ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Μ Α Ρ Ι Α Λ Α Ρ Ε Ν Τ Ζ Α Κ Η
Η πρώην μπασκετμπολίστρια, μείνει σε αναπηρικό αμαξίδιο από το 1991, ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που είχε στην Λεωφόρο Συγγρού. 23 μετά χρόνια, η Μαρία της θέλησης, είναι με το ίδιο αναπηρικό αμαξίδιο, σπασμένο και χωρίς φρένα, με κίνδυνο της ζωής της να χτυπήσει σοβαρά και πάλι, λόγω της ακαταλληλότητάς του. Στην Ελλάδα του saccess storry εκλείπει το ... κράτος πρόνοια, γιατί αυτό που ενδιαφέρει τους κυβερνώντες είναι "να σωθεί η χώρα"!
Για τη Μαρία ... "έχει ο Θεός"!
του Κώστα Βλουτή
kostas.vloutis@gmail.com
Ενα τροχαίο την καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Η ιστορία της συγκλόνισε τους ευαίσθητους και δρατηριοποίησε κάποιους να εκμεταλλευτούν τις περιστάσεις για "τρελή κονόμα" με ... εράνους και νταβαντούρια "για την οικονομική ενίσχυση" της "δύστυχης" Μαρίας.
"Κάποιοι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την κατάστασή μου. Είχαν γίνει διάφορα μετά το ατύχημα. Δεν είχα αποδείξεις, αλλά το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να βγω δημόσια και να πω ότι για κάποιους αγώνες που είχαν γίνει δήθεν προς τιμήν μου και για κάτι εράνους, εγώ δεν είχα ιδέα ούτε πήρα ποτέ χρήματα" έχει πει, ξεκαθαρίζοντας την θέση της...
Μητέρα 5 παιδιών η Μαρία σήμερα, ζει την καθημερινότητά της πάνω στο ίδιο αναπηρικό αμαξίδιο που πήρε μετά το ατύχημά της!!! Κι αυτό διότι ο ασφαλιστικός της φορέας φρόντισε να μειώσει την συνεισφορά του και να αυξήσει τη συμμετοχή του ανάπηρου πολίτη στην αγορά του αναγκαίου βοηθήματος για να ζει και να κινείται με αξιοπρέπεια.
Κι όμως η ... πολιτεία την βράβευσε, δια του προέδρου της Δημοκρατίας, κου Κάρολου Παπούλια, για την επιμονή και το θάρρος της προ τη ζωή, στις 6 Μαρτίου 2007, με το βραβείο του "Χρυσού Σταυρού του Τάγματος της Τιμής"!
"Σαν Μαρία Λαρεντζάκη νιώθω ότι έχω τιμηθεί υπέρ του δέοντος. Από την πολιτεία, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παπούλια… Σαν πολίτης αυτής της χώρας όμως, νιώθω ακριβώς το αντίθετο. Γιατί όλα μένουν σε μια πλακέτα".
Το λέει με πίκρα γιατί πάλεψε πολύ πριν χρόνια να πάρει ένα άλλο αναπηρικό βοήθημα, αλλά δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να πάρει ένα καλό, με αποτέλεσμα στα 2 χρόνια να χαλάσει και μαζί μ΄αυτό να σπάσει τα πόδια της από πέσιμό...
Η Μαρία των διακρίσεων, των μεταλλίων, της αγωνιστηκότητας!
Την ρωτώ αν της έμειναν φίλοι από το παρελθόν κι εκείνη μου λέει: "Όχι, αλλά τους κατανοώ. Είναι δύσκολο να έχεις την ίδια επαφή με τους άλλους, μετά από ατύχημα. Η ζωή μου άλλαξε... Πέρασα δύσκολα. Το μόνο παρήγορο, στην ιστορία μου, είναι τα πέντε παιδιά που απέκτησα και που κανείς δεν περίμενε πως θα τα καταφέρω. Πάνω σ΄αυτό το καρότσι τα μεγάλωσα και είμαι υπερήφανη που τα έβαλα με τα "αγρίμια" της ζωής για νβα βγω νικήτρια. Τα βλέπω και τα καμαρώνω. Δόξα τω Θεώ, έχω καλά παιδιά που με καταλαβαίνουν".
Αυτό που χρειάζεται είναι ένα καινούργιο βοήθημα στην καθημερινότητά της, να αποκτήσι και πάλι "φτερά" αντοχής για το παρακάτω της ζωής!...
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ
H ιστορία της με είχε, πραγματικά, συνεπάρει...
Απλωνόταν μια ολόκληρη ζωή μπροστά της με ουσία και αγώνα για σημαντικές δικρίσεις, με τα χρώματα της Ελλάδας, πριν συμβεί το τροχαίο...
Η Μαρία Λαρεντζάκη γεννήθηκε στον Πειραιά, με καταγωγή από τη Λύμνο!
Το Φεβρουάριο του 1984 γράφτηκε στη γυναικεία ομάδα καλαθοσφαίρισης του Ιωνικού Νίκαιας. Το 1988 πήγε στην Αγία Παρασκευή με την οποία πήρε τρεις φορές τη 2η θέση στην Ελλάδα, ενώ έπαιξε και στην Ευρώπη. Κάποια ημέρα, μια κυρία τηλεφώνησε στη μητέρα της και της είπε ότι της έσωσε τη ζωή. Ήταν έτοιμη ν' αυτοκτονήσει, αλλά όταν είδε συνέντευξη της Μαρίας στην τηλεόραση πήρε τεράστιο κουράγιο.
