Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

"Σκλάβα" μου, καλό Παράδεισο να έχεις...

 Αχ, Τζένη...
 του Κώστα Βλουτή
* επιμέλεια, φωτο αρχείο: Άρης Δήμου
 
Τί να σου γράψω, ρε μάτια μου, που έχει στερέψει το δάκρυ... Και ποιός (εχθρός) να μου το΄λεγε πως θα έγραφα εγώ μεταθανάτιες λέξεις για σένα...
Παλεύω με τον εφιάλτη μου...
Δεν μπορώ να το πιστέψω πόσο γρήγορα έφυγες από κοντά μας... Από τα παιδιά σου, από μένα, απο τους φίλους μας... Κι έμεινα με τις αναμνήσεις να με σκοτινιάζουν και να σε "ζωντανεύουν" πάλι  και πάλι...

Από χθες το ζω το δράμα που ήσουν ακόμα ζωντανή και επί γης...
"Κώστα μου την περιμένουμε... Μου είπαν πως έχει λίγες ώρες ζωής. Το πρώτο 48ωρο είναι κρίσιμο", μου λέει ο Μιχάλης στο τηλέφωνο, επιστρέφοντας από το Υγεία με τα απότελέσματα των εξετάσεών σου...
Δεν τον πιστεύω... Παίρνω δικούς μου φίλους γιατρούς να τους παρακαλέσω να σε εξετάσουν και πάλι για μια ...δεύτερη γνώμη...
Δεν μπορεί, Τζένη μου, να λένε "αλήθεια"...
Ήμουν έτοιμος να συνενοηθώ με τον Μιχάλη, αλλά περίμενα να δω και τί θα πουν οι γιατροί του Μεταξά που σε πήγε από το Αττικόν σε αυτό νοσοκομείο για καλύτερα...
Μιλούσες τη Δευτέρα και μετά σε ηρεμούσαν από τους πόνους με ενέσεις που σε νάρκωναν...
 >> Κλείνω γιατρό την άλλη μέρα... αλλά πεισματικά αρνιόσουν να σε
πάω...
"'Οτι πει ο Θεός, αν είναι να χάσεις το Τζενάκι σου", μου έλεγες και γελούσες τρανταχτά, με το ...τσιγάρο στο χέρι μονίμως... "Κόφτο το γαμημένο" σου έλεγα, αλλα εσύ στον "εγωισμό" της ...Τζένης αφημένη...


Αχ, ρε Τζένη μου... Τί να πρωτοθυμηθώ μαζί σου...
Το 1984, στην πρώτη συναυλία μου για ανάπηρους φίλους, μού κράτησες το χέρι γιατί έτρεμα από το τρακ μέχρι να βγω στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Ήμουν ένα πιτσιρίκι γαμώτο και είχα να "κουλαντρίσω" 50 ονόματα που ήρθαν με αγάπη να προσφέρουν στην προσπάθειά μου...
Από τότε μέχρι στις μέρες μας, δεν έλειψες από καμία συναυλία μου για φιλανθρωπικό σκοπό.

Ακόμα θυμάμαι το λάθος μου το ασυγχώρητο που δεν επικοινώνησα μαζί σου για να σου πω πως ακυρώνεται η συναυλία μου στου Ζωγράφου, λόγω καταρακτώδους βροχής κι εσύ, με μια ομπρέλα στα χέρια, περίμενες στο νεκροταφείο της περιοχής να περάσει κάποιος να σου πει πως το γήπεδο είναι ...ανοιχτό... Όχι μόνο δεν μου κράτησες "κακία", αλλά σε δύο εβδομάδες ήμασταν εκεί για να βοηθήσουμε κωφάλαλους συνανθρώπους μας...

