Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Ο Κώστας Βλουτής και το σισσίτιο Αγάπης σε 60 ανθρώπους, στη Σαλαμίνα...

 Η ιδιωτική πρωτοβουλία που αντικαθιστά το κράτος πρόνοια, στα χρόνια της κρίσης...
του ΑΡΗ ΔΗΜΟΥ
Μπήκαμε στην τελική ευθεία πια...
Οι προετοιμασίες έχουν ξεκινήσει για το σισσίτιο Αγάπης σε 60 ταλαιπωρημένους ανθρώπους που είναι ξεχασμένοι από την πολιτεία... Που κανείς δεν ενδιαφέρεται αν ζουν και κάτω από ποιές συνθήκες αντέχουν να σέρνουν το Σταυρό του Μαρτυρίου τους... 
 Τους έχει περιθάλψει ο πατέρας Δημήτριος, της εκκλησίας Αγία Βαρβάρα, στη Σαλαμίνα...
Η κατάσταση όμως είναι τραγική, έως επικίνδυνη, με τους ανθρώπους αυτούς που δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να ζουν αξιοπρεπώς...
Δεν έχουν ούτε τα απολύτως απαραίτητα για να ζήσουν σε μια Ευρώπη που "πασχίζει" να κρατήσει το νόμισμά της, με όποιο κόστος, σε βάρος των λαών που υποφέρουν από τις απάνθρωπες μνημονικές πολιτικές...
Οικογένεια με επτά παιδιά ζει χωρίς ηλεκτρικό, άνθρωποι σακατεμένοι από τη μοίρα, που ψάχνουν λίγη παράταση ζωής από τα σκουπίδια, άνθρωποι που κρυώνουν γιατί δεν έχουν να αγοράσουν πετρέλαιο να ζεσταθούν, άνθρωποι με κομμένη τη σύνταξη και το προνοιακό επίδομα πουν δεν έχουν να αγοράσουν φάρμακα, που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και της ανέχειας, θα βρεθούν σε ένα κοινό τραπέζι, για λίγες ώρες, να νιώσουν πως κάποιοι ενδιαφέρονται για αυτούς...

Κοντά τους θα βρεθεί ο Κώστας Βλουτής, που έχει τιμηθεί πολλές φορές για την πολύχρονη προσφορά του σε αναξιοπαθούντες συνάνθρώπους μας, με αγαπημένους του φίλους για να τους προσφέρουν -κυρίως- αγάπη και ζεστασιά στην ψυχή τους... 
Είναι ο Κώστας που, στα μέσα του Δεκέμβρη, θα μοιράσει και δώρα σε ανάπηρα παιδάκια 6 ιδρυμάτων!...

"Δεν είναι η πρώτη φορά που προσφέρω τις υπηρεσίες μου σε ανθρώπους που πραγματικά τους έχουν καταντήσει "ναυάγια" της ζωής, οι εκάστε κυβερνήσεις", έχει δηλώσει, σε συνέντευξή του, ο Κώστας Βλουτής... 
"Στο Σεράφειο Κολυμβητήριο, με τους φίλους μου, την ηθοποιό Τάνια Καψάλη και τον Ολυμπιονίκη Ιστιοπλοΐας, Νίκο Κακλαμανάκη, δώσαμε λίγο κουράγιο και ζεστό φαγητό, πολλές φορές, σε άστεγους και σε άπορους, που είχαν όμως μόνιμο το χαμόγελο στα χείλη... Στενοχωριέμαι πάντα όταν τους βλέπω σε αυτή την κατάσταση που, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει ακόμη πιο δύσκολη, με τις μνημονικές πολιτικές που εξαθλιώνουν αξιοπρέπεια και φιλότιμο... 
Επιβάλλεται, όμως, να απλώσουμε το χέρι και πάλι...   
Και θα το κάνω, με μεγάλη μου χαρά, έχοντας κοντά μου μόνο φίλους: Τους Ολυμπιονίκες της κωπηλασίας, Λευτέρη και Γιώργο Κόνσολα, τον χοργράφο - χορευτή Κωνσταντίνο Μενούνο, τους αγαπημένους μου κομμωτές που δεν ξεχνούν ποτέ να προσφέρουν και αυτοί σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, Νίκο Εξαδάκτυλο, Κυριάκο Ταταράκη και Κωνσταντίνα Πατέλη. Φυσικά τον Δημήτρη Παπαγεωργίου, ιδιοκτήτη του εστιατορείου "Στρατηγόπουλος" και τον Νίκο Παπαϊωάννου, αλλά και όσους ακόμα θελήσουν να βρεθούμε κάτω από την ίδια σκέψη για προσφορά"...
Την Κυριακή, λοιπόν, 1η του Δεκέμβρη, εκεί γύρω στις 12 το μεσημέρι, στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, που βρίσκεται στην οδό λεωφόρος Σαλαμίνος, στη Σαλαμίνα, ο Κώστας με τους φίλους του και το πατέρα Δημήτριο, θα κρατήσουν λίγη συντροφιά σ΄αυτές τις ψυχές που υποφέρουν από την πολιτική λιτότητα που τους επέβαλε η Ευρώπη και οι έλληνες πολιτικοί, για να σωθεί η ...χώρα!

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Κώστας Βλουτής: Ο θυμός του για τους πολιτικούς και η προσφορά αγάπης στο Άνθρωπο!


Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του Κώστα Βλουτή στο Spartaface.gr

Οι γιορτές είναι προ των πυλών...

Τώρα, όσο ποτέ άλλωτε είναι αναγκαίο να βρεθούμε κοντά σε ανθρώπους που δοκιμάζονται από την κρίση...