Όλα αυτά τα θυμάται με νοσταλγία... Σκέφτεται πως είχε ακόμα πολλά να δώσει... Και επιμένει για το καλύτερο με την θετική της σκέψη, βαζοντας "τρίποντο" στην καθημερινότητά της!
Τον Σταμάτη, τον άντρα που απέκτησε και τα 5 παιδιά της, τον γνώρισε στο νοσοκομείο και τον χώρισε μετά από χρόνια εκείνη, δίνοντάς του και το διαζύγιο!
Μόνη, από το πρωί μέχρι το βράδυ, σε ένα ενοικιαζόμενο σπίτι, στη Σαλαμίνα με καλούς "γειτόνους" και με ένα σπασμένο καρότσι, φέρνει τις "βόλτες" της στη ζωή!
"Στα άτομα με κινητικά προβλήματα και ιδίως όταν μιλάμε για παραπληγία ή τετραπληγία, το πιο σημαντικό και απαραίτητο χρηστικό αντικείμενο είναι φυσικά το αναπηρικό αμαξίδιο", μου λέει. "Το κόστος φυσικά για την απόκτηση του είναι αρκετά υψηλό, δυστυχώς όμως μόνο ένα μέρος των χρημάτων που απαιτούνται για την αγορά του καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτό φυσικά σημαίνει πως για την απόκτηση του θα πρέπει να επιβαρυνθεί οικονομικά και το πρόσωπο το οποίο το χρειάζεται άμεσα".
Λόγω της κρίσης, δυστυχώς, το ποσό που διαθέτει το κράτος για την αγορά του αναπηρικού αμαξιδίου μειώθηκε αρκετά, με συνέπεια να μεγαλώσει και το ποσό που θα πρέπει να καταβάλλει και ο εκάστοτε ασφαλισμένος. Στην περίπτωση αυτή άτομα με αναπηρία αδυνατούν πλέον να αποκτήσουν το μοναδικό μέσο που τους επιτρέπει να μπορούν να μετακινηθούν με αποτέλεσμα να παραμένουν καθηλωμένοι στο κρεβάτι ή να χρησιμοποιούν ένα αναπηρικό καρότσι που λόγω φθοράς να μπορεί να αποβεί μοιραίο προκαλώντας ίσως και κάποιο ατύχημα που ίσως επιβαρύνει την κατάσταση της υγείας τους ακόμα περισσότερο.
"Δυστυχώς σε αυτή τη κατηγορία βρίσκομαι και εγώ" λέει η Μαρία.
"Αδυνατώντας να πληρώσω το ποσό που πρέπει να καταβάλλω ώστε να αγοράσω καινούριο αναπηρικό καρότσι, αναγκάζομαι να χρησιμοποιώ καθημερινά το αμαξίδιο που είχα στην κατοχή μου από το 1991, το οποίο έχει σπασμένη πλάτη και την στηρίζω με καλώδια και σύρμα, δεν έχει φρένα και του λείπουν οι μισές ακτίνες από τις ρόδες Επειδή λόγω του ύψους μου το καρότσι που χρησιμοποιώ πρέπει να γίνει ειδική παραγγελία ώστε να μπορώ να το χρησιμοποιώ με ασφάλεια, το κόστος της αγοράς του ανεβαίνει, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να ανταπεξέλθω οικονομικά. Τα ταμεία εγκρίνουν την αγορά αμαξιδίου κάθε πενταετία. Εγώ προσωπικά όλα αυτά τα χρόνια μπόρεσα να αγοράσω μόνο ένα ακόμα αμαξίδιο πριν έξι χρόνια περίπου. Επειδή προτίμησα κάτι πιο οικονομικό σε σχέση με το παλιό που είχα λόγω κόστους, το αμαξίδιο που αγόρασα τελικά έσπασε στο σκελετό και μου αχρηστεύτηκε στα τρία χρόνια από την απόκτησή
του. Ευτυχώς δεν είχα πετάξει το παλιό μου καρότσι και έτσι αναγκάστηκα να χρησιμοποιώ αυτό παρά τα προβλήματα που είχε λόγω φθοράς. Αναρωτιέμαι λοιπόν που βρίσκεται η κοινωνική ευαισθησία του κράτους όταν άτομα που βρίσκονται στη ίδια ή και χειρότερη κατάσταση από εμένα, αναγκαζόμαστε να στερούμαστε το δικαίωμα της κινητικής ελευθερίας που μας προσφέρει το μοναδικό μέσο μετακίνησης μας, αφού αντί να καλύπτεται εξ ολοκλήρου το κόστος του αναπηρικού αμαξιδίου , αντίθετα με την μείωση του πόσου που καλύπτει ο ασφαλιστικός φορέας, αρκετοί από εμάς στερούμαστε τη δυνατότητα αυτή. Κατανοώ πόσο δύσκολη είναι η εποχή που ζούμε και πως όλοι κάνουν θυσίες και αντιμετωπίζουν προβλήματα σοβαρά. Όμως για τα άτομα με κινητικές δυσκολίες τα προβλήματα είναι πολλά και η καθημερινότητα αρκετά δύσκολη έτσι κι αλλιώς. Δεν χρειάζεται να επιβαρύνεται η θέση τους ακόμα περισσότερο με πρακτικά θέματα που για κάποιους ίσως φαντάζουν ασήμαντα, για εμάς όμως είναι ζήτημα επιβίωσης και ατομικής ελευθερίας. Δεν ορίζουμε τα βήματά μας ... Μη μας στερείτε όμως και το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή και πιο φυσιολογική ζωή".
Για τη Μαρία δεν έχει το κράτος...
Έχει, όμως, ο Θεός!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου