Πήγα να ...περαιώσω ένα 4ήμερο @ κοίτα τι έγινε...

Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω...

Είπα να "περαιώσω" ένα 4ήμερο στο εξοχικό μου, να ηρεμήσω λίγο βρε αδελφέ και κοίτα τί έγινε...
Την ώρα που ανακάλυπτα έντρομος ότι τα χρήματα που έδωσα σε έναν "τσαρλατάνο" επαγγελματία κεραμοσκεπά να μου αλλάξει την οροφή του εξοχικού μου ...έσταζαν με την πρώτη νεροποντή, ένας μουσάτος έριχνε παπούτσι κατά της αδικίας που έχει βρει τον κοσμάκη εδώ και ένα 10μηνο...
Ο ακτινολόγος (Πρεπεβέζης) πέταξε το παπούτσι προς την μεριά του Γιώργου που ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη με μικρό (και άδειο) καλάθι για να μας πει πως ΘΑ τα καταφέρουμε, ΘΑ πάμε μπροστά και με πολλά ΔΕΝ...
ΔΕΝ θα φτωχύνουμε, ΔΕΝ θα πάρουμε άλλα, πέραν του μνημονείου, μέτρα (...άρα θα πάρουμε...), ΔΕΝ, ΔΕΝ, ΔΕΝ...
Και με ένα χαμόγελο μέχρι τ΄αυτιά...
Όλα πάνε καλά, κατά τον Γιώργο και 15.000 διαμαρτυρόμενοι, έξω από το χώρο όπου μιλούσε, εξέφραζαν τη δυσαρέσκειά τους...
Περαίωνε (προσφιλής πια έκφραση) ότι είχε προγραμματίσει να πει, χωρίς να προσφέρει ΤΙΠΟΤΑ...
Η βελόνα του ριαδιοφώνου κολημένη, από βαριεστιμάρα, στο "πρώτο θέμα" άκουγα τα σχόλια και γελούσα ενώ έβλεπα το σαλόνι μου μέσα στα νερά...
Έφτιαχνα τις βαλίτσες μου για να γυρίσω πίσω, με την κυρία Βασιλική τη μάνα και το κινητό να χτυπάει τρελά...

Ήθελα να ήξερα τον ..."χορηγό" των γενεθλίων μου και θα του έλεγα εγώ, μονολογούσα, όσην ώρα ευχαριστούσα τον φίλο-συμβουλάτορα από το ανοιχτό παράθυρο...

11 Σεπτεμβρίου και είχα ΚΑΙ τα γενέθλιά μου... Παιδί μου ενός "κακού" μύρια έπονται, λέει ο λαός και δεν έχει άδικο...
Μεγάλωνα και έσταζε η οροφή και έπεφτε παπούτσι κι έξω ο καιρός να δείχνει σε ...τρέιλερ τι θα ...προκύψει το χειμώνα και ένα μύνημα στο κινητό που ερχόταν εκείνη την "ακατάλληλη" στιγμή να με ...πεθαίνει" από τα γέλια: "Ψάχνω από το πρωί να βρω κουτάκι με καρδούλες στα μέτρα του δώρου μου, αλλά δεν βρίσκω. Ξέρεις γιατί; Γιατί η αγάπη μου για σένα είναι μεγάλη"...
Φτου, είπα... Μόλις έχασα ...ένα δώρο!...
Δεν έχασα την ...ψυχραιμία με την ...απώλεια του δώρου!
Πήρα το αυτοκίνητό μου για την επιστροφή... Ένας τύπος που με αναγνώρισε στο φανάρι, μου φωνάζει: "Βάλε βενζίνη, Κώστα. Τη Δευτέρα ΘΑ κλείσουν τα βενζινάδικα. Άσε που ΘΑ ακριβύνουν και την βενζίνη"...
Μόλις είχα καταλάβει τα ΘΑ του Γιώργου στη θεσσαλονίκη...
Ήθελα να ήξερα τον ..."χορηγό" των γενεθλίων μου και θα του έλεγα εγώ, μονολογούσα, όσην ώρα ευχαριστούσα τον φίλο-συμβουλάτορα από το ανοιχτό παράθυρο...

Η ουρά σε βενζινάδικο στα 800 μέτρα... Δεν ...με πιστεύω, είπα...
Βρέχει, η σκεπή μου στάζει κι εγώ ...μεγαλώνω μέσα στο αυτοκίνητο!
Το κινητό να χτυπάει τρελά και πάλι... Και ο Γιώργος ΗΡΕΜΟΣ, όπως πάντα, να εξαγγέλει... αισιοδοξία, μέσα από τη συχνότητα του ραδιοφώνου!...
Ηρέμησε Κώστα, προέτρεψα τον εαυτό μου... Δεν μπορεί, ΘΑ φτάσεις σπίτι, η οροφή ΘΑ φτιαχτεί, ο καιρός θα ...ξανοίξει... Μόνο ο Γιώργος ΔΕΝ ΘΑ αλλάξει...
Κι έτσι, έβαλα το τραγούδι με τους αγαπημένους μου φίλους , Γιάννη και Παντελή, έδωσα ένα φιλή στη Βασιλική και συνέχισα την περιπέτεια...
Το βράδι περίμενα κόσμο στο σπίτι...
Τουλάχιστον αυτό δεν ΘΑ στάζει...
Κι εγώ ΔΕΝ φταίω που μεγαλώνω. Φταίει η ζωή που είναι μικρή!...
Ωραία δικιολογία για να βρεις ξανά τα χαμόγελό σου!
Και το βρήκα!