Ο Κώστας Βλουτής, που έχει τιμηθεί πολλές φορές για την πολύχρονη προσφορά του κοντά σε αναξιοπαθούντες συνάνθρώπους μας, θα βρεθεί και φέτος κοντά σε ανάπηρα παιδιά για να τους προσφέρει αγάπη, διασκέδαση και δώρα...



Επιπλέον με τον φίλο του Δημήτρη Παπαγεωργίου, ιδιοκτήτη του ιστορικού εστιατορίου της Νίκαιας, "Στρατηγόπουλος", που χρονολογείται από το 1940 και τον Νίκο Παπαϊωάννου, θα ετοιμάσουν ένα μεσημεριανό γεύμα για τους ταλαιπωρημένους και από την κρίση συνανθρώπους μας που κατοικούν στη Σαλαμίνα...



Σε αίθουσα που θα παραχωρηθεί, γι αυτόν τον σκοπό, από τον πατέρα Δημήτριο, της εκκλησίας Αγία Βαρβάρα, κοντά στα 60 άτομα θα νιώσουν το ενδιαφέρον και την αγάπη που θα τους προσφέρει η παρέα του Κώστα, με τον ίδιον να συζητά για τα προβλήματά τους, καταγράφοντας ελλήψεις που τους καταρακώνουν τη ζωή, με την ελπίδα να βρεθεί λύση στο πρόβλημα...





"Δεν είναι η πρώτη φορά που προσφέρω τις υπηρεσίες μου σε ανθρώπους που πραγματικά τους έχουν καταντήσει "ναυάγια" της ζωής, οι εκάστε κυβερνήσεις", λέει ο Κώστας Βλουτής... "Στο Σεράφειο Κολυμβητήριο, με τους φίλους μου, την ηθοποιό Τάνια Καψάλη και τον Ολυμπιονίκη Ιστιοπλοΐας, Νίκο Κακλαμανάκη, δώσαμε λίγο κουράγιο και ζεστό φαγητό, πολλές φορές, σε άστεγους, σε άπορους, που είχαν όμως μόνιμο το χαμόγελο στα χείλη...



Στενοχωριέμαι πάντα όταν τους βλέπω σε αυτή την κατάσταση που, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει ακόμη πιο δύσκολη, με τις μνημονικές πολιτικές που εξαθλιώνουν αξιοπρέπεια και φιλότιμο...

Επιβάλλεται, όμως, να απλώσουμε το χέρι και πάλι... 



Και θα το κάνω, με μεγάλη μου χαρά, έχοντας κοντά μου μόνο φίλους: Τον παγκόσμιο πρωταθλητή και ολυμπιονίκη της κωπηλασίας, Λευτέρη Κόνσολα, τον χοργράφο - χορευτή Κωνσταντίνο Μενούνο, τους αγαπημένους μου κομμωτές που δεν ξεχνούν ποτέ να προσφέρουν και αυτοί σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, Νίκο Εξαδάκτυλο και Κυριάκο Ταταράκη, φυσικά τον Δημήτρη και τον Νίκο και όσους ακόμα θελήσουν να βρεθούμε κάτω από την ίδια σκέψη για προσφορά"...



Ο Κώστας Βλουτής δεν κρύβει το θυμό του για τους πολιτικούς που εκμεταλλεύτηκαν την ψήφο του ελληνικού λαού, τους πολιτικούς που μας έφτασαν "να επαιτούμε λίγη παράταση ζωής από τους δανειστές των κυβερνώντων", όπως χαρακτηριστικά λέει...



"΄Εκλεψαν την ψήφο του κόσμου με ψεύτικες υποσχέσεις του τύπου δωρεάν παιδεία, δωρεάν υγεία, στα περήφανα νιάτα, στα τιμημένα γηρατειά... Αλλά δεν φταίει κανείς... Εμείς που τους επιτρέψαμε να μας φτάσουν σε αυτό το εξευτελιστικό σημείο, με πολλούς από αυτούς να μας κυβερνούν ακόμη και σήμερα"...






Την Κυριακή, 1η Δεκεμβρίου, θα είμαστε όλοι κοντά στον Κώστα και την παρέα του, "να προσφέρουμε λίγη ζεστασιά και αγάπη σε αξιοπρεπείς "αθλιους" "που ζουν αναμεσά μας και δεν πρέπει να τους προσπερνάμε, γιατί δεν ξέρεις η ζωή πώς τα φέρνει... Αύριο μπορεί να βρεθούμε εμείς στη θέση τους... Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ"... 

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Ο Κώστας Βλουτής, με την παρέα του, κοντά σε αξιοπρεπείς "άθλιους" και ανάπηρα παιδιά...

 Την Κυριακή, 1η Δεκεμβρίου, θα είμαστε κοντά στον Κώστα και την παρέα του...
του Άρη Δήμου
Οι γιορτές είναι προ των πυλών.
Τώρα, όσο ποτέ άλλωτε είναι αναγκαίο να βρεθούμε κοντά σε ανθρώπους που δοκιμάζονται από την κρίση...
Ο Κώστας Βλουτής, που έχει τιμηθεί πολλές φορές για την πολύχρονη προσφορά του κοντά σε αναξιοπαθούντες συνάνθρώπους μας, θα βρεθεί και φέτος κοντά σε ανάπηρα παιδιά για να τους προσφέρει αγάπη, διασκέδαση και δώρα...

