ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΦΩΝΗ ΚΑΙ Ο 2ος ΝΙΚΗΤΗΣ ΜΑΣ...

Ε. ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ

"Και τα μάτια κι η καρδιά"

Συνέντευξη στον Γ. Σκίντζα

Κοντεύει τριάντα χρόνια πορείας στο ελληνικό τραγούδι, αυτό όμως το οποίο παρατηρεί κάποιος με αφορμή κάθε της σχεδόν δουλειά είναι η διάθεσή της να μην παραμένει στα κεκτημένα της, αλλά να αναζητεί συνεχώς καινούργιους δρόμους.

Ενας από αυτούς έφερε την Ελευθερία Αρβανιτάκη στην Ισπανία, στην οποία συναντήθηκε με τον Χαβιέ Λιμόν, συνθέτη και παραγωγό, ο οποίος υπογράφει τον ήχο του νέου της άλμπουμ «Και τα μάτια κι η καρδιά». Μια πολυσυλλεκτική δουλειά, στην οποία η ελληνική μουσική συναντά τον κουβανέζικο ήχο και το πάθος του φλαμένκο. Η ίδια μιλά για μια συνεργασία, ή καλύτερα για μια « κουβέντα », η οποία έφερε σε επαφή διαφορετικούς κόσμους και κουλτούρες.

Αλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει κάτι αντίστοιχο. « Με τον Χαβιέ (σ.σ.: βραβευμένος με δύο Γκράμι) συναντηθήκαμε,μιλήσαμε,του έστειλα δίσκους ελληνικής μουσικής- ή τουλάχιστον ό,τι εγώ θεωρώ ελληνική μουσική - τους άκουσε. Ηρθε και στην Ελλάδα,συζητήσαμε, ακούσαμε, μπήκαμε στο στούντιο με έλληνες μουσικούς κ.ο.κ. Είναι ουσιαστικά ενδιαφέρον να συναντιέσαι με άλλους ανθρώπους και να δοκιμάζεις πράγματα. Αλλά αυτές οι δοκιμές πρέπει να γίνονται με πάθος για τη μουσική και όχι να αποτελούν αυτοσκοπό. Τότε μόνο το αποτέλεσμα είναι θετικό ». Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι πολλοί οι έλληνες καλλιτέχνες που δοκιμάζουν να συνομιλήσουν με συναδέλφους τους από το εξωτερικό. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη πιστεύει ότι αυτή η εσωστρέφεια αργά ή γρήγορα θα σταματήσει. « Και αυτό επειδή υπάρχει μια νέα διεθνής γλώσσα, το Ιnternet. Μια νέα γλώσσα με την οποία μπορούμε να επικοινωνήσουμε όλοι πιο εύκολα και έτσι μπορούν να ανοιχτούν εύκολα δρόμοι στο εξωτερικό. Και το εύχομαι από ψυχής,επειδή πιστεύω ότι έχουμε καλλιτεχνικές αξίες που μπορούν να συνομιλήσουν μουσικά με τους συναδέλφους τους στο εξωτερικό. Αλλά αυτού του είδους η επικοινωνία δεν μπορεί να γίνει οργανωμένα από την πολιτεία. Παρ΄ όλο που θα έπρεπε, δεν θα γίνει από αυτήν. Θα γίνει μέσω της διεθνούς γλώσσας του Διαδικτύου ».

Μέχρι όμως να συνομιλούν άνετα και χωρίς... παράσιτα οι έλληνες μουσικοί και ερμηνευτές με τους ομόλογους τους στο εξωτερικό, το ερώτημα το οποίο πλανάται στον ελληνικό αέρα τα τελευταία χρόνια είναι αν το τραγούδι γνωρίζει κρίση. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη δεν απαντά αλλά ρωτά: « Υπάρχει κρίση σήμερα στην κοινωνία; Αν υπάρχει κρίση στην κοινωνία,υπάρχει και στο τραγούδι. Η μουσική και το τραγούδι αποτυπώνουν άμεσα τι συμβαίνει στην κοινωνία μας. Ζούμε σε μια κοινωνία νεοπλουτίστικη;Αυτό θα αποτυπώσει.Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι από “κάτω” δεν θα υπάρχουν νέες προτάσεις,μόνον που δεν θα είναι οι κυρίαρχες. Και εδώ πρέπει να προσθέσω και το εξής:οι δισκογραφικές εταιρείες δεν ασχολούνται με τα νέα παιδιά, τους νέους καλλιτέχνες, αλλά με τους ήδη καταξιωμένους ».

