Καλό ταξίδι, ωραία μου Κυρία...

"Εφυγε" η Αλέκα Παΐζη

67 χρόνια στο σανίδι...

Στα ενενήντα της χρόνια αλλά σε αιώνια άνοιξη έφυγε από τη ζωή η ηθοποιός και αγωνίστρια Αλέκα Παΐζη.
Ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Με χιούμορ. Ένα θηλυκό τρυφερό, χαριτωμένο, μία γυναίκα κοκέτα μέχρι τα βαθιά της γεράματα. Μία αγωνίστρια συνεπής στην ιδεολογία της μέχρι το τέλος. Πολύ μακριά από την εικόνα που είχαμε για την «παλαιού τύπου» αριστερή- αυστηρή, στεγνή, δυσπρόσιτη... Και μία ηθοποιός ενεργή μέχρι την τελευταία στιγμή, που χρειάστηκε να αγγίξει την τρίτη ηλικία για να της δοθούν οι ευκαιρίες να αποδείξει τις δυνατότητές της: η Αλέκα Παΐζη. Η οποία έφυγε από τη ζωή στα ενενήντα της χρόνια, χθες τη νύχτα στη 1, στο σπίτι της, έπειτα από εγκεφαλικό που την είχε χτυπήσει πριν από λίγους μήνες.

Κρητικιά. Βέρα Κρητικιά ήταν. Είχε γεννηθεί στο Ηράκλειο το 1919. Πήρε τον δρόμο του θεάτρου που την έφερε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και το 1941, μέσα στην Κατοχή, στη σκηνή του ντεμπουτάρησε με τον ρόλο της Σουζάνας στη «Βεντάλια» του Γκολντόνι με σκηνοθέτη τον Τάκη Μουζενίδη. Με το Εθνικό, στο πρώτο, το καλοκαιρινό ανέβασμα του έργου του Χόρβατ «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, έκανε και τον τελευταίο της ρόλο- εξήντα επτά συν τρία της δραματικής, εβδομήντα χρόνια θέατρο!

Στο Εθνικό έως το 1944, το 1945 πέρασε στον ΕΑΜικό θίασο της εποχής «Ενωμένοι Καλλιτέχνες». Το 1946 συγκροτεί θίασο με τον Δήμο Σταρένιο και τον Τίτο Βανδή- τον δεύτερο σύζυγό της. Μετά έρχονται η παρανομία, οι διώξεις, οι εξορίες: Μακρονήσι, Τρίκερι... Καταφέρνει να ξαναβγεί στο θέατρο- ποτέ δεν υπέγραψε «δήλωση μετανοίας»- το 1952 - με τον θίασο του Κώστα Μουσούρη στον «Αρχισιδηρουργό», πάντα με το καρδιοχτύπι του δακτυλοδεικτούμενου αριστερού...

Θα συνεργαστεί με την Κατερίνα, το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη, την Έλσα Βεργή, το θέατρο «Πορεία», το «Κυκλικό Θέατρο» του Λεωνίδα Τριβιζά. Το 1962 πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη, στο ΚΘΒΕ, και το 1963 προσλαμβάνεται μόνιμα εκεί για να αναδειχθεί σε ένα από τα βασικά του στελέχη- είναι η Λυσιστράτη στην παράσταση του Σωκράτη Καραντινού.

Το 1967, μετά το πραξικόπημα, αυτοεξορίζεται στην Ιταλία. Γυρίζει με άλλο κύρος και συνεργάζεται με το «Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο» του Λεωνίδα Τριβιζά, τον Μάνο Κατράκη, το «Θέατρο Τέχνης» και επανέρχεται στο ΚΘΒ Ε.

Σταθμός στην καριέρα της- ίσως και ο σημαντικότερος- η Τσερλίνε στη «Διήγηση της υπηρέτριας Τσερλίνε» του Μπροχ στο «Απλό Θέατρο». Θα συνεργαστεί με τον Δημήτρη Μαυρίκιο, με την Άσπα Τομπούλη... Κινηματογράφο πρωτοέκανε το 1957: «Μπαρμπα-Γιάννης ο κανατάς». Έπαιξε και σε άλλες ταινίες- ανάμεσά τους η «Συνοικία το όνειρο»-, ενώ κατά την αυτοεξορία της στην Ιταλία συνεργάστηκε με σκηνοθέτες του κινηματογράφου όπως ο Έλιο Πέτρι. Στην τηλεόραση έπαιξε στους «Πανθέους».

Τελευταία της εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν στο ντοκιμαντέρ των Ηλία Γιαννακάκη- Εύης Καραμπάτσου «Μακρόνησος» που προβλήθηκε τον Νοέμβριο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης- «έγραφε» με το χιούμορ της στην επίσκεψή της με το συνεργείο στο νησί της εξορίας της.

Δέκα σταθμοί

1919 (30 Ιουλίου): Γεννιέται στο Ηράκλειο Κρήτης.

1941: Αποφοιτά με άριστα από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πρωτοεμφανίζεται στο Εθνικό στη «Βεντάλια» του Γκολντόνι με σκηνοθέτη τον Τάκη Μουζενίδη.

1952: Επιστρέφει στο θέατρο έπειτα από έξι χρόνια εξορίας και διώξεων.

1965: Λυσιστράτη στο ΚΘΒΕ με τον Σωκράτη Καραντινό.

1975: Επιστροφή στο θέατρο έπειτα από επτάχρονη αυτοεξορία στην Ιταλία.

1979: Εκάβη στις «Τρωάδες» με τον Κάρολο Κουν.

1983: Λυσιστράτη στο ΚΘΒΕ με τον Ανδρέα Βουτσινά.

1987: Εκάβη στις «Τρωάδες» με τον Ανδρέα Βουτσινά.

1992: «Η διήγηση της υπηρέτριας Τσερλίνε» με τον Αντώνη Αντύπα.

2008: «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» στο Εθνικό με τον Γιάννη Χουβαρδά: ο τελευταίος της ρόλος.

*Πώς μπορείς να μη "χαιρετήσεις" μια τόσο σπουδαία Κυρία; Τί κι αν μεσολαβεί Σαββατοκύριακο, όταν ο ...ακατανόμαστας δουλεύει νύχτα - μέρα... Εμείς είμαστε εδώ για το τελευταίο χειροκρότημα.
Καλό ταξίδι, ωραία μου Κυρία.
-πηγή πληροφοριών: tanea.online