Επιπλέον με τον φίλο του Δημήτρη Παπαγεωργίου, ιδιοκτήτη του ιστορικού εστιατορίου της Νίκαιας, "Στρατηγόπουλος", που χρονολογείται από το 1940 και τον Νίκο Παπαϊωάννου, θα ετοιμάσουν ένα μεσημεριανό γεύμα για τους ταλαιπωρημένους και από την κρίση συνανθρώπους μας που κατοικούν στη Σαλαμίνα...
Σε αίθουσα που θα παραχωρηθεί, γι αυτόν τον σκοπό, από τον πατέρα Δημήτριο, της εκκλησίας Αγία Βαρβάρα, κοντά στα 60 άτομα θα νιώσουν το ενδιαφέρον και την αγάπη που θα τους προσφέρει η παρέα του Κώστα, με τον ίδιον να συζητά για τα προβλήματά τους, καταγράφοντας ελλήψεις που τους καταρακώνουν τη ζωή, με την ελπίδα να βρεθεί λύση στο πρόβλημα...

"Δεν είναι η πρώτη φορά που προσφέρω τις υπηρεσίες μου σε ανθρώπους που πραγματικά τους έχουν καταντήσει "ναυάγια" της ζωής, οι εκάστε κυβερνήσεις", λέει ο Κώστας Βλουτής... "Στο Σεράφειο Κολυμβητήριο, με τους φίλους μου, την ηθοποιό Τάνια Καψάλη και τον Ολυμπιονίκη Ιστιοπλοΐας, Νίκο Κακλαμανάκη, δώσαμε λίγο κουράγιο και ζεστό φαγητό, πολλές φορές, σε άστεγους, σε άπορους, που είχαν όμως μόνιμο το χαμόγελο στα χείλη...
Στενοχωριέμαι πάντα όταν τους βλέπω σε αυτή την κατάσταση που, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει ακόμη πιο δύσκολη, με τις μνημονικές πολιτικές που εξαθλιώνουν αξιοπρέπεια και φιλότιμο...
Επιβάλλεται, όμως, να απλώσουμε το χέρι και πάλι... 
Και θα το κάνω, με μεγάλη μου χαρά, έχοντας κοντά μου μόνο φίλους: Τον παγκόσμιο πρωταθλητή και ολυμπιονίκη της κωπηλασίας, Λευτέρη Κόνσολα, τον χοργράφο - χορευτή Κωνσταντίνο Μενούνο, τους αγαπημένους μου κομμωτές που δεν ξεχνούν ποτέ να προσφέρουν και αυτοί σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, Νίκο Εξαδάκτυλο και Κυριάκο Ταταράκη, φυσικά τον Δημήτρη και τον Νίκο και όσους ακόμα θελήσουν να βρεθούμε κάτω από την ίδια σκέψη για προσφορά"...

Ο Κώστας Βλουτής δεν κρύβει το θυμό του για τους πολιτικούς που εκμεταλλεύτηκαν την ψήφο του ελληνικού λαού, τους πολιτικούς που μας έφτασαν "να επαιτούμε λίγη παράταση ζωής από τους δανειστές των κυβερνώντων", όπως χαρακτηριστικά λέει...
"΄Εκλεψαν την ψήφο του κόσμου με ψεύτικες υποσχέσεις του τύπου δωρεάν παιδεία, δωρεάν υγεία, στα περήφανα νιάτα, στα τιμημένα γηρατειά... Αλλά δεν φταίει κανείς... Εμείς που τους επιτρέψαμε να μας φτάσουν σε αυτό το εξευτελιστικό σημείο, με πολλούς από αυτούς να μας κυβερνούν ακόμη και σήμερα"...

Την Κυριακή, 1η Δεκεμβρίου, θα είμαστε όλοι κοντά στον Κώστα και την παρέα του, "να προσφέρουμε λίγη ζεστασιά και αγάπη σε αξιοπρεπείς "αθλιους" "που ζουν αναμεσά μας και δεν πρέπει να τους προσπερνάμε, γιατί δεν ξέρεις η ζωή πώς τα φέρνει... Αύριο μπορεί να βρεθούμε εμείς στη θέση τους... Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ"... 

* Bloggers Εβωμένοι, Ποτέ Νικημένοι 
* Axortagos.gr
* ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ
* myblogs.gr
* Vloutis's Weblog
* kostasvloutis.weebly.com
*


Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

17 Νοέμβρη: Το Χρονικό των τριών Ημερών...

Της ΚΩΣΤΟΥΛΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλάει ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Εμείς οι ελεύθεροι Ελληνες φοιτητές, που για τρίτη σήμερα μέρα εξακολουθούμε τον αγώνα μας, δηλώνουμε ότι είμαστε άοπλοι. Βρισκόμαστε άοπλοι απέναντι στα τανκς. Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο…».

Χρονικό της Σχολής Πολυτεχνείου

Χρονικό ενός αγώνα που κράτησε τρία ολόκληρα εικοσιτετράωρα και σημάδεψε τη ζωή μας. Χρονικό μιας εποχής συγκεκριμένης. Ετος: 1973. Τόπος: Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα: Αθήνα. Ακόμα πιο συγκεκριμένα: Νοέμβριος στην Αθήνα. Χώρος επώνυμος: Πολυτεχνείο. Ημέρες τρεις. Ημέρες και νύχτες και εποχές. Χρονικό της πολιορκίας. Τελευταίες ώρες. Βράδυ Παρασκευής, 16 Νοεμβρίου.

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Αριθμοί και περιγραφές που συνοψίζουν το εικοσιτετράωρο της Παρασκευής σε τρία οκτάωρα. Συγκεκριμένα: Πρώτο οκτάωρο: Προσέλευση του ανώνυμου πλήθους για να δηλώσει συμπαράσταση στους φοιτητές που βρίσκονται τρία εικοσιτετράωρα κλεισμένοι στη Σχολή. Η προσέλευση έχει όψη από πανηγύρι. Δεύτερο οκτάωρο: Προκηρύξεις και διακοπή κυκλοφορίας. Η όψη του χώρου, μέσα και έξω, θυμίζει εορταστική εκδήλωση. Χαρακτηριστικό σημάδι σ’ αυτόν τον έγκλειστο χρόνο, η φωνή των ελεύθερων Ελλήνων, μια φωνή νέου παιδιού που εκπέμπει στους 1.050 χιλιόκυκλους μηνύματα αισιοδοξίας. Τρίτο οκτάωρο: Σημειώνουμε μόνο: Αριθμός συγκεντρωμένων εντός και εκτός Πολυτεχνείου πάνω από είκοσι χιλιάδες. Ωσπου νύχτωσε.