Τον "αληταρά" τον παρουσιαστή τηλεοπτικής εκπομπής που σου είπε πως κάνει αφιέρωμα για μένα, μόνο και μόνο για να πας, τον θυμάσαι; 
Μας κορόιδεψε Τζένη, μας κορόιδεψε...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, στο Κατράκειο της Νίκαιας, τις τρεις επαναλαμβανόμενες αναβολές της συναυλίας μου για την ΕΛΕΠΑΠ... Τα λόγια που είπες σε δημοσιογράφο για μένα, όταν σε ρώτησαν αν σε κούρασαν οι ...αναβολές: "Όπου μου πει ο Κώστας να εμφανιστώ θα είμαι εκεί για εκείνον. Είμαι η "σκλάβα" του σε ότι μου ζητήσει αυτός ο άνθρωπος που τον λατρεύω"!!!
Το βράδυ ήρθα με την παρέα μου στο ΑΒC που εμφανιζόσουν με τον Γιαννάκη τον Βασιλείου. Με βλέπεις να μπαίνω στο μαγαζί, σταματάς το πρόγραμμά σου και αρχίζεις να μου τραγουδάς την ..."Σκλάβα"... 
Χειροκροτήματα, αγκαλιές, δάκρυα...

Θυμάσαι κάθε χρόνο, στα γενέθλιά σου, τί χαμό σού έκανα στα μαγαζιά που εμφανιζόσουν;
Το ξημερώναμε... Το γλεντάγαμε με την ψυχή μας...
Τον τύπο που είχε γίνει κολλιτσίδα μόνο και μόνο για να "διαφημίσει" το απόλυτο τίποτα της ύπαρξής του. Με τί τρόπο τον σούταρα, θυμάσαι;

Πολλές φορές με τρόμαζες με αυτά τα κοφτά σου "όχι" όταν ήθελα να σε πάω σε γιατρό.
Εμφανιζόσουν στο CAN CAN μια περίοδο και μου λες, στη μέση της κουζίνας του μαγαζιού, ότι έχεις συνεχιζόμενους πόνους στην πλάτη... Κλείνω γιατρό την άλλη μέρα... αλλά πεισματικά αρνιόσουν να σε πάω...
"'Οτι πει ο Θεός, αν είναι να χάσεις το Τζενάκι σου", μου έλεγες και γελούσες τρανταχτά, με το ...τσιγάρο στο χέρι μονίμως...
"Κόφτο το γαμημένο" σου έλεγα, αλλα εσύ στον "εγωισμό" της ...Τζένης αφημένη...

Τί να πρωτοθυμηθώ που έχω τόσες αναμνήσεις από σένα...
Τις ώρες στο σπίτι, να φτιάχνω κοτόπουλο με κάρυ, το αγαπημένο σου...
Τις εικόνες αγίων, δώρα από σένα, να με φυλάνε από κάθε κακό...

Τα παράπονα σου από μερικούς "συναδέλφους" σου καβαλημένους και τόσες άλλες κουβέντες που θα μείνουν μέσα στη ψυχή μου για πάντα...
Σου ζητούσα επίμονα να σταματήσεις να εμφνίζεσαι σε μαγαζιά που δεν σου πάνε και μου έλεγες: "Μα χρειάζομαι χρήματα. Πρέπει, δεν πρέπει... πρέπει να δουλέψω"...

Δεν θέλω να πω άλλα, ρε Τζένη μου...
Απλά, ήθελα να σου πω δυο κουβέντες να σε συντροφεύσουν στον Παράδεισο που πας!...
Η Βάσω σου δεν έχει σταματήσει το κλάμα της για σένα...
Τη νύχτα με ξύπνησε και μου λέει: "Η Τζενούλα κατάλαβε πόσο την αγάπησα;"
"Ναι, Βάσω, ναι... Ξεκουράσου τώρα"...

Όπως καταλαβαίνεις, πρέπει να κάνω και τον "καραγκιόζη" για τη μάνα που σε λάτρεψε τόσο πολύ...
Καλό Παράδεισο, αγαπημένη μου "Σκλάβα"...
ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ να έχεις, αυτόν που σου αξίζει!...