Περιτριγυρισμένη από τους αγαπημένους της συγγενείς, φίλους και τον σύντροφό της Ryan O’ Neil, η διάσημη ηθοποιός Farrah Fawcett άφησε πριν από λίγη ώρα την τελευταία της πνοή σε ηλικία 62 ετών σε νοσοκομείο του Λος Αντζελες όπου νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες.

Η Farrah Fawcett που έγινε διάσημη από την θρυλική τηλεοπτική σειρά «Οι Άγγελοι του Τσάρλι», έπασχε από καρκίνο του παχέως εντέρου.

Το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ABC ανακοίνωσε την περασμένη Δευτέρα, ότι ο επίσης ηθοποιός Ryan O’ Neil εξέφρασε την επιθυμία να παντρευτεί ξανά την αγαπημένη του Farrah, με την οποία έχει και ένα γιο και έζησαν μαζί για 27 ολόκληρα χρόνια.

Μία διαφήμιση της νέας ταινίας με θέμα τη ζωή της διάσημης σχεδιάστριας Κοκό Σανέλ αποσύρθηκε από τις εφημερίδες του Χονγκ Κονγκ μετά από παράπονα ότι παραβιάζει τους νόμους για την απαγόρευση του καπνίσματος, αναφέρουν δημοσιεύματα της Παρασκευής.

Η φωτογραφία δείχνει την ηθοποιό και πρωταγωνίστρια της ταινίας Οντρέ Τοτού, να υποδύεται την Κοκό Σανέλ και να φοράει μεταξωτές πιζάμες ποζάροντας προκλητικά με ένα τσιγάρο στο χέρι. Ωστόσο, στην έκδοση της εφημερίδας South China Morning Post εμφανίζεται η ίδια με προτεταμένο το χέρι, πλην όμως το τσιγάρο έχει εξαφανιστεί.

Η Lark Film Distribution, η εταιρία, που είναι υπεύθυνη για την προώθηση της ταινίας, ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να αποσύρει τη φωτογραφία από τις διαφημίσεις στις εφημερίδες και να την αντικαταστήσει με την εκδοχή χωρίς τσιγάρο μετά από τα παράπονα που διατυπώθηκαν.

Σύμφωνα με τους νόμους στο Χονγκ Κονγκ, οι φωτογραφίες που δείχνουν ανθρώπους να καπνίζουν θεωρούνται διαφημίσεις προϊόντων καπνού, οι οποίες απαγορεύονται στα έντυπα, στους δημόσιους χώρους και στο Ίντερνετ. Στην πραγματικότητα, η Σανέλ συχνά φωτογραφιζόταν με ένα τσιγάρο στο χέρι και κάπνιζε πολλά πακέτα την ημέρα μέχρι τον θάνατό της στα 71 της χρόνια, το 1987...

Στις 17 Ιουνίου γεννήθηκε ο Ιγκορ Στραβίνσκι και ψάχνοντας στο ιντερνετ βρήκαμε ότι ήταν εραστής της Κοκό Σανέλ ... "O Ιγκόρ Στραβίνσκι εραστής και μάλλον ο άντρας που αγάπησε περισσότερο απ’ όλους. Τον γνώρισε από τον Νταγκίλεφ, όταν εκείνη είχε χρηματοδοτήσει τα ρωσικά μπαλέτα για να ανεβάσουν την «Ιεροτελεστία της άνοιξης». Από το .....καλοκαίρι του 1920 μέχρι το καλοκαίρι του 1921 τον είχε φιλοξενήσει στην έπαυλή της στα περίχωρα του Παρισιού μαζί με τη γυναίκα του και τις τέσσερις κόρες του. Εκείνη την εποχή έζησαν το ειδύλλιο τους ως το απόλυτα απαγορευμένο, γι’ αυτό και επίσημα κανείς από τους δύο δεν το παραδέχθηκε. Απλώς, εκείνο το διάστημα, ενώ η Κοκό λάνσαρε το Νο 5, ο Στραβίνσκι έγραφε «Τα 5 δάχτυλα», ένα παιδικό και πολύ τρυφερό μουσικό κομμάτι.
το απόσπασμα είναι από τον ταχυδρόμο...
Ο Ιγκόρ Στραβίνσκι γεννήθηκε στο Ορανίενμπαουμ, θέρετρο κοντά στην Αγια Πετρούπολη, το 1882. 0 πατέρας του ήταν τραγουδιστής, σολίστ της Αυτοκρατορικής Όπερας της Πετρούπολης. Στα δέκα του χρόνιο ξεκίνησε μαθήματα πιάνου. Το 1901 ξεκίνησε σπουδές νομικής στην Πετρούπολη, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα θεωρίας της μουσικής. Ο σημαντικότερος δάσκαλός του ήταν ο Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ, με τον οποίο ξεκίνησε ιδιαίτερα μαθήματα το 1903 και έμεινε δίπλα του ως το 1908.....
Το πρώτο του σημαντικό έργο είναι Το πουλί της φωτιάς, ένα μπαλέτο που γράφτηκε κατά παραγγελία του Ντιάγκιλεφ για τα Ρωσικά Μπαλέτα και παρουσιάστηκε το 1910 στο Παρίσι. Η επιτυχία του έργου τον έκανε διεθνώς γνωστό. Το 1911 γράφει το μπαλέτο Πετρούσκα, όπου, όπως και στο προηγούμενο μπαλέτο του, τα ρωσικά λαϊκά στοιχεία μετασχηματίζονται σε έργα αμιγώς μοντέρνα. Ωστόσο, η καθιέρωση του Στραβίνσκι ως ενός από τους σημαντικότερους συνθέτες της εποχής του θα έρθει με το τρίτο μπαλέτο του, την Ιεροτελεστία της Άνοιξης (1913) το οποίο, εξ αιτίας και του περίφημου σκανδάλου που προκλήθηκε στην πρεμιέρα του, έγινε ένα από τα ορόσημα στην ιστορία της μουσικής.