Βράδυ Παρασκευής 16 Νοεμβρίου. Από νωρίς το απόγευμα επικρατεί ένας ηλεκτρισμένος
διάχυτος πανικός στους δρόμους, στα βιαστικά βήματα των περαστικών, στα γεμάτα καφενεία. Μισόλογα και γρήγορες κοφτές κινήσεις. Αποφάσεις που παίρνονται σε μια μόνο στιγμή μέσα. Στον τοίχο του καφενείου γράφει «σερβίρομεν ζεστό Nescafe. Οι θαμώνες διαβάζουν βιαστικά «ή τώρα ή ποτέ» και συνεννοούνται με γρήγορες αποσπασματικές φράσεις, «ελευθερία ή θάνατος».

Ωρα 8 μ.μ. Στους δρόμους υγρά μάτια που τσούζουν. Οι παλιοί θυμούνται τον πόλεμο. Κλείνονται στα σπίτια τους. Οι πιο νέοι σφίγγουν το στόμα με πείσμα, «φασίστες» ή κάτι παρόμοιο και φτύνουν μολύβι λιωμένο. «Τα δακρυγόνα επιδρούν βλαβερώς εις το αναπνευστικόν σύστημα». Ανακοίνωση πρώτη: Θα ακολουθήσουν πολλές παρόμοιες. Στους δρόμους όλο και πιο νέοι, σχεδόν παιδιά. Δάκρυα και κρατημένη αναπνοή για να μην εισπνεύσουν δηλητήριο. Νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Δεν τραγουδάνε, αλλά το τραγούδι το μαντεύεις ανάμεσα στα σφιγμένα δόντια. Χαφιέδες και δακρυγόνα.

Ωρα 9 μ.μ. Σε διάστημα μιας ώρας έγιναν όλα όσα θα χρειάζονταν μια βδομάδα για να χωρέσουν άνετα με κανονική εξέλιξη των γεγονότων. Συνοπτικά: Σκοτώθηκε ένα νεαρό αγόρι, αγνώστων στοιχείων, που χαρακτηρίστηκε αμέσως «αναρχικός». Μ’ αυτή την ονομασία πέρασε από τον τάφο στη δημοσιότητα κι από τη δημοσιότητα στη μνήμη εκείνων που ορκίστηκαν να θυμούνται. Συγκράτησαν έτσι το γαλάζιο τριμμένο πουκάμισό του με το σκισμένο γιακά. Το καναρινί πουλόβερ του, που ήταν δύο νούμερα μεγαλύτερο από το δικό του, και έπλεε πάνω του σαν ξένο. Το σχήμα που είχε το στόμα του και ήταν ένα σχήμα χαμόγελου, εντελώς παράλογο και ίσως άκαιρο. Τα μάτια του δεν τα είδαν γιατί του τα ’κλεισε βιαστικά ο απέναντι περιπτεράς, που έτρεξε συγχρόνως με τους πυροβολισμούς και κατάπιε τη φωνή του «ρουφιάνοι το παιδί», και μόνο αρκέστηκε στη φράση «πέθανε, να
ειδοποιήσουμε τους δικούς του». Κάποιος έπιασε τα δάχτυλα του παιδιού και τα ’τριψε στις χούφτες του αδέξια. «Είναι πεθαμένος», ξαναείπε ο περιπτεράς και κατάπιε την ίδια φράση για δεύτερη φορά. «Το φάγατε το παιδί, ρουφιάνοι». Και ο κόσμος που είχε μαζευτεί σ’ εκείνο το σημείο και χάζευε, διαλύθηκε βίαια από τα όργανα της τάξεως που είχαν ένα ύφος παράξενο. Κάτι ανάμεσα στην υπεροχή και την επάρκεια.

(….) Ωρα 12.55΄. Η είδηση: «Τα τανκς κατευθύνονται μέσα στη νύχτα με προορισμό το χώρο συγκεντρώσεως των φοιτητών». Με προορισμό το τραγούδι. Με προορισμό να πολτοποιήσουν το τραγούδι. Να εξουδετερώσουν το τραγούδι. Να το ξεκολλήσουν απ’ τους τοίχους. Να το σκοτώσουν στα τρία βήματα επιτόπου. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για τα τανκς. Για κανένα τέτοιο φρικαλέο ήχο δεν υπάρχει πρόβλημα. Χωράει παντού. Κι αν δεν χωρέσει, πάντα υπάρχει τρόπος να εξουδετερώσει του όγκους και να τους εξαφανίσει με την εμφάνισή του.

Εμφανίζονται λοιπόν τα τανκς. Ενα, δυο, τρία, πέντε, αμέτρητα. Ογκοι και καταπάνω στο
τραγούδι. Το τραγούδι γίνεται πανικός. Μεταβάλλεται σε πανικό, όπως μεταβάλλονται μέσα σε μια νύχτα τα τραγούδια σε μοιρολόγια και τ’ ανάποδο. Τώρα οι δρόμοι στενεύουν. ΟΙ άνθρωποι τρέχουν στις πόρτες των σπιτιών, τις ανοίγουν, μπαίνουν. Δεν τους χωράει η νύχτα και η καρδιά τους. Η καρδιά είναι μια πέρδικα. Δεν τραγουδάει. Λουφάζει. Πουλί και παραμονεύει τους ήχους. Παραμονεύει την κίνηση των ανθρώπων από τη μάζα, τραγούδι στις ανοιχτές σκοτεινές πόρτες των σπιτιών του. Η καρδιά των ανθρώπων μέσα στη νύχτα, πέρδικα και τρέμει.

