"Το δίχτυ στο ποτάμι" πήρε το δρόμο της επιτυχίας!

*Ο συγγραφέας με τους Κώστα Βλουτή, Ελένη Δικαίου, Αρχοντία Παπαδοπούλου και Γιώργο Πετρέλη.

Μια πραγματική ιστορία γίνεται βιβλίο

Του Άρη Δήμου
Φωτογραφίες: Γιώργος Βελάνης

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η πρώτη επίσημη του νέου βιβλίου του Αντώνη Παπαδόπουλου "Το δίχτυ στο ποτάμι". Ιστορικό μυθιστόρημα που βασίζεται σε πραγματική ιστορία που αφηγείται μια μικρασιάτισα. Ανθρώπινα πάθη, έρωτες, ζήλιες, φόνοι, μεγάλες φιλίες, συμβάλλουν όλα μαζί ώστε στο τέλος να δημιουργηθεί ένα ελληνικό χωριό στα παράλια της Ιωνίας.

*Ο συγγραφέας, Αντώνης Παπαδόπουλος

Μικρασιάτης ο συγγραφέας τιμά τον τόπο και την καταγωγή του και κρατά αναλλοίωτη τη μνήμη με ντοκιμαντέρ και βιβλία.

Η παρουσίαση έγινε στο ιστορικό χώρο του Παλαιού Λουτρού (Χαμάμ), στη Νίκαια.
Το χαμάμ (Hammām ή Τουρκικό Μπάνιο) είναι η ανατολίτικη εκδοχή του ατμόλουτρου και θεωρείται η υγρή έκδοση της σάουνας. Τα χαμάμ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην κουλτούρα των χωρών αυτών καθώς ήταν μέρη συναντήσεων, εξαγνισμού και αρχιτεκτονικής ομορφιάς. Η Νίκαια, όντας μικρασιατική πόλη και τόπος μεταναστών, είχε το δικό της χαμάμ.

Αυτός ο χώρος φιλοξενεί πλέον σπουδαίες δουλειές ταλέντων από την Νίκαια και την Μικρά Ασία... Αλλά και άλλων καλλιτεχνών που αγάπησαν ή εμπνεύστηκαν από αυτούς τους τόπους για να δημιουργήσουν.
Από νωρίς αγαπημένοι φίλοι και πλήθος κόσμου, έσπευσαν να ευχηθούν "καλή επιτυχία" στον συγγραφέα.
Η καθηγήτρια Αρχοντία Παπαδοπουλου άνοιξε τη βραδιά καλωσορίζοντας τους παρτευρισκομένους.
Η ηθοποιός Μαρία Αμερικάνου και ο Κυριάκος Ψαρράκος παρουσιάσαν αποσπάσματα από το νέο συγγραφικό εγχείρημα του Αντώνη Παπαδόπουλου.

*Η ηθοποιός, Μαρία Αμερικάνου

Για να παρουσιάσουν το "δίχτυ στο ποτάμι" κλήθηκαν οι συγγραφείς Γιώργος Πετρέλης, Ελένη Δικαίου, καθώς επίσης και ο τηλεπαρουσιαστής-δημοσιογράφος Κώστας Βλουτής.

Η κυρία Δικαίου αναφέρθηκε σημειολογικά στις αξίες των ανθρώπων της Μικράς Ασίας, ενώ κύριος Πετρέλης ανέλυσε την "εμμονή" του συγγραφέα στα χρώματα που ντύνει με την πένα του τις σκηνές που διαδραματίζονται τα γεγονότα, αλλά και το στοιχείο που λατρεύει ο καλλιτέχνης και που δεν είναι άλλο από την ...βροχή!

Ο Κώστας Βλουτής γνωρίζοντας τον Αντώνη Παπαδόπουλο από τα ..θρανία στάθηκε περισσότερο στο πορτρετο του, κυρίως στην σπουδαιότητα της γραφής του...

Στο τέλος της βραδιάς, που τελούσε υπό την αιγίδα της Ένωσης Μαγνησίας Μικράς Ασίας, ο καλλιτέχνης υπέγραψε πολλά βιβλία και το "δίχτυ στο ποτάμι" δέν έχει άλλη τύχει παρά να πετύχει...

