματα!!!
Θυμάμαι πέρασα όλες τις άγιες μέρες κοντά στα παιδιά μήπως και σώσω την κατάσταση, ακόμη και ...κατάληψη έκανα μαζί τους να μεταπείσω τον ιερέα...
Έκανα πρωτοχρονιάτικη γιορτή με τους φίλους μου, Πάνο Κιάμο, Ελένη θεοφίλου, Γιάννη Χάλκο και άλλους καλλιτέχνες...
Αλλάξαμε το χρόνο μαζί...
Κάλεσα κανάλια, έδωσα παντού συνεντεύξεις, έγραψα άρθρα...

Τίποτα...
Ο τύπος ανένδοτος...
Τα περισσότερα παιδιά γύρισαν σε συγγενείς, αλλά πάλι σε ...Ίδρυμα ή φίλους!

Κάθε Χριστούγεννα έρχονται αυτές οι σκηνές στο μυαλό μου και με τρελαίνουν...
Είδα και πριν λίγες ημέρες τον Μιχαλάκη, τρόφιμο του Ορφανοτροφείου...
Ο Μιχαλάκης τα κατάφερε...
Πηγαίνει σχολείο και δουλεύει κι από πάνω...
Με ευχαρίστησε που έδωσα τον αγώνα μαζί τους...
Μακάρι κι άλλα παιδιά να βρήκαν το δρόμο τους...
Μακάρι...