Ωρα 1.17΄ π.μ. Γέμισε ο δρόμος μαύρους όγκους και προβολείς. Στο δρόμο έχουν μείνει εκατό ίσκιοι. Μετριούνται στο άσπρο φως των προβολέων. Τα μεγάφωνα τους καλούν μαλακά να σκεφτούν. Να τρέξουν ή να μπουν μέσα, στον κλειστό χώρο, μαζί με τα παιδιά. Χίλια παιδιά και εκατό ίσκιοι θα είναι κιόλας μια πραγματικότητα για τα τανκς που έρπουν νωθρά στην άσφαλτο. Οποιος θέλει να μείνει. Οποιος θέλει να φύγει. Τα μεγάφωνα είναι η φωνή της καρδιάς και τρέμει. «Παιδιά, μη φοβάστε τα τανκς!» λένε τα μεγάφωνα. «Δεν πρόκειται να μας χτυπήσουν. Οσοι από εσάς θέλουν να φύγουν, να μπουν μέσα στ’ αυτοκίνητα που υπάρχουν έξω και να φύγουν. Οσοι θέλουν, πάλι, να μπούνε μέσα».

Μικρά, ευαίσθητα μαγνητόφωνα στα χέρια των ίσκιων που μετεωρίζονται ανάμεσα στα φώτα των προβολέων, καταγράφουν τα πάντα. Από τους ήχους μέχρι τις παύσεις. Από τα λόγια που λέγονται στα μεγάφωνα μέχρι εκείνα τα λόγια που δεν λέγονται καθόλου. «Αδέρφια, δεν θα μας χτυπήσετε, το ξέρουμε καλά».

Τα τανκς δεν έχουν αυτιά και μάτια και αίσθηση, μετράνε με αριθμούς το χρόνο.

Ωρα 1.21΄ π.μ. Δακρυγόνα θρηνούν πρόχειρα το επερχόμενο τέλος.

Ωρα 1.22΄ π.μ. Τα παιδιά τραγουδάνε.

Ωρα 1.24΄ π.μ. Μερικοί από τους ίσκιους διαλύθηκαν μέσα στη νύχτα. Αλλοι μπήκαν μέσα. Ενώθηκαν στο σκοτάδι με τις φωνές των παιδιών. Εγιναν αμέσως τραγούδι. Ενα συγκεκριμένο τραγούδι.

Ωρα 1.29΄ π.μ. Η ατμόσφαιρα πλημμύρισε δηλητηριώδη αέρια. Κλαίνε τα μάτια ελεύθερα. Τα παιδιά στον περίβολο τραγουδάνε. Το μεγάφωνο πολλαπλασιάζει σε χιλιάδες φράσεις τη μια και μοναδική φράση: ΔΕΝ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ. (…)

(…) Ωρα 2.48΄ π.μ. Πίσω από τον άδειο από φωνή τηλεβόα, η σιωπηρή συμφωνία σαν παράγγελμα βουβό, χωρίς καμία λέξη. «Εφ’ όπλου λόγχη». Παράγγελμα και πράξη ταυτόσημα. Σύγχρονα. Αυτοματισμός στην κίνηση και στον τρόπο που διαλέγεις να είσαι με τους από δω ή με τους άλλους. Ολα γίνονται αυτόματα. Γρήγορα και μονοκόμματα. Καμιά ελαφριά κίνηση. Καμιά εύκαμπτη κλίση. Κανένας ελιγμός. Ξερά και άνευρα. Εφ’ όπλου λόγχη. Και απέναντι συνθήματα, τραγούδια… Και απέναντι σφιγμένα πρόσωπα. Και η σιωπή στις προσπάθειες να τους αποσπάσουν υποσχέσεις. Απάντηση: σιωπή. Οπλα παρά πόδας. Εφ’ όπλου λόγχη. Ενας άνθρωπος που άλλοτε θα ήταν σαν όλους τους άλλους και τώρα πια όχι, ένας άνθρωπος με κράνος παίρνει τον τηλεβόα από τον ανθρωπάκο της ιστορίας και μιλάει με τη δική του φωνή που δεν είναι πια κανενός η φωνή, ούτε η δική του ούτε του τηλεβόα ούτε του ανθρωπάκου. Δεν ακούγεται τίποτα ή μάλλον ακούγεται η φωνή του κράνους, κάτι ανάμεσα σε διαταγή και διαταγή. Ολοι περιμένουν το αποτέλεσμα. Τελευταίες ενέργειες και από τις δυο μεριές: Σταματάνε τα συνθήματα. Ο ανθρωπάκος με τον τηλεβόα προσπαθεί πάντα να μπει μέσα στο χώρο που βρίσκονται τα παιδιά, έστω και χωρίς τηλεβόα, αλλά πάντα εμποδίζεται. Τα όπλα και οι λόγχες οπισθοχωρούν και παρατάσσονται στο απέναντι πεζοδρόμιο. Εντρομη σιωπή που μπορούσε να χρονομετρηθεί σε δευτερόλεπτα και να θεωρηθεί σαν το κυρίως γεγονός της βραδιάς.

Ωρα 2.56΄ π.μ. Δυο πυροβολισμοί. Η σιωπή έσπασε στα εξήντα δευτερόλεπτα. Ο υπόλοιπος χρόνος είναι σπασμωδικός. Δεν προχωρεί ούτε ακινητεί. Δεν καταγράφει ούτε κρίνει. Δεν σχολιάζει και δεν πάσχει μαζί με τα πρόσωπα. Είναι ένα χρόνος ουδέτερος και αδρανής. Χρόνος μετέωρος.

