Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Απεργία, στον καιρό της Τζουλια-κμής!



Το όπλο του αδικημένου είναι η απεργία. Στο όνομα αυτής έχει χυθεί πολύ αίμα. Όσο πας στο βάθος του χρόνου βρίσκεις και το σωστό νόημά της.

Η κουκούλα στήνει πάντα το δικό της παιχνίδι...
Με τα χρόνια, εξακολουθεί να είναι όπλο στη στη σκέψη, στο μυαλό και στην πράξη του κάθε αδικημένου.
Ήταν, με μαθηματική ακρίβεια, βέβαιο πως μετά την εφαρμογή των σκληρών μέτρων για να σωθεί η χώρα από την χρεοκοπία, ο 'Ελληνας θα επαναστατούσε.
Και επαναστάτησε για μια ακόμη φορά...
Να σου πω γιατί... Διαμαρτύρεται με αυτόν τον τρόπο διότι είναι άδικο να τιμωρείται ΜΟΝΟ αυτός για τις λαμογιές των άλλων. Εκεί που περίμενε να πάρει αύξηση, του πετσοκόβουν μισθό, δώρο και άδεια...
Ναι, είναι τιμωρία...
Όταν τον εξομοιώνεις με τον Ευρωπαίο "συνάδελφό" του , τη στιγμή που του δίνεις ψίχουλα!... Όταν δεν του παρέχεις τα απαιτούμενα για να ζήσει αξιοπρεπώς, να του ζητάς να βάλει... πλάτη!...

Αν εσύ δεν κάνεις σωστή διαχείρηση στα οικονομικά σου, δεν σου φταίει ο άλλος. Κι από την άλλη, δεν μπορείς να τον "λες" κορόιδο όταν δεν έχεις απάντηση στο ερώτημά σου "πού πήγαν τα λεφτά" και δεν έχεις βάλει ακόμη στη φυλακή αυτούς που "έγλυψαν" το μέλι κι έχεις μείνει με το άδειο βάζο στο χέρι...

Θεωρώ πως η απεργία είναι αγανάκτηση. Για την τιμωρία...
Αυτο, όμως, που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το μακελειό που δημιουργεί μια ...κουκούλα...
Που μπαίνει ανάμεσα στους απεργούς και στείνει το δικό της παιχνίδι. Με κρυφτούλι, βόμβες μολότοφ, πυρπολισμούς, αίμα και συλλήψεις...

Αυτό συνέβαινε πάντα...
Τώρα, στον καιρό της ...Τζουλια-κμής, όσο και να θες να φτάσεις το μαχαίρι στο κόκκαλο, η κρίση και η ...ανάκριση θα έχει της ...ηδονής τον φόβο...

ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!