Δυό λόγια από τον Κώστα Βλουτή

"Καθώς σκέφτομαι να γράψω λίγα λόγια για το νέο συγγραφικό εγχείρημα, με τίτλο «Το δίχτυ στο ποτάμι» ενός ταλαντούχου ανθρώπου που τιμούμε επάξια απόψε, "μούσκεμα" νοιώθω όλο μου το σώμα...

*Η κυρία Βασιλική Βλουτή-Χιωτογλάκη μες τον κόσμο που τίμησε τον συγγραφέα

Η μνήμη με γυρίζει στα χρόνια του γυμνασίου όπου γνώρισα ένα πλάσμα που -στην αρχή- δεν μου έκανε καμιά εντύπωση.
Ο Αντώνης Παπαδόπουλος ήταν καλός ως μαθητής, αλλά και ένας τύπος με έφεση στο γράψιμο και με το "ψώνιο" να σκηνοθετεί.

Εγώ, άλλο "ψώνιο", τραγουδούσα κι έπαιζα σε θέατρα.
Ο Αντώνης σκέφτηκε να κάνει το πρώτο του πείραμα σκηνοθεσίας με μένα ως πρωταγωνιστή.

Μια μέρα και μέσα στην έξαρση ενός ταλέντου που ...βρυχάται, μου ζητά να περάσω κάτω από μία σκάλα με... βροχή. Εκείνος πάνω από την σκάλα και με ένα ποτιστήρι στα χέρια, με παροτρύνει να πάμε τη σκηνή ξανά και ξανά, ώσπου να την αποτυπώσει...
Ποτέ δεν έμαθα αν πέτυχε το πλάνο, ωστόσο είχα κονομήσει ένα φοβερό κρύωμα που, όταν το θυμάμαι, "μουσκεύει" το σώμα μου και "κρυώνει"!

Τα χρόνια πέρασαν κι οι δρόμοι μας βρίσκουν άλλους δρόμους και ...παρόδους!
Εκείνος ακολουθεί την "τρέλα" του στην Ιταλία! Κι εγώ την δική μου στην Ελλάδα!
Δεκαπέντε χρόνια -σε μια άγνωστη χώρα για κείνον- μαθαίνει αρκετά γύρω από το αντικείμενο που αποφασίζει να λατρέψει...
Σπουδάζει και ονειρεύεται...
Και γράφει ασταμάτητα… Σενάρια, ποιήματα, μυθιστορήματα...

Θυμάμαι, από το πολύ το γράψιμο, τα νύχια των χεριών του να παίρνουν το χρώμα της μελάνης…

Ήμουν, σχεδόν βέβαιος, πως αυτά θα αποτελούσαν σφραγίδα μιας επιτυχημένης πορείας στο μέλλον…Η μανία του είναι να παθιάζει το ασπρόμαυρο με το χρώμα της φωτιάς! Μόνο εκείνος μπορεί να πετύχει τέτοια ομορφιά και να την ρίχνει κατευθείαν στο χρώμα του έρωτα! Και της περιγραφής του που είναι τόσο κατανοητή μέσα στη σπουδαιότητά της, αφού εκείνος δεν μπερδεύεται με γλωσσικά ιδιώματα… Πιστεύει πως οι άνθρωποι σε όλες τις γλώσσες κι όλες τις εποχές, τα ίδια λένε με άλλους ήχους...

Και η βροχή, αυτή η υγρή κατακρήμνιση, προετοιμάζει, κάθε φορά, με νέες μυρωδιές το έδαφος στο οποίο δρα συνήθως… Τόσο που οι ήρωές του παίρνουν σάρκα και οστά, ξεπηδώντας πάντα από το στατικό τους κάδρο… Έχουν στη πένα του τη λαχτάρα τους για επαναφορά στη ζωή…

Οι ήρωές του…

Έχουν πόνο αυτοί οι ήρωες, ωστόσο είναι όμορφοι και "ζωντανοί" στο ζωντανό του "παραμύθι"!