Ωρα 2.57΄. Τα τανκς ορμάνε μαζί. Το πρώτο, που φαίνεται παράλογα πιο μεγάλο, ρίχνει τη μεγάλη πόρτα με τα κάγκελα. Οι άνθρωποι αραιώνουν. Οι άνθρωποι πάντα σε τέτοιες στιγμές ή χάνονται ή μένουν ή πολτοποιούνται. Τα παιδιά τραγουδάνε τον Εθνικό Υμνο.

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ", σήμερα...

"Εδώ Πολυτεχνείο"...
Των αγωνιζομένων που, αν ήξεραν πως θα πήγαινε ''τσάμπα'' της θυσίας το αίμα, θα τους έπαιρνε ο διάολος και θα τους σήκωνε...
Κυρίως αυτούς που αμφισβητούν πως υπήρξαν νεκροί...
Αίμα στην άσφαλτο, τότε... 
Ζωές παραδομένες στην ορμή των τάνκς...
Αίμα στην άσφαλτο και σήμερα...
Πάντα αυτό το αίμα των δικών μας ανθρώπων για την ελευθερία!...
 του Κώστα Βλουτή
Δημοσιογράφος, ειδικευμένος σε θέματα ΑμεΑ
kostas.vloutis@gmail.com

"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" τότε... 
40 χρόνια μετά...
Σε παρηγορεί που βλέπεις παιδιά, με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο χέρι...
Είναι οι γονείς που  περνούν τη μνήμη στο μέλλον, για να μη ξεχαστεί ο Αγώνας!...
Ένας Αγώνας που άφησε πίσω του νεκρούς, τραυματίες, και κάποιους "αγωνιστές" που τον ξαργύρωσαν προς ιδίον όφελος!...
40 χρόνια μετά...
...κι ακόμη παλεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί, για την παιδεία και κυρίως, για την ελευθερία που νομίζαμε πως είχαμε κατακτήσει...
Για ένα κομμάτι ψωμί που οι μεταπολιτευτικοί το κάνανε σύνθημα στα μπαλκόνια των προεκλογικών αγώνων, σύνθημα τη δωρεάν παιδεία, τη δημόσια υγεία και που με αυτά τα συνθήματα εξασφάλισαν μια θέση στην πολιτκή "αιωνιότητα"!...

40 χρόνια μετά...
...και βρισκόμαστε στην επέτειο με τα ίδια συνθήματα, σε χειρότερη θέση....
Στους δρόμους αιματοκυλισμένοι, με χημικές ουσίες στα μάτια για λίγο "ψωμί" που μας το στέρησαν πάλι, για λίγη "παιδεία" και για πολύ "ελευθερία"...  

40 χρόνια μετά...
...και αντριχιάζεις μπροστά σε δακρυσμένα μάτια που δεν ξέχασαν ποτέ...
Ανατριχιάζεις στη θέα της ελληνικής σημαίας και των λουλουδιών, στο σήμείο της Μνήμης... 
"Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες"...
Πάλι...
...Αυτές που σήμαναν και τότε...
Πέταξαν τα ρούχα τους και διαμαρτυρήθηκαν γυμνοί μπροστά στα ΜΑΤ

Πέταξαν τα ρούχα τους και διαμαρτυρήθηκαν γυμνοί μπροστά στα ΜΑΤ
Ενώ οι διαδηλωτές περνούσαν μπροστά από την αλυσίδα που έχουν δημιουργήσει οι αστυνομικοί στη Βασ. Γεωργίου, δύο από αυτούς έβγαλαν τα ρούχα τους, στάθηκαν μπροστά τους και έκαναν το σήμα της νίκης. Η διαμαρτυρία έληξε χωρίς απρόοπτα και οι δύο Γάλλοι υπήκοοι, διαδηλωτές, ντύθηκαν και έφυγαν.
Το Νέο Πολυτεχνείο είναι ο δικός μας σταυρός που κουβαλάμε στους ώμους!...
Χωρίς μικρόφωνα με φωνές, χωρίς ντουντούκες...



40 χρόνια μετά...
Στην Ελλάδα των μνημονίων...
Στην Ελλάδα της χρεοκοπίας αξιών...
Στην Ελλάδα του "μαζί τα φάγαμε" κι άλλος πεινάει...
Στην Ελλάδα που βολεύτηκαν πολλοί κι άλλος πληρώνει...

Στην επιτηρούμενη Ελλάδα... ...που ζητάει ελπίδα, το σκοπό που γι αυτόν θυσιάστηκαν εκείνοι των οραμάτων και της Δημοκρατίας!
Στην Ελλάδα της αποχής, ως αντίσταση και διαμαρτυρία, γιατί ζητάει να μάθει ποιοι κοπρίτες φάγανε τα λεφτά.
Στην Ελλάδα που "λεφτά υπάρχουν" και της κόβουν τη δουλειά, το μισθό, τη σύνταξη...
Που της καταρακώνουν την κοινωνική της αξιοπρέπεια.
Που θέλει να κλάψει στη μνήμη και φοβάται μη τη χρεώσουν για να βουλώσουν "μαύρες" τρύπες...
* EUROKINISSI
 
"Εδώ Πολυτεχνείο"...

Των αγωνιζομένων που, αν ήξεραν πως θα πήγαινε ''τσάμπα'' της θυσίας το αίμα, θα τους έπαιρνε ο διάολος και θα τους σήκωνε...
Κυρίως αυτούς που αμφισβητούν πως υπήρξαν νεκροί...

Αίμα στην άσφαλτο, τότε... 
Ζωές παραδομένες στην ορμή των τάνκς...

Αίμα στην άσφαλτο και σήμερα...
Πάντα αυτό το αίμα των δικών μας ανθρώπων για την ελευθερία!...

