Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

"ΑΝΤΙΟ" αγαπημένε Αντώνη Βαρδή...

Έφυγε από τη ζωή, για να βρεθεί στον Παράδεισο που του αξίζει, 
μια μεγάλη ψυχήΈνας Άνθρωπος, με το "Α" κεφαλαίο, που ταιριάζει μόνο σε λίγους... Ο Αντώνης Βαρδής, στα 66 του χρόνια, "ταξίδεψε" στη γειτονιά των αγγέλων, αφήνοντας πίσω του χρυσή σελίδα στο ελληνικό τραγούδι... Και είμαστε ευτυχείς όσοι τον γνωρίσαμε από κοντά, αυτόν τον σπουδαίο τύπο, πηγή των συναισθημάτων και της καλοσύνης...

Γράφει ο Κώστας Βλουτής
kostas.vloutis@gmail.com
Ήμουν δεν ήμουν στα 17...
Από μικρός σε σχήματα, με αγαπημένα ονόματα και φίλους...
Άρτι αφιχθείς από την Νέα Υόρκη, με απορρόφησε η νέα "μόδα" των αναψυκτηρίων, τα όμορφα καλλιτεχνικά  στέκια, με την τέχνη -όποιας μορφής- να παίρνει το σχήμα της στην πραγματική διάσταση!
Εκεί γνώρισα τον Αντώνη...
Με την φιλοσοφία του στα πράγματα, με γνώση του αντικειμένου και με μια πρωτοφανή δοτικότητα στους ανθρώπους...
Με την κιθάρα του, σήμα κατατεθέν ενός νέου, φέρελπι καλλιτέχνη, που ήρθε στα πράγματα για να μείνει...
Καθόμασταν, πάντα, στο τελευταίο τραπέζι, κάθε μαγαζιού και χειροκροτούσαμε ακόμη και τον τραγουδιστή που ήταν στο πρόγραμμα με ένα μόνο τραγούδι!
Ήθος...

Εχω στη μνήμη μου την συνεργασία μας με την Χαρούλα Αλεξίου, τον Νικόλα τον Νομικό, τον Γιαννάκη τον Καλαμίτση και άλλους αγαπημένους φίλους...
Για μήνες, στις πρόβες, στα τραπεζώματα, στο πρόγραμμα...
Να μας βρίσκει το φθινόπωρο κι "εμείς να μη κατεβάζουμε το εργάκι" από την αγάπη του κόσμου...

Στην καθημερινή τριβή φαίνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου...
Στον Αντώνη βρήκα πως ο χαρακτήρας του δεν "τσαλακωνόταν" με αναποδιές και γκρίνιες...
Φωνάζανε οι μουσικοί, μερικά "ψώνια" τραγουδιστές, οχλαγωγία παντού κι εκείνος μ΄έπαιρνε από το χέρι, καθόμασταν στο ...τελευταίο, όπως πάντα, τραπέζι, μέχρι να ...κατευνάσουν τα πνεύματα! 
Δάσκαλος ο Αντώνης!...

Χαθήκαμε για λίγο...
Και ...ξαναβρεθήκαμε...
Να "διεκδικούμε" ένα εισιτήριο για τη ...Γιουροβίζιον!
Να "ανταγωνίζεται" ο ένας τον ...άλλον...
Στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, στα ...προκριματικά!
Να μου παίζει στην κιθάρα του, στο τελευταίο τραπέζι και πάλι, το δικό του τραγούδι και να με ρωτάει: "Αλήθεια, πες μου... Σου αρέσει;"
Ήταν δυνατόν να μη μου αρέσει η δημιουργία αυτού του σπουδαίου ανθρώπου;
Κι όταν του "ξεστόμισα" πως συμμετέχω κι εγώ με δικό μου τραγούδι, ερμηνευμένο από τον Γιάννη Δημητρά (που, μαζί του, κέρδισα το γκραν πρι του παγκόσμιου Διαγωνισμού Τραγουδιού "Χρυσός Ορφέας", με τη δημιουργία μου "Δεν Υπάρχουν πια Αγάπες"), κυριολεκτικά, αφεθήκαμε στα γέλια...
Βρεθήκαμε στο Δημοτικό του Πειραιά να απολαμβάνουμε και πάλι τη φιλία μας...
Στις τελευταίες θέσεις του Θεάτρου...

Κάθε που εμφανιζόταν ο Αντώνης σε σχήμα, έπρεπε οποσδήποτε να τον επισκεφθώ...
"Θεσμός", για χρόνια...
Και κάθε φορά με ευχές από καρδιάς, για μια δημιουργική σεζόν!

Αυτό, ο Αντώνης, το εκτίμησε πολύ...
Που (πάντα) τον θυμόμουν στις πρεμιέρες και τον περίμενα να τα πούμε στο τελευταίο τραπέζι, κάθε μαγαζιού, όπως πάντα...

Κι έρχεται τώρα η στιγμή να δεχθώ πως δεν θα ξαναδώ (ξαναδούμε) αυτή την χαρισματική μορφή, επί γης...
Δεν το χωράει ο νους...
Τον Αντώνη...
Τον Αντώνη μας...
"Την ψυχή της παρέας", όπως λέει και η Χαρούλα μας, "την ψυχή της μοναξιάς, της υπερηφάνειας, του γέλιου, του θυμού, της ανατροπής, της γλύκας, της διαφωνίας, του χιούμορ, της φιλίας, της αγάπης, της φλόγας"...

Αύριο θα "ξημερώσει" μια άλλη μέρα, χωρίς εκείνον...
Αλλά, μέσα μας, στη καρδιά μας θα "ξημεροβραδιάζεται" για πάντα...

"ΑΝΤΙΟ" αγαπημένε Αντώνη Βαρδή.