Με το ξέσπασμα του Α Παγκοσμίου Πολέμου, που θα αναστείλει τις δραστηριότητες των Ρωσικών Μπαλέτων, θα εγκατασταθεί στην Ελβετία και θα γράψει εκεί μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, με θέματα παρμένα κυρίως από τη ρωσική Λαϊκή παράδοση: Το αηδόνι (1914), Η αλεπού (1915), Γάμοι (1914-23), Η Ιστορία του Στρατιώτη (1918), Συμφωνία για πνευστά (1920), Μάβρα (1922). Δε θα επιστρέψει στη Ρωσία μέχρι το 1962.

Για την επαναλειτουργία των Ρωσικών Μπαλέτων θα γράψει τον Πουλτσινέλα (1920), μια μεταγραφή σε προσωπικό ύφος ενός έργου του 18°" αιώνα που αποδίδεται στον Περγκολέζι. Με το έργο αυτό ξεκινάει η δεύτερη σημαντική περίοδος στη συνθετική πορεία του Στραβίνσκι, η νεοκλασική. Την ίδια χρονιά εγκαθίσταται στη Γαλλία (θα πάρει τη γαλλική υπηκοότητα το 1934).

Τα επόμενα είκοσι χρόνια ο Στραβίνσκι στρέφεται στις μουσικές μορφές του παρελθόντος, χρησιμοποιώντας τις στο πλαίσιο των δικών του αισθητικών επιδιώξεων. Σημαντικότερα έργα αυτής της περιόδου είναι ο Οιδίπους Τύραννος (1927), ένα ογκώδες ορατόριο βασισμένο στο έργο του Σοφοκλή, σε μια μεταγραφή από τον Ζαν Κοκτώ στα λατινικά, ο Απόλλων Μουσηγέτης (1928), ένα έργο για έγχορδα στο στιλ του Λουλί, το τελευταίο από τα μπαλέτα του που θα παρουσιάσει ο Ντιάγκιλεφ, το μπαλέτο Το φιλί της νεράιδας (1928), αφιερωμένο στη μνήμη του Τσαϊκόφσκι, που έγινε πια ο αγαπημένος του Ρώσος συνθέτης, η Συμφωνία των Ψαλμών (1930), ένα σχεδόν επικό έργο πάνω σε κείμενα των Ψαλμών, που σηματοδοτεί την επανασύνδεση του με την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ταυτόχρονα, από τη δεκαετία του '30 αρχίζει να συνθέτει ολοένα και περισσότερη οργανική μουσική: Κοντσέρτο για βιολί (1931), Κοντσέρτο για δυο πιάνα (1935), Κοντσέρτο "Dumbarton Oaks" (1937-8), Συμφωνία σε Ντο (1938), Συμφωνία σε. τρία μέρη (1945). Παράλληλα, ξεκινάει μια άλλη σημαντική και μακροχρόνια συνεργασία του στο χώρο του χορού, αυτή τη φορά με τον Ζορζ Μπαλανσίν, για τον οποίο θα γράψει τα μπαλέτα Περσεφόνη (1934), Jeu de Cartes (1937), Ορφέας (1946), Αγών (1957).

Το 1938 ο Στραβίνσκι θα χτυπηθεί από το διαδοχικό θάνατο, μέσα σε μερικούς μήνες, της κόρης, της γυναίκας και της μητέρας του. Μπροστά στην απειλή του πολέμου, πικραμένος από την Γαλλία και με τον θάνατο των αγαπημένων του να τον βαραίνει, φεύγει για την Αμερική μαζί με τη μέλλουσα δεύτερη σύζυγό του Βέρα, όπου και θα μείνει μέχρι το θάνατο του, παίρνοντας μάλιστα και την αμερικανική υπηκοότητα, το 1945.

Το 1940 εγκαθίσταται στο Χόλιγουντ, όπου του γίνονται αρκετές προτάσεις για να γράψει μουσική για τον κινηματογράφο, χωρίς όμως να καταλήξουν ποτέ σε συμφωνία. Στο τέλος της δεκαετίας του '40 αφιερώθηκε στο Rake’s Progress (Η καριέρα του ασώτου, 1951), την τελευταία του όπερα, γραμμένη στο ύφος των κωμωδιών του Μότσαρτ, σε Λιμπρέτο του Ώντεν.

Η τελευταίο στροφή στην καριέρα του Στραβίνσκι έγινε στη συνέχεια, όταν άρχισε να μελετά τη σειριακή μουσική και ειδικά το έργο του Άντον Βέμπερν, συνθέτοντας με την τεχνική αυτή μια σειρά από έργα, κυρίως θρησκευτικής έμπνευσης: Canticum Sacrum (1955), Threni (1958), Requiem Canticles (1966), κ.ά.

0 Στραβίνσκι συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής του να διευθύνει έργο του σε συναυλίες και να το ηχογραφεί. Εξέδωσε επίσης βιβλία αισθητικής, απομνημονεύματα και συνομιλίες. Πέθανε στις 6 Απριλίου 1971, στη Νέα Υόρκη και τάφηκε, όπως είχε ζητήσει, στη Βενετία, στο νησάκι San Michele, δίπλα στον τάφο του Ντιάγκιλεφ.