"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" τότε...
"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" σήμερα...
Με νέους νεκρούς (πάνω από 4.000) να σου αφήνουν παρακαταθήκη να ελευθερώσεις και πάλι την πατρίδα από τους δανειστές και από αυτούς που τους προσκύνησαν...

Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ με τους 24 αναγνωρισμένους νεκρούς του Πολυτεχνείου...

 "Ποιός τη ζωή μας... ποιός την κυνηγά";

του Κώστα Βλουτή
Δημοσιοογράφος, ειδικευμένος σε θέματα ΑμεΑ
kostas.vloutis@gmail.com
 
Ζούμε την κρίση στο πετσί μας... 
Τον απόλυτο εξευτελισμό της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. 
Την ταπείνωση... Την κοροΐδία... Τον εμπεγμό... 
Κι έχουμε ένα εσωτερικό "μυρολόι" γι αυτές τις ψυχές που δεν άντεξαν και λίγησαν, πιστεύοντας πως θα βρουν τη λύτρωση απαχαιρετόντας αυτόν τον κόσμο για πάντα... 
Πάνω από 4.000 οι αυτόχειρες των Μνημονίων που ψήφισαν οι... "εθνοπατέρες"... 
Έκαναν τα μέτρα ...τανκς που ισοπέδωσαν αξίες και ιδανικά...

Μας πούλησαν, μας πρόδωσαν και πάλι...

Αυτές τις σκέψεις κάνω, σήμερα, 17 του Νοέμβρη, 40 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο...
Πολλοί από τους "αγωνιστές" βολεύτηκαν, με το πέρασμα του χρόνου...
Άλλοι, πάλι, προτίμησαν να θυσιαστούν για την ελευθερία της πατρίδας...
Είναι οι πραγματικοί Αγωνιστές που έχασαν τη ζωή τους στη μάχη για "ψωμί, παιδεία, ελευθερία"... 
Αυτή τη μάχη που δίνουμε και σήμερα, σαν να μην πέρασε μια μέρα...
Ήθελα νάξερα "ποιός τη ζωή μας, ποιός την κυνηγά... ...σαν ψάρι μας έχουν πιάσει μες τα δίχτυα"...

Σου παραθέτω το "αίμα" του Πολυτεχνείου εκείνης της εποχής για να κάτσεις να σκεφτείς το Νέο Πολυτεχνείο που ζούμε από τους ίδιους πολιτικά "εχθρούς" που θέτουν, καθημερινά, σε κίνδυνο τη ζωή όσων ακόμη αντιστεκόμαστε...

ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΣΕ ΕΝΑ ΔΙΑΡΚΗ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ...
ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Στην Ελλάδα που καθένας από μας κουβαλάει ένα "Πολυτεχνείο" για σταυρό...

Γιατί, Χριστέ μου...
1. Στις 16 Νοεμβρίου 1980 όταν, η αριστερή μειοψηφία της ΕΦΕΕ,
επιχείρησε να σπάσει την κυβερνητική απαγόρευση για πορεία
μέχρι την αμερικανική πρεσβεία, τα ΜΑΤ μετέτρεψαν
το κέντρο της Αθήνας σε πραγματικό σφαγείο.
Από τα γκλομπς σκοτώθηκαν, η 21χρονη εργάτρια
Σταματίνα Κανελλοπούλου κι ο 26χρονος φοιτητής της Νομικής,
Ιάκωβος Κουμής.



1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ένωσης Κέντρου), κάτοικος Αγίου Μελετίου, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 20.30-21.00, ενώ βρισκόταν στη διασταύρωση οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφρα
γμα του μυοκαρδίου. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη, τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έρριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο).

3. Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.00 και 22.30, ενώ βρισκόταν μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Σόλωνος, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί απόφραξη της αριστεράς στεφανιαίας. Μεταφέρθηκε ημιθανής στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. (F Σεπτεμβρίου), όπου και πέθανε.

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Αιγυπτία Τουρίλ Τεκλέτ» και η παρεξήγηση αυτή επιβιώνει ακόμη σε κάποιους «καταλόγους νεκρών».

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.

6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, όπου απεβίωσε. Από εκεί μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως "Χαμουρλής"
7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973 ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια και στη συνέχεια κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, τρεις ημέρες αργότερα, στις 19.11.1973, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.
8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοε-γκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα, 19.11.1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου στις 9.9.1974, έγινε τελετή στη μνήμη του.



9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Κατά τις πρωινές ώρες της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19.11.1973.

10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής. Στις 10.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα. Διακομίστηκε στην κλινική «Παμμακάριστος» (Κάτω Πατήσια), όπου νοσηλεύτηκε επί ένα μήνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο σπίτι της, όπου πέθανε συνεπεία του τραύματος της μετά από ένα εξάμηνο (Μάιος 1974).

11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΑΩ» και «ΕΑΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έρριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε ενός τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου πέθανε μετά από 12 μέρες, στις 30.11.1973.

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 10.30 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Λυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Μεταφέρθηκε στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Λυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα. Γύρω στις 11.30 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του, συνεπεία εμφράγματος.

15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 12.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του στα Νέα Λιόσια, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά που διέσχισαν τον ουρανό του αυτοκινήτου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, από τα Αμπελάκια
Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος. Στις 12.00 το μεσημέρι της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου πέθανε αυθημερόν.

17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 52 ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέϋδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, από το ΚεράσοΒο Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα. Στις 13.30 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε με τις ανήλικες κόρες του στη διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Κύθνου, απέναντι από το ΙΣΤ' Αστυνομικό Τμήμα, βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και τέλος στο Κ.Α.Τ., όπου και πέθανε στις 30.1.1974.