Κι έχει λόγο…
Η Μικρά Ασία, η Σμύρνη, η Ιωνία είναι στο αίμα του... Μικρός είχε μάθει πως στο Μπλόκο της Κοκκινιάς ο γονιός του πήγαινε φαγητό στον φυλακισμένο παππού του. Μια σφαίρα που περνά ξυστά από το κεφάλι του γονιού παραλίγο να στοιχίσει μια ανθρώπινη ζωή ...
Με την μπαμπεσιά εκείνων των χρόνων...
Αυτή η μνήμη, από τότε, δίνει ζωή στα καμένα όνειρα από διωγμούς!
Οι άνθρωποι που ξεριζώθηκαν από τα μέρη τους "επιστρέφουν" γιατί ο Αντώνης το θέλει!
Και κλαίνε και γελάνε και ξανακαημώνοται και πάλι το ρίχνουν στο χορό!

Και κλαίνε και γελάνε και ξανακαημώνοται και πάλι το ρίχνουν στο χορό!
Με τη θλίψη στο βλέμμα, αλλά και με την σπιρτάδα της λευτεριάς!
Tους εξουθενώνει τους ήρωές του ο Αντώνης γιατί έχει την τάση, που είναι υπερθετικά ερωτική, να παίρνει τα κομματάκια τους και να τα τοποθετεί στο πάζλ της τελειότητάς τους!
Και της εποχής τους, επίσης!

Είναι αυθεντικός.

Να τον πιστέψεις όταν τον ακούσεις να σου λέει "κανένα μέρος δεν είναι παρθένο... Το μόνο που ανακαλύπτουμε μόνοι μας, είναι το βάθος και το πλάτος της ψευτιάς"!
Το παρθένο μέρος είναι της καρδιάς του που αποζητά, μέσα από την πένα του, να πάρει κάτι και η ζωή...

Περιγράφει «αυτή την απερίγραπτη ανθρώπινη ψυχή που ούτε κι η ίδια ξέρει τι θέλει. Και λέει με λόγια για την αλαζονεία του μικρού εγωκεντρικού ανθρώπου που ζει τον έρωτα σα νάναι δικό του κατόρθωμα και πέφτει θύμα στην ίδια του τη παγίδα. Μεταφέρει στον αναγνώστη εικόνες από εποχές που δεν υπάρχουν άλλες σε αφοπλιστική λιτότητα και κάλλος. Και σου μιλά για τους Θεούς που ακόμα κατοικούν μέσα σε παλάτια από σύννεφα , τονίζοντας ακόμη μια φορά το αξίωμα του Φασμπίντερ που θαυμάζει και ο οποίος λέει: «εγώ αγαπώ εσένα που δεν μ’ αγαπάς κι αγαπάς κάποιον άλλο, που όμως δεν σ’ αγαπά κι αγαπά κάποιον άλλο…» Σ’ αυτή τη φυσική αλυσίδα, σύμφωνα με τον συγγραφέα, είμαστε όλοι κατά κάποιο τρόπο συγγενείς και δε το ξέρουμε. Ή, μήπως, είμαστε πορτοκαλί ψαράκια, πιασμένα σ’ ένα δίχτυ αλλά δε βλέπουμε το ψαρά».
Το δίλημμα παίζει πάντα και μόνο με τη έκρηξη συναισθημάτων καταλαγιάζει...

Και το «δίχτυ» του εκεί στο «ποτάμι» δεν έχει άλλη τύχη, παρά μόνο να πετύχει στο συγγραφικό δρόμο που διάλεξε…

Και η Παρασκευή , κάθε Παρασκευή, με τις πλεγμένες κοτσίδες από μακριά μαλλιά θα βιώσει τον ερωτοστρόβυλο, μέσα από βιασμό @ έρωτα και θα νοιώσει κι αυτή τις πληγές που δεν φαίνονται… να την πονάνε! Όπως συμβαίνει σε κάθε ήρωα του συγγραφέα…στο κόκκινο, στο μπλε βαθύ και στο γκρι σκούρο κάθε ιστορίας…

Ότι κι αν πεις γι αυτόν τον καλλιτέχνη, θα φαντάζει πάντα λίγο...

Σε κείνον ανακαλύπτεις την σπουδαιότητα του να είναι, μόνο αυτός τόσο ταπεινός, ως πένα! Το πέρασμά του, που συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον στην τέχνη, είναι μοναδικό.
Κι άστον να σου λέει κάθε φορά:

"Μόνο γιατί καθώς πέρναγα με καμάρωσες, μόνο γι αυτό έμεινε ωραίο το πέρασμά μου"...

Λόγια σεμνού καλλιτέχνη, θα μου πεις.
Τί άλλο νάναι;"