Καταξιωμένη η ίδια, με δεκάδες συνεργασίες, συναυλίες και εμφανίσεις στο ενεργητικό της, δεν έχει σταματήσει να τη γοητεύει η σκηνή. « Είναι πολύ μεγάλο ναρκωτικό. Τη χαρά και την ηδονή που παίρνεις από αυτή δεν μπορεί να σου τη δώσει κάτι άλλο. Και είναι πολύ δύσκολο να την αποχωριστείς. Δεν θα ήθελα να καθυστερήσω όταν είναι να αποχωρήσω,αλλά κατανοώ απολύτως ό,τι σου δίνει η σκηνή. Οταν βεβαίως η σκηνή έχει ένα κοινό που αγαπά αυτό που κάνεις. Πάντα θέλεις να ικανοποιήσεις τους φίλους σου που βρίσκονται τόσα χρόνια μαζί σου, αλλά να κάνεις και νέους φίλους ». Οι φίλοι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη πέρυσι την παρακολούθησαν μαζί με τη Δήμητρα Γαλάνη στο Ρεξ, αυτή την περίοδο εμφανίζονται στο Φιξ της Θεσσαλονίκης και έπειτα από μια μικρή παύση από τον Μάιο θα είναι on the road, για συναυλίες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Παύσεις επαγγελματικές μπορεί να κάνει για να παίρνει τις απαραίτητες ανάσες και αποστάσεις, όπως σημειώνει ή ίδια, αλλά δεν έκανε καμία παύση ή δεν τήρησε καμία απόσταση όταν κατέθεσε την άποψή της για όλα όσα έγιναν ή και γίνονται μετά τον θάνατο του 15χρονου Αλέξη. « Αυτό που ακούω είναι ένας βαθύς αναστεναγμός.Ενα “Πώς την πατήσαμε έτσι;”.Ενα “Πώς τα κάνατε έτσι;”. Ζούμε σε μια κοινωνία που είναι στο χείλος του γκρεμού. Σε μια κοινωνία που έχει ως σημαία την ευκολία και την καλοπέραση.Μια κοινωνία που μας έμαθε να μη δίνουμε σημασία σε μια σειρά γεγονότα που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια και να φθάσουμε στον Αλέξη. Και έπρεπε να συμβεί αυτό για να ξεσηκωθούν ποιοι; Οι μαθητές. Ούτε καν οι φοιτητές. Και μας πετροβόλησαν όλους· και πολύ καλά έκαναν.Και μέσα από αυτά δεν έχει αρθρωθεί πολιτικός λόγος. Ο,τι συνέβη βρήκε απροετοίμαστα όλα τα κόμματα ». Η τέχνη σε όλα αυτά μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο; « O ρόλος της τέχνης είναι να ξεπερνά την καθημερινότητα και να προτείνει πράγματατα οποία ίσως στην εποχή τους φανούν άκαιρα,αλλά αυτό οφείλει να το πράξει. Το ζητούμενο όλων από την τέχνη είναι να δείξει έναν δρόμο ».

2ο ΚΑΛΥΤΕΡΟ BLOG ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

LEVIATHAN

Ο 30χρονος Σοφοκλής
από την Καβάλα, κέρδισε τη δεύτερη θέση στο διαγωνισμό "το καλύτερο blog 2008"...

Από τον Ιανουάριο του ίδιου χρόνου, με την ιστοσελίδα του αυτή (Leviathanfromkavala.blogspot.com), έρχεται σε καθημερινή επικοινωνία με το αναγνωστικό κοινό που δείχνει να τον προτιμά.

Τα επιλεγμένα θέματά του είναι από τις ...αδυναμίες του, τον κινηματογράφο, τη μουσική, soundracks και κόμικς...

Δηλώνει "ειληκρινής, συναισθηματικός και ευαίσθητος".
Η αγάπη του βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη κι εκείνος της αφιερώνει άρθρα, μοιράζοντας την αγωνία του με τους αναγνώστες, για το χρονικό διάστημα που είναι μακριά.
"Θα είναι το πρώτο Σαββατοκύριακο που δέν θα έρθω", της γράφει και συνεχίζει: "Μου κάθεται τόσο άσχημο όλο αυτό. Το σίγουρο είναι πως μου λείπεις κι όλας...".

Λατρεύει το ανηψάκι του και γίνεται κι αυτό τρυφερό θέμα συζήτησης.
"'Οσα προβλήματα και να έχεις, μόλις το πάρεις αγκαλιά σου, όλα τα ξεχνάς. Τελικά είναι φανταστικό να είσαι Θείος", συμπεραίνει και τα μάτια λάμπουν από ευτυχία.

Ως κινηματογραφόφιλος, πηγαίνει συχνά σινεμά με παρέα.
Του αρέσει να ταξιδεύει, να γράφει όταν βρίσκει χρόνο και κάνει βόλτες με τους φίλους του στην όμορφη πόλη που μένει...

Η Agatha Christie είναι η αγαπημένη του συγγραφέας.

Συγχαρητήρια Σοφοκλή για την νίκη σου.