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, από την Κροκέα Λακωνίας, κάτοικος Φερρών 5, Αθήνα. Στις 12.00 με 12.30 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου και πέθανε στις 27.12.1973.

23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, από τον Πειραιά, κάτοικος Νικο-πόλεως 4, Καματερό Αττικής. Κτυπήθηκε στις 18.11.1973 από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων πέθανε στις 21.11.1973.

24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Ανω Αλισσό Αχαΐας. Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Συνεπεία της κακοποίησης του υπέστη ρήξη του ήπατος, εξαιτίας της οποίας πέθανε στις 17.12.1973 στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν. Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο τραυματισμός του συνέβη στην Πάτρα, άλλες όμως πληροφορίες τον τοποθετούν στην Αθήνα. Η περίπτωση του παραμένει υπό έρευνα.

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Ι. Τζαμτζής: Παίρνω ΜΟΝΟ 5.400 το μήνα! Οι Βουλευτές ξεραίνουν το σκ... τους για να ζήσουν!...



ΞΑΝΑΨΗΦΗΣΤΕ ΤΟΝ...
" Έχω τα κότσια κι έχω βγει μέσα στη Βουλή και είπα: Αν είναι να πάρω δυο χιλιάρικα σαν βουλευτής, δεν θα είμαι βουλυτής!!!... Δεν θα γίνω βουλευτής γιατί εγώ δεν είμαι πλούσιος! Αν θέλετε, λοιπόν, στη Βουλή μόνο πλουσίους .. ας γίνει η Βουλή των πλουσίων!...
... Στο χέρι παίρνω 5.400...
...Οι βουλευτές ζούμε με πολύ προσοχή και χωρίς εξαλλοσύνες...
Δεν είναι υπερβολή πως υπάρχουν συνάδελφοι που δεν έχουν λεφτά και επιτρέψτε μου την έκφραση, ξεραίνουν και το σκατό τους!!!

Στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη, σήμερα, Παρασκευή, 15 του Νοέμβρη, 2013.

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Δώσε λίγη σημασία στο λαό, τηλεοπτικέ βολεμένε...

 ...Που χαριεντίζεσαι με όλους αυτούς που με τις υπογραφές και τα μνημόνιά τους -οι περισσότεροι υπέγραψαν χωρίς να έχουν διαβάσει την καταδίκη μας-  έφεραν την χώρα σε αυτό το χάλι που προηγούμενό της δεν έχει, σε συνθήκες ειρήνης...

του Κώστα Βλουτή
Δημοσιογράφος, ειδικευμένος σε θέματα ΑμεΑ
kostas.vloutis@gmail.com

Ξεκινάς εκεί γύρω στις 7 το πρωί διαβάζοντας εφημερίδες και σχολιάζοντας την επικαιρότητα... Μετά φέρνεις πολιτικούς, επί καθημερινής βάσης, να πουν ότι ο αρχηγός τους τούς έχει υπαγορεύσει, μεταξύ κουβεντούλας και αχνιστού καφέ, μέχρι να πέσουν οι ...τίτλοι τέλους της εκπομπής σου.
Κι έτσι ...βγάζεις το ...παντεσπάνι σου, "ξύνοντάς" τα κάθε μέρα!... 

Τί λες ρε;
Αυτή είνα δημοσιογραφία;

Είναι δυνατόν να εξεφτελιζόμαστε καθημερινά και δεν στέλνεις ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΚΑΜΕΡΑ να καταγράψει τον "παλμό" της δυστυχίας του κόσμου;

Μιας κυρίας της κόψανε το ρεύμα γιατί δεν έχει να πληρώσει το λογαριασμό...
Με 67% και πλέον, αναπηρία την πέρασαν από τα ΚΕΠΑ και της μείωσαν το ποσοστό αναπηρίας στο ...50% για να της κόψουν το επίδομα των 400 ευρώ, που με αυτά ζούσε...
Αυτό δεν είναι είδηση, ρε βολεψάκια μου;

Άλλη κυρία, με σκλήρηνση κατά πλάκας στα 52 της χρόνια, πήρε τηλέφωνο γραμματέα υπουργού για να την βοηθήσει να κάνει... μαγνητική και της είπε ΝΑ ΚΟΨΕΙ ΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΗΣ να βρει η ίδια...
Μαρτυρία καταγεγραμμένη!!!...

Στην Κρήτη αυτοκτόνησε μάνα μπροστά στα μάτια των παιδιών της επειδή δεν είχε την  οικονομική δυνατότητα να τα ζήσει...
Αυτή η είδηση δεν σε εξοργίζει, ρε βολεψάκια μου;

Οι "στρατιές" ανέργων, άστεγων, νεόπτωχων, με αξιοπρέπεια και φιλότιμο που ..."παρελαύνουν" καθημερινά, στα σισίτια, για την ..."παράταση" της ζωής τους και του Γολγοθά τους, επίσης; 

Που χαριεντίζεσαι με όλους αυτούς που με τις υπογραφες και τα μνημόνιά τους -οι περισσότεροι υπέγραψαν χωρίς να έχουν διαβάσει την καταδίκη μας-  έφεραν την χώρα σε αυτό το χάλι που προηγούμενό της δεν έχει, σε συνθήκες ειρήνης...

Αλλά, τί να σου κάνω που μας ... έχουν περικυκλώσει οι ...πολυθρόνες του σαλονιού μας και δεν αφήνουν τους ... κώλους μας που είναι μονίμως κολημένοι πάνω τους...
Να σε πάρουμε εσένα, μα και όλους τους "γραβατομένους" τους είδους σου, φαλάγγι να δεις με τα μάτια σου την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ που σου αξίζει...

Με "χορηγό" την αγανάκτησή μας...
Ως εδώ και μη παρέκει...